دنیای اقتصاد: اجازه بدهید این مطلب را با دو سوال و جواب صریح آغاز کنیم. اول؛ آیا پاداش‌های صعود به جام‌جهانی حق بازیکنان تیم ملی بود؟ بر اساس سلیقه و تفکرمان به این سوال جواب منفی می‌دهیم. کلا این مدل امتیازها که بر خلاف عرف و استاندارد جامعه صرفا به برخی افراد واگذار می‌شود، زیر سوال است و روح جمعی را مخدوش می‌کند. اینها علامت آشکار تبعیض هستند و دل مردم عادی را به درد می‌آورند.

به علاوه دیگر صعود به جام‌جهانی برای تیم ملی ایران دستاورد بزرگی نیست که به خاطرش لازم باشد این همه جاروجنجال راه بیندازیم و کوچه و خیابان را چراغانی کنیم. بعدتر هم نتایج اساتید در جام‌جهانی نشان داد که ابدا سزاوار چنان پاداش‌هایی نبودند. حالا سوال دوم؛ آیا در غائله اخیر و اختلاف بین فوتبالیست‌ها و نمایندگان سایر رشته‌های ورزشی، شخصیت و رفتارهای یکی مثل محمدحسین کنعانی‌زادگان جای دفاع دارد؟ جواب ما به این سوال هم منفی است. کنعانی بد حرف می‌زند، بیراه می‌گوید و در کارنامه‌اش آن‌قدر خبط و خطا داشته که کمتر آدم عاقلی ترجیح می‌دهد خودش را هزینه دفاع از این فوتبالیست کند.

امیدواریم مواضع نویسنده مطلب در موارد مزبور روشن بوده باشد، اما بعد از همه اینها به یک نکته بسیار مهم باید اشاره کرد؛ اینکه واقعا و حقیقتا «فوتبال» با هر رشته ورزشی دیگری فرق دارد و نباید آن را با خط‌کش بقیه اندازه‌گیری کرد. همین صعود به جام‌جهانی که بالاتر گفتیم ارزش چندانی هم ندارد، بین ۱۱ تا ۱۴ میلیون دلار برای فدراسیون فوتبال ایران جایزه به همراه آورده است، پاداش‌هایی که از سوی فیفا اهدا می‌شود. کدام رشته ورزشی دیگری چنین جوایز بین‌المللی چشمگیری دارد؟ به علاوه حضور در جام‌جهانی باعث می‌شود چشم صدها میلیون بیننده به نمایندگان کشور شما بیفتد و این هم یک موقعیت ممتاز دیگر است که به واقع نمی‌توان نظیر آن یا حتی نمونه‌ای نزدیک به آن را در ورزشی دیگر سراغ گرفت. از همه اینها که بگذریم، حق پخش تلویزیونی فوتبال که البته در ایران دریغ می‌شود، بسیار بالاست و این هم از محبوبیت مسابقات این رشته ورزشی می‌آید. تلویزیون سالانه ده‌ها و بلکه صدها میلیارد تومان از این مسیر درآمد دارد و تحت هیچ شرایطی حاضر نیست حتی پخش زنده یکی از مسابقات پرسپولیس، استقلال و تیم ملی را از دست بدهد. خب اگر این پول بین تیم‌ها تقسیم می‌شد، درآمد همین بازیکنانی که بد و بیراه می‌شنوند هم به شکل محسوسی بالاتر می‌رفت.

جان کلام اینکه به بقیه رشته‌های ورزشی هم باید رسیدگی شود و کوتاهی در حق ورزشکاران آنها تحت هیچ شرایطی پذیرفتنی نیست. اینکه دوومیدانی‌کار طلایی ما در آسیا در اسنپ کار کند، باید مایه خجالت مدیران ورزش باشد. با این حال آخر آخرش فوتبال با همه رشته‌ها فرق دارد. جایی که سازمان ملل متحد ۱۹۳ عضو دارد و فدراسیون جهانی فوتبال ۲۱۱ عضو، دیگر جایی برای بحث باقی نمی‌ماند. زمانی کوفی عنان، دبیرکل پیشین سازمان ملل گفته بود به فیفا حسودی می‌کند، چون قدرتش بالاتر است و کشورها بیشتر از سازمان ملل به حرفش گوش می‌دهند!