مساله استقلال چیست؟ چرا ساده‌ترین کاری که به نظر می‌آید در یک باشگاه باید انجام شود این‌قدر پیچیده شده؟ هواداران با خودشان فکر می‌کنند مساله دعوای خطیر و نکونام است و راه‌حلش برگزاری یک جلسه مابین این دو نفر؛ همین! پس چرا این معادله خطی که تنها دو متغیر دارد، یعنی سرمربی و مدیرعامل باشگاه درگیر متغیرهای بیشتری شده و از حالت خطی فراتر رفته است؟ چرا خطیر و نکونام به عنوان دو آدم بالغ نمی‌توانند با هم کنار بیایند؟ مگر هدف هر دو موفقیت استقلال نیست؟ آیا نمی‌دانند دعوای رسانه‌ای شده آنها اوضاع باشگاه را خراب می‌کند؟ در ادامه به بررسی این شرایط و شنیده‌ها خواهیم پرداخت.

دعوای خطیر – نکو جنگ زرگری است؟

برخی می‌گویند اتفاقی که در استقلال رخ می‌دهد یک جنگ نمایشی است. یک حاشیه خودساخته است برای مدیریت حاشیه‌هایی که قرار است از بیرون برای این باشگاه ساخته شود. مثل آنچه در عالم سیاست می‌گویند که اگر می‌خواهید یک بحران بزرگ‌تر به وجود نیاید یک بحران کوچک مدیریت شده بسازید. می‌گویند از آنجایی که استقلال همواره دستخوش فشارهای بیرونی بوده است نکونام و خطیر نقشه کشیده‌اند تا با به‌راه انداختن یک جنگ رسانه‌ای اجازه بروز فشارهای دیگر را ندهند. عمده کسانی که این حرف را می‌زنند طرفداران تیم رقیب هستند و معتقدند آبی‌ها با همین حربه از دولت و… امتیاز می‌گیرند. این نظریه آن‌قدر باور نکردنی است که حتی ارزش نقد هم ندارد اما چون بسامد زیادی در فضای مجازی داشت اینجا آورده شد.

خطیر چه می‌خواهد؟

علی خطیر دقیقا دنبال چیست؟ آیا چیزی به جز قهرمانی استقلال می‌خواهد؟ در روزهای ابتدایی که او مدیرعامل استقلال شد در همین روزنامه اعتماد فاش کردیم که مدیرعامل استقلال علاقه‌ای به همکاری با نکونام ندارد و مترصد این است که در اولین فرصت عذر او را بخواهد، یک مربی خارجی بیاورد و ادامه فصل را با او پیش ببرد. اما نکونام نتایج قابل‌توجهی به دست آورد و نیم فصل نخست را هم با قهرمانی به پایان رساند تا عملا خطیر راهی به جز حمایت ظاهری از نکونام نداشته باشد. در این مدت به نظر می‌رسد خطیر از ایده همکاری نکردن با نکونام کوتاه آمده اما آن‌طور که خبرها از درون باشگاه استقلال نشان می‌دهد و جواد نکونام هم مدام تاکید می‌کند مدیرعامل استقلال هنوز اصرار دارد که او را زمین بزند، مدیرعامل آبی‌ها هنوز ایده اولیه خود را در ذهن دارد و بدش نمی‌آید آن‌قدر به نکونام فشار آورده شود که خودش کنار بکشد. یکی از مسائل مهمی که بین این دو نفر مشکل ایجاد کرده رد کردن بازیکنان خارجی است که خطیر قصد آوردن آنها به استقلال را داشته است. خطیر در سال‌هایی که معاون استقلال بود چندین بازیکن خارجی به تهران آورد. استراماچونی هم دستپخت علی خطیر بود. تقریبا اکثر این نفرات هم با دریافت دستمزدها و غرامت‌های سنگین ایران را ترک کردند درحالی که به جز یکی، دو مورد از آنها هیچ کدام کمک فنی چندانی به استقلال نکردند.

هواداران طرف نکونام هستند

نگاهی به صفحات هواداری استقلال در فضای مجازی نشان می‌دهد در دوگانه خطیر-نکونام هواداران طرف سرمربی هستند. دلیلش هم واضح است. نکونام سرمربی تیم است، بازیکن سابق این تیم بوده و از همه مهم‌تر عالی نتیجه گرفته است. استقلالی‌ها در چندین سال گذشته فقط یک بار چنین ثباتی در نتیجه‌گیری داشتند و آن هم فصلی بود که با فرهاد مجیدی قهرمان شدند. طبیعتا در این مسیر هر چه که سد راه نکونام به حساب بیاید می‌شود دشمن آنها و حالا این سد مدیرعامل تیم است.

نکونام هم با آگاهی از این جایگاه است که با قدرت مقابل مدیرعامل باشگاه می‌ایستد و حتی اردوی خارجی تیم را هم لغو می‌کند. اقدامی که هم از لحاظ وجهه به باشگاه استقلال و مخصوصا خطیر ضربه زد هم از لحاظ مالی که البته در مورد دوم علی خطیر درنظر دارد غرامت مربوط به این موضوع را از قرارداد نکونام کسر کند.

مشکلات مالی پوسته است

بازیکنان استقلال از مشکلات مالی می‌گویند. امید حامدی‌فر که نامش در چند روز گذشته زیاد به گوش رسیده، گفته مشکلات مالی دارم. بازیکنان از دریافتی‌های‌شان راضی نیستند. نکونام می‌گوید چرا سعید مهری رفت؟ مهری می‌گوید چون قراردادم اصلاح نشده بود و… اینها مشکلاتی نیستند که در این فصل سر از زمین بیرون آورده باشند. اینها جملات آشنایی هستند که هر سال از زبان مربیان و بازیکنان استقلال و پرسپولیس شنیده بودیم. بنابراین باید گفت اینها در همان راستای دعوای نکونام و خطیر است. به بیان دیگر اگر سرمربی تیم می‌خواست بازیکنان به هیچ عنوان این‌چنین آشکارا در رسانه به نقد خطیر نمی‌پرداختند.

خطیر رفتنی است؟

برخی رسانه‌های نزدیک به وزارت ورزش از دو، سه روز قبل خبر دادند که وزارت ورزش به فکر تغییر مدیرعامل استقلال افتاده است. حتی نوشتند گزینه‌های جانشینی خطیر هم انتخاب شدند و صندلی ریاست آبی‌ها به زودی دست به دست می‌شود. منطقی هم هست. وضعیت باشگاه استقلال دیگر نمی‌تواند به این صورت ادامه پیدا کند. استقلال دیگر یا جای خطیر است یا نکونام. بودن این دو کنار هم و فضای سیاهی که بین این دو نفر شکل گرفته ادامه هر گونه همکاری را ناممکن کرده است. اینکه خطیر و معاون‌هایش اصرار دارند نزدیکان نکونام یا آنهایی که از این داستان سود می‌برند آتش بیار معرکه شدند هم به کل منتفی است، چراکه نکونام و خطیر می‌توانند با یک جلسه ساده همه نقشه‌های آنها را خنثی کنند و اگر این کار را نمی‌کنند، که تا به حال هم نکردند، یعنی نمی‌خواهند. شاید لازم باشد وزیر هم از این انفعال و تماشا کردن دعوا از بیرون گود دست بردارد و به وظیفه ذاتی‌اش عمل کند. اظهاراتی نظیر هیات‌مدیره تصمیم‌گیر است که از زبان معاون جدید وزیر بیرون می‌آید بیشتر شبیه به یک شوخی است.

خصوصی‌سازی و تغییر مدیریت

مدت زیادی است که وزارت ورزش اعلام کرده سهام سرخابی‌ها واگذار می‌شود. این اتفاق قرار بود تا الان انجام شده باشد که نشده. برخی ناظرین می‌گویند باتوجه به اینکه دولت حتما می‌خواهد کار را به سرانجام برساند تغییر و تحول در راس مدیریت دو باشگاه را هم به بعد از آن موکول کرده است، چراکه با فروش سهام دو باشگاه، مجمع و هیات‌مدیره جدید باشگاه که طبیعتا اکثر آن توسط خریدار تعیین شده برای تغییر پست مدیرعاملی اقدام خواهند کرد.