مطالبه حضور برابر در همه استادیوم‌ها

مطالبه حضور برابر در همه استادیوم‌ها

روزنامه آرمان امروز نوشت: روز گذشته دختران برای دومین هفته متوالی توانستند، در استادیوم آزادی تهران از نزدیک تیم مورد علاقه خودشان را تشویق کنند، اما بازهم با ظرفیت ۵۰۰ نفری. هر چند که عکس‌ها و فیلم‌های منتشر شده نشان می‌دهد که بیش از ۵۰۰ دختر و زن ایرانی توانستند بازی تیم محبوب‌شان را از نزدیک ببینند، اما این روزها دو سوال اساسی در ذهن زنان و دختران ایرانی وجود دارد؛ اول این نکته که چرا استادیوم‌های دیگر در شهرهای مختلف که از استانداردهای جهانی یا دست‌کم آسیایی برخوردار هستند نمی‌توانند میزبان زنان و دختران غیر تهرانی باشند و نکته دوم اینکه، بحث عدالت جنسیتی به کجا رسید، آن‌هم در روزهایی که مردان به هر تعداد که می‌توانند در استادیوم ۱۰۰ هزار نفری آزادی حضور داشته باشند، اما سهم زنان از این استادیوم غول‌پیکر فقط ۵۰۰ صندلی است. هر چند که کارشناسان و برخی از مسئولان، حضور این تعداد دختر ایرانی را سرآغاز حضور حداکثری‌شان و شکسته شدن تابو در استادیوم‌ها می‌دانند، اما پس از ۴۰ سال افتخار آفرینی زنان و دختران ایران در مسابقات جهانی، گشایش درهای استادیوم‌ها، اتفاقی نیست که در شان ورزش ایران باشد. امروزه ورزشگاه‌هایی نظیر «یادگار تبریز»، «امام رضای مشهد»، «نقش جهان اصفهان»،«سردار جنگل رشت»،« آرنای فولاد اهواز»، «ورزشگاه تختی انزلی» و … توان میزبانی دختران ایرانی را ندارد؟ برخی معتقدند که تاکید یا بهتر بگوییم تهدیدات فیفا باعث این حضور حداقلی شده است، اما برخی دیگر می‌خواهند این موضوع را نشانه‌ای از «آشتی دولت با ملت» عنوان کنند. به‌نحوی که انسیه خزعلی، معاون امور زنان و خانواده رئیس جمهوری فشار فیفا را تایید نمی‌کند و معتقد است: «حضور دختران در استادیوم‌ها با نظر وزارت ورزش بوده است.»
مطالبه جدید پس از بازگشایی درهای استادیوم
پس دومین حضور دختران ایرانی در بازی پرسپولیس و صنعت نفت آبادان، این مطالبه‌گری حالا وارد فاز جدیدی شده و اکنون زنان تقسیم مساوی جایگاه‌ها را خواستارند تا تبعیض حداقل در استادیوم‌ها وجود نداشته باشد. پیش از اینکه زنان جواز حضور در ورزشگاه‌ها را به دست بیاورند حوادث و ماجراهایی خطرناک و بسیاری را تجربه کرده‌اند. هنوز دختران فراموش نکرده‌اند که به دلیل همین محدودیت‌ها، برخی از آنها با گریم مردانه و صرف هزینه و خطرهایی که برایشان وجود داشت، به استادیوم‌ها می‌رفتند و حتی منجر به خودسوزی سحر خدایاری شد که به «دختر آبی» شهرت پیدا کرد. با این حال یکی از آن دخترانی که روزگاری با گریم مردانه در استادیوم‌ها حضور داشت در گفت‌وگو با «آرمان امروز» برخی از خاطرات آن روزهای سخت، درهای بسته استادیوم‌ها و همچنین انتخاب گزینشی زنان و دختران را مرور می‌کند. ملیکا دختری بیست و چند ساله است، او درسال ۹۸ با گریم پسرانه به همراه برادرش وارد استادیوم آزادی شد و ریسک ورود به ورزشگاه مردانه را باتوجه محدودیت‌ها به جان خرید و همراه با برادر و چند نفر از دوستان برادرش سکوهای ورزشگاه را لمس کرد و همه اینها برای آن بود که بتواند جشن قهرمانی پرسپولیس را از نزدیک ببیند. حالا چند سال از آن روز گذشته است و دیگر لازم نیست دخترانی که عاشق فوتبال هستند با لباس مردانه به ورزشگاه بروند. او به خبرنگار «آرمان امروز» از آن روز پر استرس می‌گوید که وقتی بر روی سکو نشست نگاهش به جهان تغییر کرد. او می‌گوید: «من در خانواده‌ای متولد شدم که دیدن فوتبال بهانه‌ای برای مهمانی‌های آنها است و اکثرا هم پرسپولیسی هستند به غیر از همسر برادرم که استقلالی دو آتشیه است. همیشه رفتن به ورزشگاه و تشویق تیم محبوبم یکی از آرزوهای من بود و چندین بار در خواب دیده بودم که در ورزشگاه کنار باقی هواداران نشسته‌ام و خوشحالم که در نهایت توانستم این رویا را محقق کنم. آخرین روزهای پاییز ۹۸ بود و لیگ داشت تمام می‌شد. به برادرم پیشنهاد دادم مرا با خودشان به ورزشگاه ببرند تا جام قهرمانی را ببینم. با اصرار من پدرم به برادرم گفت او را با خودتان به ورزشگاه ببرید. در آن بازی پرسپولیس مقابل پارس جنوبی جم قرار می‌گرفت و قرار بود جشن قهرمانی هم برگزار شود. بهترین موقیت ممکن بود چون هم جام را می‎دیدیم و هم به استادیوم می‌رفتم. رفتم آرایشگاه و نزدیک یک میلیون بابت گریم به او پرداخت کردم به‌طوری که خودم هم باور کرده بودم که پسر هستم.»
ناگهان استادیوم بدون فحاشی شد
اما حضور دختران در استادیوم‌ها می‌توانست خطر آفرین باشد، از نظر فحاشی و فرهنگی، با این حال او در ارتباط با این موضوع می‌گوید: «شاید برای سربازی که مقابل ورودی مرا بازرسی کرد شناختن اینکه پسر هستم یا دختر سخت باشد ولی آنهایی که اطراف من نشسته بودند بعد اینکه صدای مرا شنیدند موضوع را فهمیدند. ما نگران بودیم که به پلیس اطلاع بدهد ولی بعد از چند دقیقه رفتارها با ادب شد و همه محترمانه حرف می‎زدند و هرکسی که می‌خواست از شعارهای رکیک استفاده کند باقی هوادارن سعی می‌کردند به او بفهمانند که یک زن در ورزشگاه است. انتظار چنین برخوردی نداشتم ولی بعد از آن خیلی به مردان امیدوار شدم. به‌نظرم برخلاف مسئولان که نگاه خوبی به ورود زنان به ورزشگاه ندارند ولی در عوض هواداران فوتبال از این موضوع استقبال هم می‌کنند چون واقعا رفتارشان متفاوت با چیزی بود که فکرش را می‌کردم. به این موضوع هم باید اشاره کنم که من باور دارم که در آینده نگاه جنسیت زده در ایران کم رنگ می‌شود و اکثر مردان نسل جدید ایرانی نگاه روشنی به موضوعات جامعه دارند.»  وی در ادامه گفته‌هایش می‌افزاید: «هفته پیش که دیدم دختران استقلالی بر روی سکوها نشسته بودند از خوشحالی در پوست خودم نمی‌گنجیدم. این بهترین تصویری بود که انتظارش را می‌کشیدم. بعد آن بازی در صحفه اینستاگرامم عکس روزی که با لباس مردانه به ورزشگاه رفتم را منتشر کردم و زیر آن عکس نوشتم «زنده باد آزادی»، البته منظور از این نوشته «ورزشگاه آزادی تهران» بود چون پیش از این سقف آرزوهای محسوب می‌شد. حالا که دختران قرمزپوش هم در ورزشگاه حضور دارند باید بگویم که در آینده فضای فوتبال ایران تغییر خواهد کرد. شما وقتی با خواهر یا همسرتان به استادیوم می‌روید، قطعا رفتار متفاوتی خواهید داشت و همینطور از سایرین می‌خواهید تا شرایط را درک کنند. همیشه گفته‌‎اند در جایی که خانم هستند دعوا نکنیم و فحش ندهید این موضوع را در ورزشگاه درک کردم. مسئولان می‌توانند از این ظرفیت جامعه در جهت آرام کردن جو استادیوم‌ها استفاده کنند و مطمئن باشید حضور خانم‌ها به این موضوع کمک خواهد کرد. با این حال من منکر افراد بیمار اجتماعی نیستم و این افراد در هیچ کجای جامعه قابل کنترل نیستند. برادر من جزو فوتبالی‌های بد دهن است که در خانه همیشه به او اعتراض می‌کنیم ولی برایم جالب بود که آن روز در ورزشگاه دهانش را به فحش باز نکرد که باعث تعجب همه شده بود.   وی در پاسخ به این سوال که مطالبه زنان امروز برای حضور برابر را چطور ارزیابی می‌کنید، می‌گوید: «ببینید ما در کشوری زندگی می‌کنیم که بنا به دلایلی محدودیت‌هایی داریم ولی من این را قبول ندارم که این موضوع خواسته همه زنان جامعه نیست و ما در اقلیت حضور داریم. این موضوع به‌نوعی حق زنان محسوب می‌شود. مطالبه خواسته‌ای است که جامعه می‌خواهد به آن برسد و ما برای نشان دادن اعتراض‌مان دست به هرکاری زدیم. حالا باید از آن مخالفان حضور زنان در وزشگاه پرسید که آیا الان که زنان به ورزشگاه آمدند اتفاقی رخ داد؟ کسی به زنان بی‌احترامی کرد؟ برای کسی مشکلی رخ داد؟ سال‌ها است که ما زنان برای تحقق حقوق‌مان در جامعه تلاش می‌کنیم و حالا نتیجه آن را می‌بینیم. با همه انتقاد یکه به سیاست‌‎مداران ایران برای نوع برخورد با شهروندان دارند ولی من امیدواریم که این آغازی برای به رسمیت شناختن حقوق دست‌یافتنی زنان در جامعه باشد.»