کودتای دیرهنگام ولادیمیر پوتین

به گفته الکساندر کوژوف، فیلسوف روسی در سال ۱۹۴۷، درک این موضوع که دیگر هیچ دلیلی برای قتل عام مردم بی گناه وجود ندارد، هدف برای بشریت است.

مشکل اصلی جنگ با اوکراین فقط به ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه مربوط نمی شود. مناقشاتی که به درگیری دامن می زند، پیچیدگی شدید ژئوپلیتیکی اوضاع را نشان می دهد. مشکل مربوط به چیزی است که همه ما، انسان ها، اکنون مسئول آن هستیم. چیزی که ظاهراً پوتین و همه ما نمی‌دانیم، این است که به احتمال زیاد تاریخ کاملاً به پایان رسیده و بدون شک مدت ها قبل از ظهور نظریه فرانسیس فوکویاما در مورد پایان تاریخ پس از فروپاشی دیوار برلین به پایان رسیده است.

تاریخ به مفهوم کوژوف به پایان رسیده، زیرا ما اکنون می توانیم بفهمیم که چرا بشر از زمان ظهورش در حال جنگ بوده است. این مبارزه ای است برای آنچه عدالت و احترام به افراد نامیده می شود. ما این موضوع  را از زمان ظهور ایده حاکمیت قانون می‌دانیم، که ظهور حقوق بشر را به معنای عام این اصطلاح ممکن می‌سازد.

تاریخ بشریت رویدادی است که باعث احترام و شناخت همه صرف نظر از جنسیت، رنگ پوست، سن و غیره می شود.

همه ما تشنه شناخت هستیم. تفاوت با گذشته این است که امروز آن را می دانیم. می دانیم که مفهوم حاکمیت قانون برای رفع این عطش ایجاد شده است.

نظریه کوژوف این است که بشریت از سلطه اربابان به ظهور خودمختاری بردگان رسیده است. نتیجه تاریخ غلبه بر سلطه با ظهور شهروندانی است که همه در بین خود بدون توجه به جنسیت، منشاء قومی و غیره برابر هستند.

اقدام ولادیمیر پوتین یک «کودتا» دیرهنگام است. دولت روسیه ممکن است ادعا کند که اوکراین بخشی از روسیه است و حمله آن به منزله آزادی آن است، «اقدام» و «تسخیر مجدد» آن با آنچه ما از مفهوم تاریخ می دانیم کاملاً در تضاد است.

با توجه به این که  جنگ دوم جهانی از سیر قهقرایی مشابه با آنچه پوتین می خواهد شاهد آن باشیم، به وجود آمد، در نظر گرفتن هر گونه مشروعیتی در اقدامی مانند روسیه نسبت به اوکراین، اقدامی غیرممکن است.

آنچه در اینجا گفته می شود فقط از روسیه و «دیگران» صحبت نمی کند. از انسانیت به عنوان یک کل صحبت می کند. زیرا این شری که پوتین و روسیه از آن رنج می برند و باعث همه افراط و تفریط ها می شود، کاملاً جهانی است. این یک بیماری بسیار ساده، مخصوصاً انسانی است که به آن میل به شناخت می گویند و بیان آن بیش از پیش جهانی می شود. ما در پایان تاریخ هستیم. پایانی که تاریخ خاص خود را دارد و همه ما مسئول آن هستیم.

هر چه بیشتر بتوانیم گنجینه های فکری که در تاریخ وجود دارد و اصول آن را بشناسیم، کمتر آسیب پذیر خواهیم بود.

منبع: لاتریبون / تحریریه دیپلماسی ایرانی/نویسنده: لوران بیبار