هوشمندی در روابط عمومی به چه معنی است؟

بنابراین، یک روابط عمومی پیشرفته و هوشمند، ابتدا باید شعور حرفه ای کافی داشته باشد، و سپس با کاربرد تجهیزات، کارآیی و اثربخشی خود را ارتقاء دهد.

بر این اساس، این ذهنیت که “روابط عمومی هوشمند” الکتریکی است، مطرود بوده و باید تأکید کرد الکتریکی شدن روابط عمومی، شرط لازم برای روابط عمومی هوشمند است، اما شرط کافی نیست.

مجموع این قدرت ها و توانایی ها ، روابط عمومی را به شعور و قدرت ادراکی می رساند که در آن صورت می تواند عنوان « هوشمندی » را یدک کشد.

” هوشمندی ” روابط عمومی ، به مفهوم توانایی اتخاذ تصمیمات ارتباطی بر پایه درک عمیق و گسترده از واقعیات مرتبط اعم از محیط ، رسانه ، مخاطب ، راهبرد ، ابزار و . . . ، شاخصی است که می تواند ضامن اثر بخشی حداکثری آن باشد.

بی تردید ، یک روابط عمومی سرآمد و پیشرفته ، حداکثر اثربخشی را در پی دارد ؛ اما این توفیق ، در چه وضعیتی حادث می شود. اگر نظریه “قاعده چهار” را به یاد داشته باشیم که براساس آن ، روابط عمومی ، فرآیندی چهار مرحله ای است شامل تحقیق ، برنامه ریزی ، اجرای موثر و اثر سنجی ؛ مشاهده می کنیم که مرحله آغازین و پایانی هراقدامی در روابط عمومی “تحقیق” است و تحقیق ، فعالیتی است که امکان سنجش اثر سنجی را فراهم کرده و میزان اثر بخشی آن را ضمانت می کند.

ازمنظر دیگر ،اقدامی که آگاهانه و مبتنی بر تحقیق است ، واقع بینانه خواهد بود و با توجه به ویژگی های جمعیت شناسانه ، جامعه شناسانه ، روانشناسانه و رفتار گرایانه مخاطب ؛ رسانه مناسب ، کانال های دسترسی و ابزارهای لازم ، این امکان را به برنامه ریز ارتباطی خواهد داد که بسته اطلاعاتی یا پیامی متناسب با محتوای آگاهانه را به او انتقال دهد ، تنها در این صورت است که اثر بخشی روابط عمومی به حداکثر ممکن می رسد و تلاش های ارتباطی ، فرجامی شایسته می یابد.

اما آیا این نتیجه و خواسته ، بدون هوشمندی محقق می شود؟

در پاسخ باید گفت هوشمندی راهبردی و درکنار آن هوشمندی عاطفی و هیجانی همراه با هوشمندی مجازی ، به روابط عمومی اجازه می دهد آگاهانه و برنامه ریزی شده وبا بهره­گیری خردمندانه از رسانه ها ، فناوری ها و گزینش راهبردها ، در مسیر توفیق گام بر دارد.

اما ، زیربنای هوشمندی روابط عمومی؟

همانطور که اشاره شد ، مبنای هوشمندی ، پژوهش است ؛ ضرورتی که آن را باید گمشده روابط عمومی ها محسوب و تأکید کرد که با پژوهش صرف ، هوشمندی حاصل نمی شود ، مگر آنکه برنامه ریزی راهبردی ارتباطی نیز مورد توجه قرار گیرد ، در این صورت، می توان گفت که روابط عمومی به ” هوشمندی راهبردی ” دست یافته است.

” هوشمندی عاطفی ” نیز که نوع دوم هوشمندی روابط عمومی است ، زمانی حاصل می شود که آن را در مجموعه خود بسنجیم و با بهره گیری از ارتباطات انسانی ، زمینه تحقق آن را فراهم سازیم. نهایتاً “هوشمندی مجازی” که ناگزیر با بهره گیری از فناوری های جدید امکان پذیر می شود، روابط عمومی را به سمت عملکرد هوشمند سوق می دهد و در اینجاست که می توان با بهره گیری از توانایی سطح بالای رایانه ای همچون وب ۲ و وب ۳ ، از روابط عمومی اتوماتیک سخن به میان آورد.

البته دقت کنیم که در این میان نباید از ” هوشمندی ساختاری ” به معنی ساختار مناسب برای عملکرد هوشمندانه غافل شد و نیز نمی توان از اهمیت و نقش بارز و سترگ منابع انسانی هوشمند سخن به میان نیاورد. منابع انسانی هوشمند که دارای چند ویژگی مهم بهره هوشی بالا ، کنجکاوی خردمندانه و بدون ترس و نگرانی ، تمایل به کار سخت و سختکوشی ، دارای توان واکنش محکم ، اما منعطف و توانایی یادگیری سریع هستند ، عامل اصلی در بکارگیری و کاربرد ابعاد هوشمندی در روابط عمومی هستند و در نبود آنان ، نمی توان از هوشمندی سخن راند. به همین دلیل است که شرط نخستین ورود روابط عمومی به هوشمندی ، استخدام نیروهای متخصص و با تجربه در حوزه روابط عمومی است و درکنار آن تجهیز روابط عمومی به امکانات لازم و فناوری های مختلف آن را به هوشمندی تکنولوژیک می رساند.

پس می توانیم بگوئیم :

« هوشمندی » ( PR.INTELLIYNCE ) ، یعنی : توانمندی درک بالا و عمیق از طریق دسترسی به اطلاعات ، تحلیل ، پردازش و ذخیره سازی آن ها با استفاده از جدید ترین فناوری ها به منظور ارتقای بازدهی و اثربخشی فعالیت های روابط عمومی. این توانمندی و قدرت درک ، زمانی ایجاد می شود که روابط عمومی در اشکال زیر به پیشرفت کافی دست یافته باشد :

۱ – هوشمندی مجازی ، اتوماتیک ، ماشینی ، صنعتی یا تکنولوژیکی: این زمانی است که روابط عمومی در مسیر اجرای فرآیندهای خود ، از امکانات ، فناوری ها و تجهیزات و در واقع ماشین های مختلف بهره برداری می کند تا توانایی درک خود را ارتقاء بخشد.

۲ – هوشمندی اجتماعی ، هیجانی یا عاطفی یا میان فردی ( EQ ) : توانایی درک احساسات و روحیات مخاطبان از طریق توسعه تعاملات و بکارگیری ارتباطات انسانی وسیع و عمیق. به عبارت دیگر روشنتر ، هوشمندی عاطفی ، توانایی درک احساسات و عواطف و روحیات گروه های مختلف از طریق توسعه ارتباطات انسانی در سطح و عمق و بکارگیری تکنیک های از خود گشودگی ، همدلی و صمیمی شدن است. این توانایی ، قدرت روابط عمومی را در افزایش تأثیرگذاری پیام های خود از بعد عاطفی و احساسی به شکل قاطعی بالا می برد و در ارتباط غیر کلامی ، به قدرت روابط عمومی می افزاید و مهارتی اجتماعی برای همراهی با مردم است. « هوشمندی اجتماعی » زمانی وجود دارد که به سه نوع آگاهی دست یابیم :

۱- ۲- سازمان آگاهی : توانایی درک سازمان ، اهداف ، مأموریت ها ، مقاصد و ضعف ها و قوت های آن.

۲ – ۲- خود آگاهی ( Self Awareness ) : نوعی توانایی فردی برای درک احساسات و حالات خلفی و نیز افکار خود.

۳ – ۲ – مخاطب آگاهی : توانایی درک دیگران و مخاطبان و گرایش ها ، احساسات و اندیشه های آنان.

باید توجه کرد هوشمندی عاطفی یا اجتماعی ، را می توان توانایی برقراری ارتباط خوب ، درک خوب دیگران و برقراری ارتباط خوب با همه دانست.

۳ – هوشمندی راهبردی : هوشمندی راهبردی در واقع ، مدیریت مبتنی بر اهداف.(MBO )

( objectives یا MBO Management by ) است. این نوع هوشمندی را معادل Smart نیز می دانند که هر حرف آن ، حرف اول یک کلمه است.

Smart شامل پنج ویژگی است :

۱ – ۳ – مشخص و معین بودن ( Specific Ameaure )

۲ – ۳ – قابلیت دسترسی ( Attalinable )

۳ – ۳ – قابلیت اندازه گیری ( Meaurable )

۴ – ۳ – قابلیت تطابق با علایق ، خواسته ها و انتظارات ( Relevant )

۵ – ۳ – زمان بندی ( Time-Bounded )

بنابراین ، زمانی روابط عمومی دارای « هوشمندی راهبردی » است که به اهداف سازمان و انتظارات گروه های اجتماعی مرتبط با سازمان اشراف دارد و مقصد خود را شناسایی کرده و اهدافی را در بر می گزینند ( چشم انداز راهبردی ) که قابل دسترسی و اندازه گیری بوده ، مطابق با انتظارات جامعه و مدیریت باشد و از یک زمانبندی تبعیت کند.

این هوشمندی باید برای رسیدن به سرآمدی ، تبدیل به برنامه عمل راهبردی شود.

پس یک روابط عمومی وقتی هوشمند است که دارای هوشمندی در ابعاد مجازی ، اجتماعی، راهبردی و ساختاری بوده و از منایع انسانی هوشمند نیز بهره ببرد.

طی سالهای اخیر، با رشد کاربرد رایانه و ماهواره و ابزارهای منبعث از این فناوریها، روابط عمومی با کاربرد الکتریسیته، میدان عمل، ابزارها و روشهای ارتباطی خود را توسعه داده و ارتقاء بخشیده است. همه این پیشرفتها، جنبه شکلی نداشته و بعضاً نیز در شیوه های عمل موثر واقع شده است. اما جای پرسش است که آیا ذهنیت ما از روابط عمومی پیشرفته، نوعی از روابط عمومی است که از لحاظ ظاهر و شکلی نو شده و از تجهیزات و امکانات جدید و پیشرفته استفاده می کند و یا اینکه روابط عمومی پیشرفته که نمود آن در هوشمندی تجلی می یابد، پدیده ای متفاوت است؟

بی تردید، یک روابط عمومی پیشرفته که سرآمد است باید در همه جنبه ها در کمال نسبی باشد، یعنی، ابتدا باید ماهیت و باطن پیشرفته ای داشته باشد؛ رویکردها وجیستی واقعی خود را درک کرده و سپس مقصد را دریابد و از نتایج لازم که باید ایجاد کند، آگاهی داشته باشد و سپس در طی مسیر، ابزارها و تجهیزات را به کار گیرد.

بی تردید در مرحله طی مسیر، استخدام امکانات و ابزارهای الکترونیک، توانمندی روابط عمومی در سرعت عمل و طی موفق راهی را که باید بپیماید، افزایش می دهد.

بنابراین، یک روابط عمومی پیشرفته و هوشمند، ابتدا باید شعور حرفه ای کافی داشته باشد، و سپس با کاربرد تجهیزات، کارآیی و اثربخشی خود را ارتقاء دهد.

بر این اساس، این ذهنیت که “روابط عمومی هوشمند” الکتریکی است، مطرود بوده و باید تأکید کرد الکتریکی شدن روابط عمومی، شرط لازم برای روابط عمومی هوشمند است، اما شرط کافی نیست.

مجموع این قدرت ها و توانایی ها ، روابط عمومی را به شعور و قدرت ادراکی می رساند که در آن صورت می تواند عنوان « هوشمندی » را یدک کشد.
بنابراین، یک روابط عمومی پیشرفته و هوشمند، ابتدا باید شعور حرفه ای کافی داشته باشد، و سپس با کاربرد تجهیزات، کارآیی و اثربخشی خود را ارتقاء دهد.

بر این اساس، این ذهنیت که “روابط عمومی هوشمند” الکتریکی است، مطرود بوده و باید تأکید کرد الکتریکی شدن روابط عمومی، شرط لازم برای روابط عمومی هوشمند است، اما شرط کافی نیست.

مجموع این قدرت ها و توانایی ها ، روابط عمومی را به شعور و قدرت ادراکی می رساند که در آن صورت می تواند عنوان « هوشمندی » را یدک کشد

نویس