معمای سکوت معنادار جریان سیاسی همسو با حسن عباسی!

سخنان جنجالی پسوند ثابت نام حسن عباسی برای هر‌گونه اظهارات و سخنرانی‌های این چهره به اصطلاح اصولگرا و سوپر انقلابی است. اثبات این ادعا تنها منوط به سرچ ساده حسن عباسی در فضای مجازی است تا متوجه شویم موجودیت و موضوعیت ایشان محدود و معطوف به همین اظهارات بی‌پایه و اساس و به تعبیر درست‌تر بی‌‌احترامی و درهم شکستن مرزهای اخلاقی و ادعاهای موهن است.

این ادعا مربوط به اظهارات اخیر نامبرده در رابطه با فوتبالیست‌های وطنی است. بدون کمترین اما و اگر و حتی مستثنی کردن بازیکنان فوتبال یا برخی ورزشکارانی که در دوران انقلاب و در جریان دفاع از کشور تا مرز شهادت رفتند و برخی به فیض آن نائل شدند. قصه و غصه‌های این نسل از فوتبالیست‌ها در این مختصر نمی‌گنجد و اساسا به گوش عباسی که گوشش به هیچ حرف حسابی بدهکار نیست نمی‌رسد. این مصداق بیدار کردن کسی است که خودش را تمام‌قد به خواب غفلت زده یا قرار است به هر طریق ممکن دیده شود.
علی‌رغم این باور اما تردیدی نیست که عصبانیت اخیر ایشان در رابطه با برخی اظهارات فوتبالیست‌ها درقبال معضلات و مشکلات و اتفاقاتی از جمله فرو ریختن ساختمان متروپل در آبادان است. به این مورد اضافه کنید اظهارات همسوی برخی چهره‌های محبوب فوتبالی از جمله علی دایی و علی کریمی و ایضا محمد دادکان را. اشاره عباسی به دو رنگ سرخابی شاهدی بر این ادعاست که ایشان از چه بابت مکدر شده. اما اینکه در عین حال بدون نام بردن از این افراد، حکم خود را مشمول همه فوتبالیست‌ها می‌کنند، چنانچه اشاره شد نشأت گرفته از نادیده انگاشته شدگی از جانب نسل و مردمی است که بخش اعظم عواطف و احساسات خود را نثار همین چهره‌های مغضوب جناب عباسی کرده‌اند.
تردیدی نیست کسی که حکم می‌کند اگر کسی دیندار باشد و زنش چادری اصلا دنبال فوتبال نمی‌رود، به همین دلیل هر‌گونه تلاش برای دادن پاسخ منطقی به چنین اظهاراتی تنزل دادن شأن پاسخگویی است. چنین اظهاراتی پیش از آنکه منشا اعتقادی داشته باشد، ریشه در لایه‌های پنهان و ناپیدای شخصیتی ایشان دارد. کمی تامل در اظهارات و ادعاهای ایشان، نشان از ناخرسندی و همزمان ابتلا به توهماتی است که علی‌القاعده در خواب و بیداری گریبان ایشان را رها  نمی‌کند.
مشکل عباسی در این فقره اتفاقا نه فوتبالیست‌های منفعل از درد و رنج و فقر و محرومیت مردم که چهره‌های تاثیرگذار و دغدغه‌مندی است که در حد توان یا به یاری مردم اهتمام دارند یا به انحای مختلف حلقه واسط کمک به فرودستان و محرومان جامعه هستند.
در این میان آنچه حداقل از منظر اخلاقی قابل تامل و حتی پیگیری است، اهانت آشکار او به خانواده فوتبالیست‌هاست. این اظهارات هر چند کلی و ظاهرا بدون نام بردن از فرد خاصی بیان شده، اما چیزی از بار و مسوولیت حقوقی‌اش نمی‌کاهد. تبعات  این  اظهارات آن هم در آستانه جام جهانی و با توجه به شرایط خاص حاکم بر فوتبال، کم از بازی در زمینی که رهبری به دشمن  تعبیر  می‌کنند، ندارد.
آنچه در این میان تامل برانگیز به نظر می‌رسد سکوت و موضع تلویحا تاییدآمیز جریانات و جناح‌های همسوی سیاسی با ایشان است. سکوتی معنی‌دار که قادر است حتی بخشی از طیف‌های  وفادار  به  نظام را  به  تامل وادارد./اعتماد-ابوالفضل نجیب