دنیای اقتصاد : اگر چه کل داستان بازی پرسپولیس و النصر عربستان تحت‌الشعاع کلیدواژه «کریس رونالدو» قرار گرفت و تمامی ابعاد فنی مسابقه پوشانده شد، اما مایه خسران است اگر به آنچه گذشت از دیدگاه فوتبالی نگاه نکنیم.

بدون اغراق و تعارف باید گفت پرسپولیس در این مسابقه تسلیم محض بود و حرفی برای گفتن نداشت. چه بسا اگر علیرضا بیرانوند به زور پزشکان به این بازی نمی‌رسید، نتیجه نهایی می‌توانست بسیار هم سنگین‌تر باشد، اما تازه به لطف درخشش بیرو پرسپولیس با دو گل بازنده شد، بی‌ آنکه جای اما و اگری باقی بماند. اگر صرفا نتیجه و اتفاقات این بازی را ملاک قرار دهیم، اتفاق چندان عجیبی نیفتاده؛ بالاخره یک مسابقه بوده و هر اتفاقی در تک بازی ممکن است رخ بدهد. قرمزها هم می‌توانند بهانه بیاورند که تیم حریف زیادی بزرگ شده بود و آنها در مقابل هیاهوی رسانه‌ای همبازیان رونالدو قالب تهی کردند. با این حال مساله از نظر فنی فراتر از اینهاست و جای تامل بیشتری دارد.

بازی با النصر نخستین مسابقه پرسپولیس در فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا بود که با شکست ۲برصفر سرخ‌پوشان همراه شد، اما شاید جالب باشد بدانید آخرین مسابقه آسیایی قرمزها هم برابر دیگر تیم عربستانی انجام شد؛ یعنی الهلال. عجیب اینکه در آن مسابقه هم شاهد برتری بی‌چون و چرای الهلال برابر سرخ‌پوشان بودیم. این مسابقه که مهر ۱۴۰۰ و پیش از آغاز سرمایه‌گذاری‌های چشمگیر عربستانی‎ها در فوتبال برگزار شد، در حالی با برتری سه بر صفر الهلال همراه شد که نماینده ایران از اواسط مسابقه کاملا شکست را پذیرفته بود. این شاید یکی از ضعیف‌ترین نمایش‌های تاریخ پرسپولیس بود؛ جایی که قرمزها از اواسط نیمه دوم و زمانی که با سه گل از حریف عقب بودند، توسط حامد لک اقدام به وقت‌کشی می‌کردند! آن بازی تا مدت‌ها محل بحث شد و همه در مورد کاهش توان فنی تیم‌های ایرانی سخن می‌گفتند، اما پس از آن به واسطه صادر نشدن مجوز حرفه‌ای پرسپولیس و استقلال و بعد هم وقفه در لیگ قهرمانان آسیا، دیگر مجال هماوردی با رقبای قاره‌ای فراهم نشد تا عیار واقعی تیم‌های ما مشخص شود.

به این ترتیب پرسپولیس در دو بازی اخیر آسیایی‌اش ۵ گل از الهلال و النصر خورده و هیچ گلی نزده. سرخ‌ها اما در این زمینه شریک هم دارند. سه سال پیش یک مرحله قبل‌تر از تقابل الهلال با پرسپولیس، شاهد رویارویی این تیم عربستانی با استقلال بودیم که آبی‌های سعودی همان مسابقه را هم با دو گل به سود خود پایان دادند. در حقیقت مهم‌ترین تیم‌های فوتبال باشگاهی ایران که در ۳ سال گذشته قهرمانی لیگ را بین خودشان تقسیم کرده‌اند، در سه مسابقه آخر آسیایی‌شان برابر رقبای عربستانی ۷ گل خورده‌اند و هیچ گلی نزده‌اند. این فقط «آمار» نیست، چرا که کم و کیف نمایش سرخابی‌ها در این ۳ بازی هم به وضوح نشان می‌دهد آنها تیم بازنده و سر پایین مسابقه بودند، بی‌آنکه حرف خاصی برای گفتن داشته باشند. نمی‌خواهیم از این توالی تاریخی نتایج بزرگ و قطعی بگیریم، اما انصافا نگران فوتبال باشگاهی کشورمان هستیم و به نظر می‌رسد شکافی بین ما و دیگر رقبای قاره‌ای ایجاد شده باشد؛ شکافی که تعطیلی مسابقات لیگ قهرمانان و نیز عدم حضور پرسپولیس و استقلال در یک دوره از این بازی‌ها، آن را تا حدودی از نظرها پنهان کرده بود. تیم‌های ما تا زمانی که داخل کشور در حال رقابت هستند، می‌توانند هر ادعایی داشته باشند، اما بیرون از کشور است که عیار و سطح توانایی واقعی آنها مشخص می‌شود.