برای اولین‌ بار در ایران طی بازی استقلال و مس کرمان پانصد بلیت به بانوان اختصاص داده شد. این نخستین حضور بانوان در ورزشگاه آزادی برای تماشاگری بازی فوتبال است. آنچه از حضور زنان حاضر در ورزشگاه آزادی توجه‌ها را به خود جلب می‌کرد، نشانه‌ای از رضایت و خوشحالی بود که در چهره زنان و دختران موج می‌زد، مهره گمشده‌ای که دیر زمانی است سیمای زنان این سرزمین را مزین نکرده و گرد غم را از صورت‌شان نزدوده است. این‌ بار دیدیم رضایت و مسرتی را که ناشی از احساس دستیابی به سهم جزیی از برابری جنسیتی است، همانکه نبودش در جامعه توان‌مان را سست کرده و گام‌های‌مان را لنگان. حتی اگر این سهم خیلی جزیی باشد باز نشانه‌ای از شکفتن جوانه‌های امید در دل زنان این سرزمین در مقابل تبعیض‌ها، بی‌مهری‌ها و نادیده گرفته شدن‌هاست.  آنچه زنان را قدرت می‌دهد، محدودیت و محصوریت نیست، بلکه توانمندی و نیز احساس رضایتمندی آنان که بازخورد آن را می‌توان در وهله اول در سطح خانواده که بنیان اساسی جامعه است و نیز خود اجتماع مشاهده کرد. محدودیت زنان یعنی محدودیت جامعه، یعنی سست کردن قدم‌هایی برای پاگذاشتن در مسیر پیشرفت و توسعه. جامعه به زنان توانمند و خودشکوفا در عرضه‌های مختلف علمی، فرهنگی، ورزشی و هنری احتیاج دارد، زنانی که عنصر اساسی برای حرکت بر ریل‌های توسعه هستند، نه زنانی که هنوز درگیر حاشیه‌های مبتنی بر نابرابری و در عصری که نگاه‌ها نو شده ما هنوز درگیر چانه‌زنی برای سهم خواهی. پس مسیر این ریل را با دامن زدن و نهادینه کردن رفتار‌های مبتنی بر نابرابری مسدود نکنیم.  خوشحالی و رضایت زنان یعنی جاری کردن روح در شیرازه حیات این جامعه. روح جامعه را شاد و زنده نگه داریم. پس قدر بدانیم، مهر بورزیم و ارج نهیم تا کانون خانواده و جامعه را جولانگاه خشونت حداکثری نکنیم و چنین تیشه را بر ریشه‌ها نزنیم./اعتماد