آرمان امروز- رها معیری: آیا کسی هست که مرا یاری کند؟  صدای «هل من ناصر ینصرنی» حسین (ع) هنوز در گوش بشریت می پیچدو عاشقانی که حسرت اجابت  این ندای حسین در کربلا را در دل دارند هر سال پرشورتر به زیارتش می روند.  و چه زیبا نوشته است دکتر علی شریعتی در حسین وارث آدم که :«این که حسین (ع) پس از این که همه  عزیزانش را در خون می بیند و جز دشمن و کینه توز و غارتگر در برابرش نمی بیند فریاد می زند که:«آیا کسی هست که مرا یاری کند و انتقام کشد؟ «هل من ناصر ینصرنی؟» مگر نمی داند که کسی نیست که او را یاری کند و انتقام گیرد؟ این سوال، سوال از تاریخ فردای بشری است و این پرسش از آینده و از همه ماست. و این سوال انتظار حسین (ع) را از عاشقانش بیان می کند» امروز اقیانوس عاشقانش پای در رکاب عشق به زیارت مولایشان شتافته اند. سوگواران حسین(ع)، سیاه پوش و گریان، از هر سو به سمت کربلای معلی جاری شده اند. با نزدیک شدن به اربعین حسینی، جمعیت چند میلیونی عاشقان امام حسین (ع)، از سراسر جهان رهسپار کربلا شده اند تا خودشان را برای اربعین، به این نقطه تاریخی جهان اسلام برسانند. اربعین برای کربلا، فریاد لبیک یا حسین سوگواران و عاشقان امامی است که تنهایش گذاشته بودند. اشک ها و ضجه های عمیق و کشداری که شهر را در اندوه خود غرق می کند. دسته های سینه زنی و زنجیرزنی همه خیابان ها را قرق کرده اند و حزن مداحی ها، در همه خیابان ها و کوچه ها جاری شده است. تا کنون ۱۵ میلیون نفر از ایران و از مرزها عبور کرده اند و  بیشتر این جمعیت حالا به کربلای معلی رسیده اند  و با رسیدن زائرانی که در مسیر هستند هرلحظه به سیل جمعیت اضافه می شود. به قول دکتر شریعتی، «حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود.» و در جای دیگری می گوید: «و اکنون حسین حضور خودش را در همه عصرها و در برابر همه نسل‌ها، در همه جنگ‌ها و در همه جهادها، در همه صحنه‌های زمین و زمان اعلام کرده است، در کربلا مرده است تا در همه نسل‌ها و عصرها بعثت کند. تو، و من، ما باید بر مصیبت خویش بگرییم که حضور نداریم. آری، هر انقلابی دو چهره دارد؛ خون و پیام! رسالت نخستین را حسین(ع) و یارانش امروز گزاردند، رسالت خون را، رسالت دوم، رسالت پیام است. پیام شهادت را به گوش دنیا رساندن است. زبان گویای خون های جوشان و تن‌های خاموش، در میان مردگان متحرک بودن است. رسالت پیام از امروز عصر آغاز می‌شود. این رسالت بر دوش‌های ظریف یک زن، «زینب» (س)! ـ زنی که مردانگی در رکاب او جوانمردی آموخته است! ـ و رسالت زینب (س) دشوارتر و سنگین‌تر از رسالت برادرش.»

به عشق حسین

درباره اربعین یا چهلمین روز شهادت حضرت اباعبدالله الحسین سه دیدگاه متفاوت مطرح است که مشهور‌ترین و معتبرترین دیدگاه آن است که اهل‌بیت امام حسین(ع) در سال ۶۱ هجری از شام برگشته و در بیستم صفر همان سال در کربلا با جابربن عبدالله انصاری ملاقات کردند و همگان برای امام عزاداری کردند. از این اربعین به عنوان اربعین اوّل یاد می‌شود. شاید به دلیل پرشور بودن راهپیمایی اربعین در سال‌های اخیر برخی تصور می‌کنند که این پیاده‌روی نوعی بدعت باشد اما واقعیت آن است که پیاده‌روی اربعین ریشه تاریخی دارد و تنها در برهه‌های زمانی مختلف به‌واسطه نظام حاکم بر عراق، با اخلال مواجه شد. به گفته برخی پژوهشگران، راهپیمایی در روز اربعین از زمان امامان شیعه در بین شیعیان رایج بوده است. سیدمحمدعلی قاضی طباطبایی، راهپیمایی اربعین را سنت و رفتار مداومِ شیعیان از زمان ائمه دانسته که در زمان بنی‌امیه و بنی‌عباس نیز به این حرکت پایبند بوده‌اند اما باتوجه به کتاب زندگی‌نامه میرزاحسین نوری، این سنت باردیگر توسط محدث نوری احیا شد اما در اواخر قرن ۱۴ قمری حزب بعث عراق، با برگزاری مراسم راهپیمایی اربعین مخالفت کرد و گاه با راهپیمایی‌کنندگان با خشونت رفتار می‌شد که موجب کم‌رونق شدن این مراسم گشت. با این حال و صدها سال بعدتر و با پیشرفت تکنولوژی و… حال یک احساس مذهبی در گوشه ای از دنیا باعث شده دغدغه معیشت برای کسانی که می خواهند نام یک شخصیت بزرگ را زنده نگه دارند، به کل از میان برود. یک احساس مذهبی توانسته در ازای محبت و مودت به یک شخصیت بزرگ، بختک پول را از سینه ارواح مردم بردارد. همین سبکی است که این سفر را این همه شیرین می کند. همین که می بینی بالاخره مردم عشق را حاکم کرده اند.  این احساس مذهبی را جای دیگر نمی شود پیدا کرد؟ نمی شود دولت ها هم با همین احساس به مردم رسیدگی کنند؟ چه اشکالی دارد خیال پردازی برای جهانی بهتر؟ کما اینکه امام خمینی(ره) معتقد بودند که این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است که تجلی این جمله را امروز می‌توان در راهپیمایی اربعین مشاهده کرد. راهپیمایی اربعین مانور و همایش قدرت اسلام و مکتب تشیع است. ملتی که مکتب عاشورا دارد، هرگز زیر بار ذلت، استبداد و سلطه بیگانگان نمی‌رود.