اعتماد: وضعیت فوتبال ایران به جایی رسیده که دو تن از پیشکسوتان بزرگ مقابل هم قرار گرفته‌اند. خلاصه داستان از این قرار است که یحیی گل‌محمدی بابت اتفاقاتی که برای تیمش افتاد، ناراحت شد و جواد نکونام گفت برخی اشک تمساح می‌ریزند و بعد یحیی جواب داد هر کس و ناکسی در مورد من حرف می‌زند و می‌گوید اشک تمساح و سپس نکونام گفت گل‌محمدی در حد من نیست که بخواهد در مورد من حرف بزند و درنهایت سرمربی پرسپولیس گفت جواب کسی که بلد نیست به بزرگ‌ترش احترام بگذارد را نمی‌دهم!
خیلی سخت است بگوییم نکونام یا گل‌محمدی در حد یکدیگر نیستند. این دو نفر دقیقا در سطح همدیگرند. هر دو جزو بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ ایران هستند و حالا هم بین بهترین مربیان فوتبال کشور طبقه‌بندی می‌شوند. با کوله‌باری از افتخارات به عنوان بازیکن در سطح ملی و باشگاهی و به عنوان مربی در لیگ برتر. هر دو کاپیتان تیم ملی بودند، گل ملی زدند، با باشگاه‌های‌شان قهرمانی آوردند و بعد بازنشسته شدند. حالا هم در کسوت سرمربی تیم‌های بزرگ لیگ برتری مشغول فعالیت هستند.
حالا سوال اینجاست چه شده که نکونام و گل‌محمدی مقابل هم قرار گرفته‌اند؟ رقابت و تلاش برای کسب جام؟ حسادت؟ دلخوری‌های گذشته؟ مشخص نیست! هرچه هست اتفاق مبارکی برای فوتبال ایران نیست و می‌توان گفت در سطح کلان چنین شرایطی محصول مدیریت فوتبال است.
البته که نباید مساله را خیلی هم بزرگ کرد. در فوتبال روز دنیا هم دیده شده که سرمربیان تیم‌ها علیه هم مصاحبه کنند و حتی تا حدی بی‌احترامی کنند ولی آن دعواها کنار یک فوتبال باکیفیت و جذاب اتفاق می‌افتد نه کنار فوتبالی که سرشار از دعواست و دعوای دو مربی بزرگش هم می‌شود قوز بالاقوز آن! احساس بدی که درگیری لفظی نکونام و گل‌محمدی به وجود آورده ناشی از آن است که فوتبال ایران تبدیل شده به یک جنگ اعصاب بی‌پایان. در این جنگ اعصاب که هواداران و پیشکسوتان و بازیکنان علیه هم موضع می‌گیرند، برخی دل خوش بودند که تعدادی چهره سرشناس هستند که همچنان خطوط قرمز را رعایت می‌کنند و اگر هم حاشیه‌ای می‌سازند با رعایت یک‌سری اصول و قواعد اخلاقی است. اما این‌بار متوجه شدند که فضا آن‌قدر بد شده که حتی می‌تواند دو چهره را که سال‌ها همبازی بوده‌اند و پا به پای هم دویده‌اندمقابل هم قرار دهد.  احتمالا این دو نفر با هم آشتی خواهند کرد ولی بدون شک زهر حرف‌هایی که علیه هم به زبان آوردند در جان‌شان باقی خواهد ماند و فراموش نخواهد شد. این بدترین قسمت ماجراست. فوتبال ایران به تنها چیزی که نیاز ندارد همین دلخوری‌های عمیق بزرگان فوتبال کشور است.