آرمان امروز -سرویس دیپلماسی- یدالله کریمی پور: هنوز بغداد حاضر نشده که کار ساخت کوتاه ترین ریل بین المللی خاورمیانه بین خرمشهر-بصره به درازای ۳۲ کیلومتر را آغاز کند در حالی که عراق ۱۵ روز پیش، از پروژه ۱۷ میلیارد دلاری مقیاس بزرگ خود در زمینه ترانزیتی رونمایی کرد.  هم زمان ارسال بار کالاهای چین از خطوط آهن آسیای مرکزی به افغانستان رو به افزایش است.  هم چنین پروژه امتداد خط آهن سراسری پاکستان به افغانستان از سوی چین در حال پیگیری است. طی همین هفته پاکستان برای شتاب دهی به واردات گاز از افغانستان سندی را با عشق آباد امضا کرد. در حالی که خط لوله صلح ایران پشت مرز جمهوری اسلامی پاکستان خاک می خورد و پاکستان حتی یک متر مکعب از این لوله دریافت نکرده است.  هم چنین ارمنستان پس از ماه ‌ها گفت و گو و چانه‌ زنی، بالاخره پذیرفت که باکو از خطوط آهن این کشور برای ترانزیت کالا به ترکیه و ایضا اروپا بهره برداری کند.  در واقع گشایش این خط به معنای پیوند هر پنج کشور آسیای مرکزی به اروپا از راه خزر است. هم چنین راه کوتاه دیگری برای انتقال ریلی کالاهای چینی به اروپا است.

اتصال دو طرفه ریلی اروپا- چین از این راه،  سبب رونق بیشتر آسیای مرکزی، آناتولی- قفقاز خواهد شد.  هم چنین طرح و برنامه کریدور شبه جزیره عربستان- هند به تصویب رسیده است. این در حالی است که جمهوری اسلامی تازه و پس از بیش از دو دهه چانه زنی و گفت و گو، تفاهم نامه ای با روسیه امضا کرده که طی  سه سال آینده با احداث خط آهن رشت- آستارا کریدور شمالی- جنوبی، از طریق خط آهن ایران فعال شود.  ولی سه مشکل وجود دارد.‌ نخست باوجود گرفتاری روس ها در اوکراین و با شناختی که از تعلل آنان در تجهیز کارگاه وجود دارد، بس بعید می نماید این پروژه طی بازه زمانی مذکور اجرایی شود. دوم این که بعید نیست جمهوری آذربایجان از پیوستن به چنین کریدوری امتناع ورزد. چنان که پاکستان با وجود بستن قرارداد محکم با ایران از ورود خط لوله صلح به خاطر تحریم های آمریکا خودداری کرد.  سوم و از همه مهم تر این که هم جمهوری اسلامی و هم فدراتیو روسیه با بیشترین تحریم های بین المللی مواجه اند. واقعیت زمخت آن است که جمهوری اسلامی در عرصه بین ‌الملل به دلیل منازعات جدی با آمریکا و در عرصه داخلی به خاطر ساختار و   فشل با نبود استراتژی روشن و معتبر ملی، بازی را به رقبا باخته و کمتر اقتصاد پر توانی حاضر به  تبادلات سنگین و درازمدت با ایران است.  بگذریم از این که شرکای بازرگانی ایران در دهه پنجاه آمریکا، اروپا، ژاپن و کره جنوبی بودند و حتی تا دهه ۷۰ خورشیدی، بیشترین تبادلات ایران با آلمان، ایتالیا، ژاپن، کره جنوبی، فرانسه و اتریش بود.  امروز تبادلات ما ناگزیر و آن هم با کنترل های سفت و سخت جهانی محدود به چین، ترکیه، امارات و عمان شده است.