دنیای اقتصاد : همه جا پر شده از اخبار آمدن کریستیانو رونالدو به ایران. اینکه ستاره پرتغالی و هم‌تیمی‌هایش با یک جت اختصاصی احتمالا در فرودگاه مهرآباد فرود می‌آیند، اسکورت ویژه‌ای مانند رجال سیاسی آنها را ساپورت می‌کند، در هتل مجلل محل اقامتشان کسی اگر بخواهد هم نمی‌تواند به کریس نزدیک شود و بلافاصله پس از بازی النصر و پرسپولیس هم کاروان آنها به عربستان باز می‌گردد.

همه اینها ناشی از این است که آن‌قدر ورزشکار سرشناس و آدم مهم ندیده‌ایم، دست و پایمان را گم کردیم که چگونه رفتار کنیم مبادا اتفاق بدی رخ دهد. خوب است که ‌میهمان‌پذیر باشیم، اما درست وسط هیاهوی استرس استقبال از رونالدو، یادمان نرود که او برای چه به ایران می‌آید. کریس هم مثل باقی هم‌تیمی‌هایش، جزئی از یک تیم است که قرار است به عنوان نماینده عربستان برابر پرسپولیس که دست بر قضا نماینده فوتبال ایران محسوب می‌شود به میدان برود. آن‌قدر که به فکر سیم‌کارت بدون فیلتر و معرفی بله و ایتا برای فوق ستاره پرتغالی بوده‌ایم، به تیم ایرانی هم فکر کردیم؟ کل‌کل‌های سرخابی به کنار، پرسپولیس نماینده فوتبال ما محسوب می‌شود و یکی از راه‌های حفظ آبرو از زمین فوتبال می‌گذرد؛ کما اینکه پیش از این هم به واسطه نتایج درخشان در مستطیل سبز بر کمبودهایمان برابر قدرت‌های دنیا و منطقه سرپوش گذاشتیم. در این چند روز کسی از مسوولان و مدیران حتی پرسپولیسی، رونالدو را رها کرده تا از یحیی گل‌محمدی بپرسد تیمش چه چیزی کم دارد که برابر یکی از پرستاره‌ترین تیم‌های قاره آسیا آبروی ایران را بخرد؟ کمکی که نمی‌کنید، حداقل سوال که می‌توانید بپرسید!