هیاهوی بسیار برای چه؟

با برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری سیزدهم و یک‌دست شدن بلوک حاکمیت انتظار می‌رفت که فضای مچ‌گیری سیاسی از کشور رخت بر بسته و قوای سه‌گانه و نهادهای حاکمیتی از طریق همکاری با یکدیگر به‌ دنبال پیدا کردن راه‌حلی برای بسیاری از مشکلات جامعه از جمله موضوع معیشت و اقتصاد برآیند اما با گذشت اندک زمانی مشخص گردید که گویی بنا نیست فضای سیاسی جمهوری اسلامی ایران روی آرامش ببیند، چراکه اکنون گروهی دیگر به‌دنبال مچ‌گیری نیست بلکه به‌ دنبال تشکیل دادگاه و محاکمه دولتمردان قبل از صدر تا ذیل هست و این درحالی‌ است که جناح رقیب واقعیت عدم پیروزی خود را پذیرفته یا در لاک خود فرو رفته است‌‌‌؛ البته راهی جز این نیز ندارد، چراکه نه ابزار قدرت را دارد مضافا اینکه قاعده بازی در جهان سیاست هم همین را اقتضا می‌کند.
اما در مقابل طیفی از جناح پیروز حاضر به ‌دور شدن از فضای انتخاباتی نیست و هر روز موضوعی را مطرح و خواهان محاکمه آقای روحانی و همکاران او است. البته پیشنهاد خوبی است به ‌شرط اینکه دادگاهی منصفانه تشکیل و تمام مسببین وضعیت حاضر حداقل از سال ۱۳۸۴ به بعد در یک دادگاه علنی محاکمه گردند که چرا اقتصاد ایران با نفت بشکه‌ای بالای ۱۲۰ دلار باید اکنون چنین وضعی داشته باشد؟ چرا سیاست خارجی ایران باید این‌گونه در بن‌بست باشد؟ و هزاران چراهای دیگر. اما به‌ نظر می‌رسد مهم‌ترین پرسش این باشد که ریشه این هیاهو کجاست و چه پیامدهایی می‌تواند داشته باشد؟ در پاسخ به پرسش نخست به ‌نظر می‌رسد چند عامل در رویکرد به ایجاد هیاهو نقش داشته باشد:
۱-با یک‌دست شدن بلوک حاکمیت و مشخص شدن واقعیت‌های حاکم بر جامعه ایران از نظر اقتصادی مشخص شده که علی‌رغم وعده‌های انتخاباتی، مشکلات جامعه ایران ریشه‌ای و وابسته به فرد نیست لذا هیاهوی کنونی نوعی فرار به جلو برای روپوش گذاشتن بر مشکلات و ناتوانی در عدم پاسخگویی به وعده‌های انتخاباتی است.
۲- گروه پیروز پس ‌از رسیدن به قدرت ناگزیر شده است برای اداره کشور رویکرد عمل‌گرایانه در پیش گیرد و برخی از این موارد در تضاد کامل با مواضع سیاسی آنها بهنگام نداشتن قدرت است‌؛ در حوزه سیاست خارجی ما روزی برجام را آتش می‌زدیم اما اکنون صحبت از پذیرفتن آن به عنوان یک واقعیت می‌کنیم، در حوزه اقتصاد نه ‌تنها تورم مهار نگردیده بلکه به بالای چهل و پنج درصد رسیده و قیمت کالاهای اساسی روند افزایشی داشته‌اند، موضوعی که بعید به ‌نظر می‌رسد دو ماهه اتفاق افتاده باشد بنابراین برای فرار از بیان واقعیت و اینکه در آن زمان انتقادها از دولت صرفا سیاسی بوده است راهی جز هیاهو وجود ندارد، چراکه صرفا در یک فضای پوپولیستی است که مردم به ‌صورت موقت هم که شده واقعیت‌ها را فراموش می‌کنند.
۳- آقای رییسی علی‌رغم عدم تحقق وعده خود مبنی ‌بر تشکیل دولتی فراگیر و انتخاب همکاران خود بیشتر از یک جناح فکری که البته حق منطقی و سیاسی او نیز بود، در اداره امور کشور در دو حوزه داخلی و خارجی یک رویکرد عمل‌گرایانه داشته است./اعتماد-حسین مسعودنیا