مقایسه کمی بازیکنان خارجی ایران و عربستان؛ ۴درصد ما، ۲۴درصد آنها!

دنیای اقتصاد : شاید زمانی که این مطلب را می‌خوانید، بازیکن یا بازیکنان خارجی جدیدی وارد لیگ برتر شده باشند. به هرحال تیم‌هایی مثل استقلال، پرسپولیس و تراکتور درصدد تکمیل لیست خود با بازیکنان خارجی هستند و قطعا لیگ امسال چهره‌های تازه‌وارد خواهد داشت. با این حال در زمان نگارش، از مجموع ۴۲۴ بازیکنی که قراردادشان با تیم‌های‌شان ثبت شده، تنها ۱۴ بازیکن خارجی وجود دارند؛ یعنی کمتر از یک بازیکن به ازای هر تیم. صرف حضور بازیکن خارجی، نمی‌تواند فضیلت باشد و چه بسا که در سالیان اخیر فوتبال ایران از انبوه خارجی‌های بی‌کیفت ضررهای فنی و مالی بسیاری دیده است. اما مساله اینجاست که اگر به شکل اصولی برای مهره‌های خارجی هزینه شود، قطعا این دسته از ستاره‌ها می‌توانند سطح کیفی رقابت‌های باشگاهی در ایران را بالا ببرند. در واقع آنها می‌توانند مهره‌هایی باشند که به ازای تاثیر مثبت و کمک‌شان به پیشرفت، پول دریافت می‌کنند و البته یک جماعت را هم شاد. چه بسا که در سالیان اخیر نمونه‌های موفقی از این دست نیز مشاهده شده‌اند.

البته که سرعت پیشرفت فوتبال عربستان در چند ماه اخیر به قدری فضایی بوده که دیگر نمی‌توان در خیلی از پارامترها، اینجا را با آنجا مقایسه کرد، اما شاید ذکر چند حقیقت، عقب افتادن فوتبال ایران از کشورهای همجوار را نشان بدهد. طبق آنچه تاکنون ثبت شده، تا این لحظه از پنجره نقل‌وانتقالاتی ۴۹۷ بازیکن تحت قرارداد باشگاه‌های سعودی وجود دارند که ۱۲۱ نفر از آنها خارجی محسوب می‌شوند؛ یعنی ۳/ ۲۴ درصد. درباره نام‌های سرشناسی که اکنون منتظر آغاز فصل در عربستان هستند هم صحبتی نمی‌کنیم چون همه‌چیز مشخص است اما فعلا به این موضوع بپردازیم که چنین عددی برای لیگ برتر ایران حتی به ۴ درصد هم نمی‌رسد. شاید به همین دلیل هم باشد که ارزش کلی لیگ عربستان از نظر سایت ترانسفرمارکت ۸/ ۵۴۱ میلیون یورو تخمین زده می‌شود و لیگ ایران ۴‌/ ۱۰۴ میلیون.

گران‌قیمت‌ترین بازیکن خارجی شاغل در لیگ برتر ایران، فعلا ریکاردو آلوز هافبک پرتغالی تراکتوراست که ۵/ ۱ میلیون یورو ارزش دارد و ارزان‌ترین بازیکن هم کریستوفر کنت، سنگربان اتریشی فولاد است که ۲۵۰ هزار یورو می‌ارزد. کسی که چندی پیش در مصاحبه با یک رسانه خارجی گفته بود که در ایران به اندازه کریستیانو رونالدو به وی توجه می‌شود! شاید هم حق با استاد باشد؛ وقتی دست ما به رونالدوی واقعی نمی‌رسد، باید هم به یک کپی دست چندم و نامرغوب دخیل ببندیم. به هرحال اوضاع فوتبال ایران به گونه‌ای است که بابت عدم رغبت بازیکنان خارجی برای حضور در آن، آن هم به هزاران دلیل، باید افسوس خورد اما همیشه یاد گرفتیم که در سیاه‌ترین موقعیت‌ها هم چیزی پیدا کنیم تا بابت آن شاکر باشیم؛ پس خدا را شکر که جیب دلال‌ها پر نمی‌شود!