دنیای اقتصاد : باشگاه استقلال این روزها وضعیت جالبی ندارد؛ برخی ستاره‌های کلیدی تیم جدا شده‌اند، باشگاه در جذب مهره‌های کارآمد توفیق چندانی نداشته است و بازیکنان هم در اعتراض به عدم دریافت مطالبات فصل گذشته خود، دست به اعتصاب چند روزه زدند. همه اینها روشن‌تر از آن است که محل تردید باشد. با این حال در «تحلیل» کم و کیف این مشکلات، دیدگاه‌های متفاوتی وجود دارد.
آنچه آزاردهنده به نظر می‌رسد، نگرش گروهی از پیشکسوتان تیم است که عقیده دارند در حق استقلال تبعیضی هدفمند و سازمان‌دهی شده صورت می‌گیرد. هواداران این نظریه پرشمار هستند و گاهی از فرط خشم و عصبانیت یا با سودای جلب‌توجه و دیده شدن، از راهکارهایی مثل انحلال تیم و این‌طور چیزها سخن می‌گویند. در این مورد بارها صحبت شده، اما گاهی که بحث جزئیات به میان می‌آید، قضاوت آسان‌تر می‌شود. این مطلب، به بهانه اظهارات اخیر علی لطیفی، مهاجم دهه ۷۰ استقلال تنظیم شده است؛ آنچه طرز تفکر گروهی از هواداران استقلال را نمایندگی می‌کند.
مدیران قوی‌تر برای پرسپولیس؟
ابتدا این بخش از سخنان لطیفی را بخوانید: «واقعیت امر این است که استقلال سالیان سال از سیستم مدیریتی آسیب می‌بیند. فراموش نکنید استقلال و پرسپولیس فرزند دولت هستند، اما متاسفانه در دوره‌های مختلف، مدیران ناموفق و بی‌نام به استقلال آمدند و این را به کرات دیدیم. پرسپولیس همواره مدیرانی قوی‌تر از استقلال داشته است.» در عین حال اسنادی که همین چند روز پیش منتشر شد، نشان می‌دهد استقلال فصل گذشته حتی بیشتر از پرسپولیس هزینه کرده است؛ آنچه میتواند فرضیه ظلم به آبی‌ها را زیر سوال ببرد. لطیفی اما به زعم خودش برای این ابهام هم پاسخ دارد: «نیازی نیست برای استقلال شمشیر را از رو بکشند. به عنوان مثال ممکن است حتی برای عوام‌فریبی به استقلال ۱۲۰ میلیارد و به پرسپولیس ۷۰ میلیارد بدهند که بگویند توجه‌مان به استقلال بیشتر است، اما در راس استقلال مدیری را می‌گذارند که با ۱۰ میلیارد دلار هم باشگاه را به نابودی می‌کشاند. نمی‌گویم مدیران رقیب همگی توانا و کاربلد بودند، اما آنها همواره مدیرانی به مراتب قوی‌تر از استقلال داشته‌اند.»
شاید فراموش کرده‌اند
اظهارات لطیفی و بسیاری از استقلالی‌ها در حالی است که شاید آنها از یاد برده‌اند در دو دهه گذشته چه کسانی بر مسند مدیریت باشگاه پرسپولیس تکیه زده‌اند. بی آنکه قصد بی‌احترامی داشته باشیم، ناچاریم تنها به نام برخی از کسانی که در پرسپولیس پست مدیریتی گرفته‌اند و این موضوع برای افکار عمومی عجیب بود، اشاره کنیم. آیا محمد رویانیان که بنا به اذعان خودش روزهای اول حضور در پرسپولیس حتی فرق مهاجم و مدافع را هم نمی‌دانست، گزینه خوبی برای مدیریت پرسپولیس بود؟ علیرضا رحیمی که از هندبال و باشگاه سپاهان به پرسپولیس آمد چطور؟ از آقای رحیمی نقل قولی به یاد داریم که گفته بودند هر کسی از باشگاه طلبکار است، ولو اینکه سند هم نداشته باشد بیاید و پولش را بگیرد! آقای جعفر سمیعی که روی آنتن زنده اسم باشگاه به این بزرگی را «پیروزی» ادا می‌کرد، بهترین گزینه هدایت سرخ‌ها بود؟ یا ایرج عرب که با پشتوانه حراستی به صندلی مدیریتی سرخ‌ها رسید؟ از همه بامزه‌تر داریوش مصطفوی بود که سابقه بازی برای استقلال را داشت و زمان حضور در فدراسیون فوتبال (بعد از دربی سال ۷۳) آن احکام وحشتناک را علیه پرسپولیسی‌ها صادر کرد، اما بعدها مدیرعامل این باشگاه شد. از علی لطیفی بپرسید مهدی رسول‌پناه، بهروز منتقمی، محمدحسین نژادفلاح، حمیدرضا سیاسی و… از کجا آمدند؟ اینها به قول او «نامی» و قوی بودند؟ آیا خودتان آنچه را می‌گویید، باور دارید؟
ظلم به هر دو تیم
قطعا مشابه سیاهه بالا را می‌توان در مورد مدیران این سالیان استقلال هم تهیه کرد. اصل حرف این است که هر دو تیم از ناحیه باشگاه‌داری دولت متضرر شده‌اند. حق پرسپولیس و استقلال بسیار بالاتر از این حرف‌هاست. آنها باید توسط چهره‌های معتبرتر، با امکانات وسیع‌تر اداره شوند و این اتفاق تنها زمانی رخ خواهد داد که هر دو مجموعه به شکل واقعی خصوصی شوند. تا آن زمان اما طرح مسائلی مثل اینکه مدیران آنها قوی‌تر از ما بوده‌اند، فقط جنبه اتلاف وقت و انرژی و دور شدن از مقصود اصلی را دارد. مگر مدیران پرسپولیس از «مریخ» آمده‌اند؟
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰