دنیای اقتصاد : پس از چهارسال وقفه، سرانجام مراسم انتخاب بهترین‌های سال فوتبال آسیا برگزار شد. جایزه‌ای که از زمان شروع پاندمی کرونا از معادلات فوتبالی قاره کهن خارج شد تا اینکه امسال مدیران کنفدراسیون رضایت دادند تا بالاخره آن را برپا کنند. سهم فوتبال ایران از این شوی برگزار شده در دوحه چه بود؟ ۵ نامزدی در دسته‌های مختلف و فقط یک عنوان برترین بازیکن سال فوتسال. در واقع ایران در رشته‌های بهترین لژیونر(مهدی طارمی)، بهترین فدراسیون فوتبال، جوان برتر سال (امین حزباوی)، بهترین فوتسالیست (مسلم اولادقباد) و بهترین فدراسیون در بخش فوتبال پایه کاندیدا شده بود، اما اولادقباد تنها کسی بود که انتهای مراسم در کنار بهترین‌های سال ۲۰۲۳ قاره آسیا ایستاد و عکس یادگاری گرفت.

توقع اینکه کیم‌مین‌جائه کره‌ای که در بین ۳۰ بازیکن برتر سال ۲۰۲۳ بوده و با ناپولی یک قهرمانی تاریخی را به دست آورد انتخاب نشود و طارمی بهترین لژیونر سال باشد، کمی عجیب بود. همان‌طور که فدراسیون فوتبال ایران نباید انتظار داشته باشد پس از حذف تیم ملی جوانان در راه انتخابی جام جهانی و نتایج تاسف برانگیز تیم ملی امید در دو رقابت انتخابی المپیک و بازی‌های آسیایی، به عنوان فدراسیون برتر قاره انتخاب شود. اینها که البته نتایج و اعداد و ارقام است و اگر بخواهیم درباره زیرساخت‌ها، فراهم کردن امکانات و نتایج تیم ملی بزرگسالان در جام جهانی ۲۰۲۲ صحبت کنیم که اصلا حضور فدراسیون به عنوان کاندیدا، خودش نشانه بی‌اعتباری جوایز بهترین‌های آسیاست! حرجی بر انتخاب‌های بعضا عجیب کنفدراسیون نیست که ما توانایی تغییر قاره را نداریم، ولی می‌توانیم آن‌قدر خوب باشیم که در مراسم بهترین‌ها تنها چشم‌انتظار فوتسال برای بالا بردن پرچم این کشور نباشیم. این موضوع که نمایندگان ایران با حداقل دستاورد ممکن دوحه را ترک می‌کنند، قطعا زنگ خطری است برای آینده این فوتبال و مسیری که می‌رود. البته اگر برای آقایان این موضوعات مهم باشد!