«آرمان امروز» گزارش می دهد؛

آرمان امروز-سرویس دیپلماسی: همین چند ماه پیش بود که در بیانیه پایانی نشست مشترک روسیه و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس، بیانیه ای امضا شد که در آن از تلاش‌های امارات عربی متحده برای راه‌حل مسالمت‌آمیز به منظور حل مسأله جزایر سه گانه تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی از طریق گفت‌وگوهای دوجانبه و یا مجامع بین‌المللی حمایت شده بود؛ اما این موضوع با واکنش گسترده نخبگان سیاسی و کاربران ایرانی در شبکه های اجتماعی مواجه و در نهایت منجر به احضار سفیر روسیه در ایران به وزارت امور خارجه شد.

حال روس ها بار دیگر پا را فراتر گذاشته و در ششمین نشست مجمع همکاری کشورهای عربی و روسیه که به ریاست وزیر خارجه مراکش و با حضور سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه و وزرای خارجه کشورهای عربی در مراکش برگزار شد ـ خواستار ارجاع پرونده جزایر سه گانه به محاکم بین المللی شدند و از ایران خواسته شد به مذاکره بر سر این جزایر تن دهد.

آن‌ها سطح استثنایی روابط اعراب و روسیه را ستودند و در عین حال بر اهمیت ادامه هماهنگی با هدف پیشبرد روابط دوجانبه و همچنین ارتقای رشد و شکوفایی تاکید کردند.

این نشست با بیانیه مشترکی به پایان رسید که شامل اشاره به جزایر سه گانه با استناد به بیانیه مشترک کشور‌های شورای همکاری خلیج فارس و روسیه ـ که در ژوئیه ۲۰۲۳ منتشر شد ـ به پایان رسید. این بیانیه از راه‌حل‌ها و ابتکارات صلح‌آمیز با هدف حل مناقشه از طریق مذاکرات دوجانبه یا دیوان بین‌المللی دادگستری، بر اساس قوانین بین‌المللی و منشور سازمان ملل، حمایت می‌کند.

یدالله کریمی پور، تحلیلگر ارشد مسائل سیاست خارجی در این رابطه می گوید: ژنرال یوسیپ تیتو جزو ۱۰۰ شخصیت برتر سده بیست بود. تیتو کمونیست بود، ولی نمی خواست کشورش جزو اقمار شوروی باشد و نشد. استراتژی کشورداری وی به حدی متفاوت از سوسیالیسم طراز مسکو بود، که جهانیان یوگسلاوی را جزو بلوک شرق نمی پنداشتند. در واقع او خالق تیتوئیسم شد. تیتوئیسم به آن اندیشه سیاسی در طول جنگ سرد اطلاق می شود که در پی سوسیالیسمی منفک از اتحاد جماهیر شوروی بود. نام دیگر آن  یوگسلاویسم است.

ژنرال تیتو با وجود همه طرح ها، برنامه ها، نقشه ها و سناریوهای پیگیرانه استالین و جانشینانش، حاضر نشد مانند دیگر کشورهای اروپای شرقی، کشورش را به گربه دست آموز روس ها تبدیل کند.

او تقریبا بیسواد بود؛ ولی مبارزی سرسخت، بی رحم و خستگی ناپذیر ماند. گرچه خود اهل کرواسی بود ولی در جنگ اول اسیر روس ها شد.

وی افزود: بارها از دست روس ها گریخت. در جنگ دوم با شایستگی فرمانده پارتیزان های یوگسلاوی شد. به استالین پیوست و هر کاری برای غلبه شوروی بر آلمان و نیز گسترش سوسیالیسم انجام داد حتی برای روس ها جاسوسی کرد، در کمینفرم به استالین پیوست و نازی ها را در کوه های بالکان گرفتار کرد.

تیتو طی جنگ ‌دوم، فرمانده کل پارتیزان ‌های یوگسلاوی شد. پس از پایان جنگ، تنش بین یوگسلاوی و روس ها بالا گرفت. تیتو حاضر نشد بلگراد را مانند لهستان، چک اسلواکی، مجارستان، رومانی، بلغارستان و … به قمر و در واقع مستعمره شوروی تبدیل کند.

کریمی پور ادامه داد: گرچه او خود دیکتاتور بود و رهبریش را مادام العمر کرد ولی سوسیالیسم طراز بلگراد را از مسکو در اندیشه و عمل جدا کرد. چرا تیتو کشورش را از دنباله روی روس ها باز می داشت؟!

وی افزود: ژنرال تیتوی دیکتاتور، روس شناسی توانا و زبردست بود.‌ همسری روسی داشت، مدت ها جاسوسشان بود، بارها زندانیشان شده و صدها بار در خلوت و جلوت با آنان تعامل کرده و با کادرهای بالای حزبی و حکومتی، به ویژه استالین دم خور و رفیقی صمیمی بود.

این استاد دانشگاه تصریح کرد: او می دانست که وقتی روس ها در ارکان حکومت های بی سامان و کمتر توسعه یافته نفوذ می کنند، تنها یک اراده دارند: قمر کردن آن کشور. یعنی همان گونه که ماه ناگزیر به دور زمین می چرخد، آنان کشورهای همراه و مطیع را مجبور می کنند تا حرف شنو و تابع بی قید و شرط مسکو شوند.

تاکتیک های روس ها برای قمر کردن کشورهایی مانند یوگسلاوی نیز روشن بود. مدیران و فرماندهان رده بالا و تصمیم سازان کشور را شکار کرده و در سفرشان به مسکو و یا حتی در کشور خود به وسیله کریمی پور خاطرنشان کرد: جاسوسان به دام انداخته و آنان را مطیع خود می ساختند؛ یا با دادن رشوه، دادن پورسانت در خرید تسلیحات، به دست آوردن نقاط ضعف خانوادگی و دهها شیوه دیگر،‌ فرمانبر ساخته و وادار به پشتیبانی از تصمیمات استراتژیک خود می کردند. آن چنان این مدیران را مطیع می سازند که تا آخر عمر طوق بردگی و تبعیت بر گردن آن ها آویزان شود. روس ها کشورهای آشفته، درهم و برهم و بی سامان را شناخته و آنها را به عنوان ابزار در روابط بین الملل بکار می گرفتند.

این منش روس هاست و باید نسبت به آن هوشیار بود. آن ها تلاش می کنند از یک سو خود را رفیق نشان دهند و از سوی دیگر فشار وارد کنند تا دولت مقابل را در بلاتکلیفی قرار دهند و مشخصا در این عرصه صرفا به فکر منافع خود هستند.