دوشنبه شب یک بار دیگر از پنالتی سوخته استقلال در دربی صحبت شد و اینکه احتمالا یک پنالتی هم باید برای پرسپولیس اعلام می‌شد. بازهم تعدد نفرات، تشتت آرا را به همراه داشت و هنوز هم کمیته داوران زیر بار تصمیم اشتباه داور نمی‌رود و از طرفی مخالفان هم فرصت حمله به این تشکیلات همیشه فشل را مغتنم شمرده‌اند. کاری به اختلافات شخصی و فسادهای مطرح شده نداریم، اما اینکه تا این اندازه درباره یک مسابقه فوتبال بحث شود و هر دفعه یک نکته جدید از آن استخراج شود، نکته‌ای است که تنها در فوتبال ایران قابل مشاهده است و بس.

اینکه در کلاس‌های داوری ابتدای فصل مشابه صحنه مورد اعتراض استقلالی‌ها برای داوران پخش و به آنها اعلام شد که در چنین صحنه‌هایی باید پنالتی گرفته شود، بیانگر ضعف کمیته بود و حالا دیگر نه استقلال می‌تواند برنده دربی باشد و نه تیمی به غیر از پرسپولیس صدرنشین لیگ برتر. بیانیه‌های مشمئز‌کننده در باب اینکه فلان تیم از داوری بیشترین سود را برده و تیم صاحب بیانیه بیشترین ضرر را متحمل شده، تنها بر کوس اختلافات بچگانه می‌دمد و هیچ فایده‌ای برای هدف ورزش که اعتلای روحیه مثبت‌گرایی و همبستگی در جامعه است، ندارد. دربی تهران با تمام اتفاقات و جنجال‌هایش تمام شد و رفت اما حاشیه‌هایش انگار تا ابد با جامعه فوتبال و فضای تشنه کل‌کل طرفداری همراه است. همین ۶ روز قبل بود که در نبرد حساس بوخوم و دورتموند، داور پنالتی واضح زنبورها را ندید و عامل اصلی تساوی این مسابقه و از دست رفتن صدر جدول برای دورتموندی‌ها بود. پس از بازی سرمربی، کاپیتان و مدیر دورتموند در اقدامی دور از انتظار جلوی در رختکن داورها رفتند، اما خودشان بابت این اتفاق ابراز ندامت کرده و جالب اینجاست که فردای مسابقه داور بازی هم بابت اشتباهش عذرخواهی کرد.

همه جنجال‌ها در همین دو خط به پایان رسید و حالا دیگر کسی در آلمان کارشناس به خط نمی‌کند و هیچ هوادار دورتموندی هم نمی‌گوید که اگر پنالتی چند روز قبل ما اعلام می‌شد، الان به جای بایرن‌مونیخ در صدر جدول بودیم. این یعنی تمام تیم برای موفقیت در آینده تلاش می‌کنند و می‌دانند پرداختن به زخم‌های گذشته کمکی برای بردن جام نمی‌کند. مشابه این اتفاق فصل قبل برای میلان در دقایق پایانی بازی با اسپتزیا رخ داد. جایی که داور با یک سوت عجولانه، گل سالم میلان در ریباند را مردود اعلام کرد و همان توپ در برگشت وارد دروازه روسونری شد تا به همین راحتی جای برنده و بازنده عوض شود. داور مسابقه فوق که از اشتباه خود شوکه شده بود، پس از پایان بازی به گریه افتاد و شخصیت تندخویی مثل زلاتان ابراهیموویچ او را آرام کرد! اما واکنش میلانی‌ها به این اتفاق چه بود؟ اینکه گذشته را کنار زدند و با نگاه به آینده، قهرمانی ایتالیا را در پایان فصل به دست آوردند. پس چرا اینجا آینده را رها کرده‌اند و هنوز در گذشته بازی می‌کنند؟