آرمان امروز- گروه هنر: «در مقوله قدرت با جامعه‌ای باید کار بکنید که بتوانید با آنها تعریف مشترک داشته باشید. مگرهنرمندان چه می‌خواهند؟ می‌خواهند زندگی‌ای داشته باشند که آثار هنری خلق کنند. خب ما نمی خواهیم بسترش را فراهم کنیم؟ چرا؟ با همه اینها می شود مفاهمه صورت بگیرد.»‌ این بخشی از صحبت‌های فردی است که در زمان تصدی ۱۰ ساله بر سازمان صداوسیما، بیشترین آزادی را برای تلویزیون و هنرمندان به ارمغان آورد به جرات می‌توان گفت که رزومه لاریجانی در صدا و سیما، درخشان‌تر از مجلس است. با این حال علی لاریجانی، به حواشی چند وقت گذشته و دستور بازداشت و احکام عجیب در رابطه با هنرمندان اشاره دارد و در دیدار با نخبگان می‌گوید:‌ «تقابل با هنرمدان کاملا اشتباه است، با آنها باید حرف زد تا زمینه همکاری ایجاد شود.» همچنین وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی در دوران هاشمی رفسنجانی، معتقد است: «دو گونه می‌توانیم عمل کنیم یکی اینکه منافع مشترک در صحنه بین الملل تعریف کنیم و دیگری اینکه زور آزمایی کنیم. حتما در منافع مشترک احتیاج به قدرت هم هست اما باید ببینیم تعریفمان از قدرت چیست؟ آیا قدرت را زور بازو می‌دانیم؟. امروز این تعریف نیست. تعریف قدرت امروز بر مدار فن آوری و فکر و دانایی و اقتصاد می چرخد. اگر کشوری به اینها مسلط بود قدرت دارد و در لایه های دیگرش امور دیگر هم هست. یک رئیس سازمان که بلد نیست این کارها را انجام دهد .ما بسترش را فراهم کردیم و با اینها به یک مفاهمه رسیدیم و اینها آمدند و این فعالیتها را خلق کردند . حسن کار این بود که یک طبقه وسیع چه داخل رادیو و تلویزیون چه بیرون رادیو و تلویزیون فعال شدند.»

بر کسی پوشیده نیست که می‌توان صحبت‌های رئیس سابق صدا و سیما و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی را به اتفاقات یک سال گذشته در رابطه با هنرمندان تسری داد. پس از اعتراضات ۱۴۰۱، بسیاری از هنرمندان و چهره‌های شناخته شده یک شبه به «غیرخودی» تبدیل شدند و لیست بلند بالا در این  زمینه صحبت‌های علی لاریجانی را تایید می کند. از آخرین محکومیت برای سعید روستائی گرفته تا ترانه علیدوستی، شقایق دهقان، مانی حقیقی، سروش صحت و حتی مهران مدیری که حالا سریال « پدر گواردیولا»ی او از پلتفرم‌ نمایش خانگی پخش می‌شود. در طرف مقابل چهره‌های پرشماری نیز به خارج از کشور مهاجرت کردند و حالا تبدیل به اپوزوسیون شده‌اند. افرادی که بار اصلی، فیلم و سریال‌های یک دهه ایران بردوش آنها بود. اما چرا به اینجا رسیدیم؟‌ آیا فرهنگ ایران قابلیت پرورش چهره‌های معترض را دارد؟‌ صدا و سیما که بزرگترین پل به شهرت رسیدن این افراد بوده است، چه نوع ساختاری دارد که اکثریت آنها مخالف این رسانه می‌شوند؟‌ شاید بتوان این نوع دیدگاه را به نگاه ایدئولژیک به هنر تفسیر کرد و در این شرایط حتی برخی از چهره‌های تندروی اصولگرا براین باورند که این افراد نمک رسانه‌های ایران را خورده‌اند و نمکدان شکسته‌اند، اما شاید بتوان صحبت‌های لاریجانی را به‌عنوان راهکاری برای جامعه امروز که چهره‌های هنرمند را به‌عنوان الگو قرار می‌دهند و هر گونه برخورد با آنها با واکنش تند مردم و به محبوبیت از دست رفته آنها (در رشته هنر) می‌افزاید.