دنیای اقتصاد : پرسپولیس در قامت مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر تقریبا تیم کاملی دارد، با این حال این تیم باید یک یا دو مهاجم جدید و زهردار جذب کند؛ آنچه بعد از جدایی عیسی آل‌کثیر، شیخ دیاباته و لئاندرو پریرا ضرورتش بیشتر از قبل شده است.

البته پرسپولیس در این پنجره تابستانی شهاب زاهدی را گرفته، اما طبیعتا این کافی نیست. قرمزها که در مسابقات داخلی قهرمانی‌های زیادی به دست آورده‌اند، عمده تمرکز خود را روی موفقیت در لیگ قهرمانان آسیا گذاشته‌اند. با چنین فلسفه‌ای، پرسپولیس دنبال مهاجم خارجی «ویژه» است؛ فورواردی که با بازیکنان ۵۰۰ یا ۶۰۰ هزار دلاری معمول فرق داشته باشد و کار را در بیاورد. لابد در همین راستا هم بود که یحیی گل‌محمدی، سرمربی سرخ‌پوشان طی مصاحبه‌ای اعلام کرد: «شاهد هستید که تیم‌های عربی چه هزینه‌هایی می‌کنند، چه بازیکنانی را جذب می‌کنند. من از مدیران باشگاه‌ها می‌خواهم که مطالبه‌گر باشند. مثلا می‌گویم من مربی به یک مهاجم شش‌دانگ نیاز داریم که قیمت گرانی دارد. باشگاه باید بتواند آن را خریداری کند تا من استفاده کنم. این شرایط حرفه‌ای‌گری است. حالا ۲ میلیون، ۳ میلیون و ۵ میلیون دلار است! چه ایرادی دارد فوتبال ما هم به دنبال بازیکنان چند میلیون دلاری برود؟»

با توجه به همین شواهد بود که طی چند روز گذشته در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی شایعه شد پرسپولیس به دنبال جذب یکی از دو فوروارد سرشناس آسیایی یعنی عمر سوما یا بغداد بونجاح است؛ مهاجمانی که بارها مقابل تیم‌های باشگاهی و ملی ایران به میدان رفته‌اند و توانایی‌های خود را نشان داده‌اند. انتشار این شایعات، امیدواری‌های زیادی را بین هواداران پرسپولیس به وجود آورد، اما اهل فن می‌دانستند که زیاد نباید به تحقق این قبیل زمزمه‌ها خوش‌بین بود. نهایتا هم این‌طوری شد که چند روز پیش خبر تمدید قرارداد بغداد بونجاح با السد قطر منتشر شد و حالا هم خبر رسیده عمر سوما به عضویت العربی قطر در آمده است. سوما سال‌ها در الاهلی عربستان توپ زد و در شرایطی که انتظار می‌رفت در ۳۴ سالگی احتمال حضورش در لیگ ایران وجود داشته باشد، او به تیمی در قطر پیوست. کارآیی سوما در سال‌های اخیر به شکل قابل توجهی کاهش یافته و ارزش او نیز در ترانسفرمارکت نسبت به سال ۲۰۱۹، بسیار کمتر شده است، اما حتی در این شرایط هم مهاجم سوری نصیب پرسپولیس نشد.

فهمیدن اینکه چرا امثال بونجاح و سوما سر از پرسپولیس (یا هر تیم ایرانی دیگری) در نمی‌آورند و بعضا حتی بازی در تیمی متوسط در لیگ امارات یا قطر را ترجیح می‌دهند، چندان دشوار نیست. باشگاهی که همین روزهای اخیر به‌شدت درگیر پرداخت قسط ۲۰۰ هزار دلاری مطالبات رادوشوویچ بوده و گویا به این منظور بار دیگر ناچار شده از یک بانک وام ارزی بگیرد، چرا باید دنبال مهاجم چند میلیون دلاری باشد؟ تازه مگر فقط پول است؟ یورگن لوکادیا فوروارد باکیفیتی بود که پارسال در ازای یک میلیون یورو، یعنی مبلغی بالاتر از استاندارد فوتبال ایران پرسپولیسی شد و خوب هم عمل کرد، اما نهایتا وسط کار لیگ ایران را ول کرد و رفت؛ کسی فهمید چرا؟ فکر می‌کنید بقیه بازیکنان سرشناس بعد از دریافت پیشنهاد، به این چیزها فکر نمی‌کنند؟