با توجه به وضعیت اقتصادی مناسب است صرف مخارج در مراسم عزاداری تغییر کند/مسئولین باید به مردم تضمین دهند تا دچار وحشت و اضطراب نسبت به آینده نباشند

آرمان شرق -شایان مظاهری:حماسه کربلا، پس از گذشت نزدیک به ۱۴۰۰ سال هنوز هم زنده مانده و پس از ۱۴ قرن به یاد آن واقعه اشک‌ها ریخته می‌شود و مراسم حزن و عزاداری به پا است.ایرانیان نیز از دیر باز از صمیم قلب و با عشق به ابا عبدالله هر ساله در ایام محرم به سوگواری پرداخته و نذری نیز می دهند،امری که از دیرباز دلی و با خلوص و اعتقاد عموم مردم برگزار شده . امسال نیز علیرغم دغدغه های اقتصادی همچون سال های گذشته با شروع محرم عطر اشک حسینیان در مساجد و تکایا فضا را عطر آگین کرد،با این فرق که شاید میزان نذری ها کاهش یابد و یا برخی از آن حذر کنند . در این میان سئوال اینجاست که آیا  باید نهادهای عمومی با بودجه های عمومی به کمک به تکایا و هیات ها بپردازند، آنگونه که اخباری پیرامون آن شنیده می شود و یا گفته شده که دلار ۷۰۰۰  تومانی به زائران اربیعن پرداخت می شود و آیا این کمک ها آن حالت خودجوش و معنوی چنین مراسمی را مخدوش نمی کند و مضرات آن بیش تر از منافع آن نیست .آرمان شرق در گفت و گویی با آیت الله محسن غرویان استاد حوزه علمیه به چرایی کمک نهاد های حاکمیتی به هیات های عزاداری پرداخته که در پی می آید.

اینکه مجموعه های حاکمیتی نظیر سازمان تبلیغات اسلامی در عرصه نذری دادن هیات ها ورود پیدا می کنند و به آنها اقلام می دهند چه خطراتی می تواند برای این مراسم های معنوی که همواره مردم از صمیم قلب به آن اهتمام دارند داشته باشد؟
به نظر می رسد با توجه به این شرایط،اقتصادی و قیمت های بسیار سرسام آور و تورم بالا باید مراسم عزاداری امام حسین ( ع) هم به هر حال مخارج و هزینه هایش تغییر کند.به این معنا که می توان این پول های کلانی که خرج عزاداری و مجالس امام حسین می شود را در مورد مثلا ایتام و خانواده های بی بضاعت و اینها صرف شود و فکر میکنم این امام حسین علیه السلام را بیشتر خوشحال می کند تا اینکه بریز و بپاش هایی بنام ایشان صورت گیرد و یا مثلا بودجه های بیت المال صرف محافل و مجالس شود، در حالی که بسیاری از کسانی که در این مجالس اتعام می شوند واقعا خودشان ثروتمند هستند و محتاج نیستند و نیازی به این سفره ها ندارند.این سفره ها پهن بشود ولی مخصوص کسانی باشد که احتیاج دارند.اگر یک چنین هماهنگی صورت گیرد و مراجع عظام تقلید،علما،بزرگان و شخصیت ها همه روی این مسئله تبلیغ کنند و یک فرهنگ سازی شود به نظر من خیلی بهتر خواهد بود و فکر می کنم که رضایت اهل بیت و سید الشهدا علیه السلام هم بیشتر بر همین است.

همه ما یک ارادتی داریم ولی آیا باید از بودجه بیت المال این کمک ها انجام شود ،در حالی که همه می دانند کشور با مشکلات عدیده اقتصادی فراوانی روبرو ست.چرا باید در این فضا سازمان های مختلف کمک کنند؟

دولت هم یک ردیف بودجه هایی برای کارهای فرهنگی دارد،یا مثلا اوقاف یک وقف نامه هایی دارد و اموال و منابعی را برای عزاداری دارد،اگر آنها خرج نکنند یک جور علیه دولت حرف می زنند که مثلا این دولت بی اعتناست به امام حسین ( ع) و یا عزاداری و امثالهم.حالا که خرج هم می کنند باز یک مشکلاتی دارد. به نظر من راه جمع همین است که دولت یا همه کسانی که دسترسی به منابعی دارند و در اختیار دارند، بیابند همین کار را بکنند،یعنی نوع مصرف و جهت صرف این بودجه ها را واقعا عوض کنند و تحولی در آن ایجاد کنند.هیچ هم نمی شود،مراسم برگزار می شود اما مثلا هزینه های اتهام صرف دارالیتام ها و یا خانواده های بی بضاعت می شود.اینها اگر برنامه‌ریزی و مدیریت شود کاملا امکان پذیر است.

هر ساله میلیون ها نفر به مناسبت اربعین راهی کربلا می شوند ،امسال اعلام شده به زائران دلار ۷۰۰۰ تومان داده می شود ،با توجه به وضعیت اقتصادی کشور،خروج این حجم ارز از کشور چه آثار و تبعاتی می تواند داشته باشد؟
عرض شود این موضوع را من باید یک چند روزی در باره اش فکر کنم و یا ببینم که ابعاد قضیه‌ای چیست،چون این مراسم اربعین الان به یک میتینگ سیاسی بین المللی تبدیل شده و به هر حال عربستان یک مقدار روی این تجمع عظیم شیعیان در اربعین حساس شده،اینها ابعاد جهانی قضیه است.آنها می خواهند که این اجتماع صورت نگیرد ولی خوب از دیدگاه ما این اجتماع یک تظاهرات بسیار مهم است و یک اجتماع تاثیر گذار است.حالا ابعاد قضیه باید یک مقدار بررسی بیشتری شود تا ببینیم جمع بندی نظرات آقایان چه می شود.

همه متفق القول هستند که تا یک حدودی علاقه های مذهبی و دینی در جامعه کمرنگ شده ،علت این موضوع را در چه می دانید و چگونه می توان جامعه را به سمتی برد که این علاقه به جایگاه اصلی خود بازکرد و زیاد شود؟
چندین روایت و یک روایت معروفی داریم که کاد الفقر ان یکون کفرا فقر ممکن است به کفر بکشد.وقتی زندگی مردم در مایحتاج اولیه، دچار مشکل است طبیعتا همه هم و غم مردم این است،دولت هم و غم ش باید این باشد که زندگی روزمره مردم را فراهم کند،مردم در زندگی شان و مایحتاج روزمره شان دچار مشکل نباشند.ما الان بحران آب و غذا داریم، قیمت ها،مسکن و عدم امنیت نسبت به آینده زندگی،بالاخره استرس و دغدغه هایی مردم نسبت به آینده اقتصادی فردی و اجتماعی خود دارند.اینها دغدغه اول مردم است و من فکر می کنم که باید مسیولین این تضمین و این امنیت را به مردم بدهند که مردم دچار اضطراب و وحشت نسبت به آینده شان نباشند،انوقت مسئله اعتقادات و ایمان و امورات دینی و اینها جای خود را پیدا خواهد کرد،و همچنین نوع قرائت های ما از دین و اعتقادات مذهبی خیلی مهم است.نباید مردم را مایوس و نا امید کرد، گاهی بنام دین توجیهاتی صورت می گیرد که این توجیه هات معقول به نظر نمی رسد.اینها را باید سازماندهی کنیم تا انشالله آن اعتقاد و اطمینان مردم به جای خود بر گردد.