نکته اینجاست اگر رسیدن به نیمه‌نهایی برای فوتبال ایران موفقیت محسوب می‌شود که به واسطه آن سرمربی تیم ملی از برنامه‌اش برای جام جهانی سخن بگوید، در کره‌جنوبی یورگن کلینزمن را با نتیجه‌ای مشابه و اسم و رسمی به مراتب سنگین‌تر به خانه‌اش می‌فرستند تا نشان دهند سقف آرزوهایشان بلندتر از این حرف‌هاست. کره‌جنوبی شکست ناامید‌کننده‌ای برابر اردن تجربه کرد تا از حضور در فینال جام ملت‌های آسیا باز بماند. اما توجه داشته باشید که این تیم برای رسیدن به نیمه‌نهایی از سد عربستان و استرالیا، دو مدعی قهرمانی گذشت، اما در طول تورنمنت هم رسانه‌ها و هم طرفداران از حمله به کلینزمن ابایی نداشتند. در واقع در قطر و خود کره او مدام تحت فشار انتقادات بود و کسی با اسم رمز همدلی و سکوت اجباری، ایرادات سرمربی تیم را حاشا نمی‌کرد. از لحاظ فنی قطعا کلینزمن اشتباهاتی داشت، ولی کسی به خاطر دستاوردهای درخشان زمان بازی‌ یا دوران موفق مربیگری در آلمان و آمریکا انتقاد خود از یورگن را فرو نمی‌خورد. برعکس اینجا که وقتی تیم ملی با مشقت سوریه را برد، همه برای برهم نزدن تمرکز کادرفنی عریض و طویل تیم ملی نکته‌گیری فنی خود را نهان کردند و وقتی هم که نوبت شکست دادن ژاپن رسید، حکم تردد امیر قلعه‌نویی در موقعیت ضد‌گلوله صادر شد! از آن بازه زمانی و حتی با وجود شکست غیرقابل باور برابر قطر، عملکرد تیم ملی در دوحه با مصونیت همراه بوده و کمتر کسی از نمایش بازیکنان یا انفعال کادرفنی چیزی می‌گوید یا می‌نویسد چراکه متهم به بدخواهی می‌شود. درحالی که تیم ملی صرفا عملکرد دوره پیش خود در جام ملت‌ها را تکرار کرد، کره‌جنوبی ۵ سال قبل در مرحله یک چهارم نهایی حذف شده بود و قطعا رسیدن به جمع چهار تیم برای آنها یک پیشرفت محسوب می‌شد. اما آنها نه از رویکرد سرمربی‌شان راضی بودند و نه شکست مقابل اردن را برتابیدند. تقریبا همزمان با حضور دوباره قلعه‌نویی روی نیمکت تیم ملی، کلینزمن هم هدایت کره را برعهده گرفت، اما تفاوت در سقف آرزوها سبب شد تا با عملکردی مشابه، یکی روی نیمکت ابقا شود و دیگری به دنبال شغل جدیدی برای خودش بگردد.