آرمان شرق- به‌نظرم وارد فاز سرنوشت‌ساز نهایی برای کشور شده‌ایم. به‌گونه ای که یا وارد یک راه‌حل اصلاح‌گرایانهٔ ساختاری برای برون‌رفت از وضع فعلی می‌شویم یا همه چیز به‌معنای بد کلمه از هم می‌پاشد و احتمال آن‌که سرنوشتی ناگوار نظیر آنچه در برخی کشورهای همسایه مانند عراق، افغانستان، سوریه، یمن و..، پیش آید وجود دارد.

آرمان شرق- نزدیکترین راه، نه برای رسیدن به صلح و آسایش اجتماعی، بلکه برای بالا رفتن هرچه بیشتر احساس نگون‌بختی و دامن‌زدن هرچه بیشتر به مهاجرت و انفعال ذهنی و اجتماعی است که به همان‌میزان نیز سبب خواهد شد، فکر افراد از کار بیافتد. برای جلوگیری از این‌وضعیت دست‌کم گروهی باید میزانی شجاعت و جسارت داشته باشند که بتوانند در میانه بحران، به بحران بیاندیشند و راه‌حل‌هایی ولو کوچک برای برون رفت بیابند.

آرمان شرق- تناقضات و سردرگمی‌های فرهنگ مسلط جهانی در فضای روشنفکری معاصر ایران قابل مشاهده هستند. طرفه اینکه بعد از بیشتر از یک قرن درگیری خلاق با فرهنگ جهانی و چهار دهه رسمیت «اصالت‌طلبی» هیچ‌یک از وجوه زندگی فرهنگی سیاسی اجتماعی یا روشنفکری ما ویژگی خاص «ایرانی» ندارد، یعنی به‌زحمت از گونه‌های مشابه در دیگر نقاط دنیای معاصر قابل تشخیص است.

آرمان شرق- سرزمین ایران از هزاران سال پیش تاکنون فراز و نشیب‌های فراوان را از سر گذرانده است. حکمرانان یکی پس از دیگری آمده و رفته‌اند و در نهایت تنها نامی از دودمان آن‌ها در تاریخ برجای مانده است و درنهایت سلسله پادشاهی در ایران برای همیشه به پایان رسید.

آرمان شرق- در دهه ۴۰ بزرگ‌ترین حادثه اقتصادی ایران رخ داد؛ یعنی رشد اقتصادی دورقمی به مدت یک‌دهه و تورم زیر ۵درصد که این موضوع توسط سازمان ملل مورد تقدیر قرار گرفت. رشد و شکوفایی در این دهه به گونه‌‌‌ای بود که هر کشوری می‌‌‌خواست رشد پایدار داشته باشد، به ایران ارجاعش می‌‌‌دادند. در همان دهه ۴۰ وقتی که در لایه‌‌‌های رویی این چنین رشد اقتصادی در جریان بود، لایه‌‌‌های زیرین، اندیشه‌‌‌ای تخریبی را دنبال می‌کرد که نهایتا همین لایه‌‌‌های زیرین باعث گسست‌‌‌هایی شد که در نتیجه تمام آن امکاناتی که در دهه ۴۰ به وجود آمده بود

آرمان شرق- «نظریه‌پردازی» نسبتی با «نظریه‌بازی» ندارد. اگر «مراتب علمی» در کشور ما رعایت نشود و کار پژوهشی بیش از این به خودنمایی، سیطرۀ کمیت، آمارسازی، «پروپاگاندا» و کسب منافع مادی کشیده شود، خسران بزرگی برای دانش، اندیشه و پژوهش از سویی، و عقب‌ماندگی و انزوای بیشتر ایران از مدار هدف‌های توسعۀ پایدارِ ملل متحد از سوی دیگر خواهد بود.

آرمان شرق- قدرت برای اینکه سیاست کند، نیازمند «ناجوردیدن» است: ناجور می‌بیند تا ناجور عمل‌کردن خود را توجیه کند، یا شایسته و بایسته بنمایاند. در این حالت، حکم دیدن، دیگر نمی‌تواند «نمی‌دانستم که ناجور می‌بینم» باشد، بلکه «می‌دانستم/می‌خواستم ناجور ببینم» است. در این‌صورت، فقط یک خدا می‌تواند به یک ملت کمک کند.

آرمان شرق- من پیشنهادی دارم که می‌تواند نقطه آغازی باشد برای خروج از این وضعیت، و آن بحثی عمومی و آزاد است پیرامون منافع ملی کشور. طی آن، اگر در فضای کاملا باز انجام شود به نظرم می‌توان به سرفصل‌هایی مهم و اساسی پرداخت. مثلا اینکه ما تقریبا نیم قرن پس از پیروزی انقلاب، آیا هنوز می‌خواهیم حکمرانی‌مان به‌سان یک نهضت پیش برود یا همچون یک کشور، اینکه بالاخره ما می‌خواهیم یا نمی‌خواهیم نهادهایی همچون حزب و سندیکا و غیره به بهبود مسئله نمایندگی کمک کنند یا نه و چندین و چند بحث مهم که البته به نظرم همه ریشه‌ای هستند.

آرمان شرق-آموزشِ ناخودآگاه مدنی و عقلانی که به صورت عادات مثبت عمل کنند چالش سهمگینی برای خانواده­‌ها، جوامع و دولت­هاست. این نوع ناخودآگاه نیازمند نگاهی درازمدت به زندگی است. زندگی باید جدی و برگرفته از فکر و اندیشه و کتاب باشد. فرهنگ شفاهی خیلی کارساز نیست. ناخودآگاه عقلانی با کتاب خوانی رابطۀ مستقیم و کیفی دارد.

خوانندگانی که مطالب من را دنبال می‌کنند عنایت داشته باشند که مطالب این ستون اغلب معطوف به ترویج دانش سیاست‌گذاری (Public Policy) با توجه به رخدادهای روز است؛ بنابراین هرچند ممکن است گاهی شائبه نزدیکی این نوشته‌ها به این یا آن جریان سیاسی پیش آید اما آنچه مایلم بیش از هر چیز به آن توجه