دو چهره پرسپولیس: تیم یحیی گل‌محمدی در دیدار با گل‌گهر هم بار دیگر نشان داد که پرفراز و نشیب و غیرقابل اعتماد است. در حالی که پیروزی دو گله در نیمه نخست، این تیم را در مسیر یک صعود آسان قرار داده بود، نمایش بسیار ضعیف پرسپولیس در وقت دوم همه‌چیز را به هم ریخت و کار را برای این تیم سخت کرد. روشن نیست چرا تیم یحیی ثبات فنی ندارد. شاید عقب‌نشینی بعد از گلزنی در دربی تهران را با توجه به حساسیت بازی و قدرت استقلال می‌شد هضم کرد، اما کسی نمی‌داند چرا پرسپولیس حتی برابر گل‌گهر که سرمربی‌اش را هم از دست داده به همین سندروم مبتلا می‌شود. هر چه بود، نمایش نیمه دوم سرخ‌ها برابر گل‌گهر باعث نگرانی هواداران این تیم شد، چرا که پرسپولیس در مسیر قهرمانی لیگ برتر هم یک بازی سرنوشت‌ساز برابر همین تیم خواهد داشت.

برنامه‌ای برای انتقام: بعد از پایان مسابقات یک‌چهارم نهایی، قرعه‌کشی نیمه‌نهایی هم برگزار شد که البته بر خلاف انتظارها تقابل پرسپولیس و استقلال را در دل نداشت. بر اساس بازی گوی و گلدان‌ها، پرسپولیس در این مرحله میهمان هوادار خواهد بود و استقلال از نساجی پذیرایی می‌کند. هر دو بازی رنگ و بوی انتقامی دارند. پرسپولیس در چهار بازی اخیرش تنها یک بار موفق به شکست هوادار شده و امتیازات بسیار حیاتی برابر این تیم از دست داده؛ از جمله در مسابقه برگشت همین فصل. استقلال هم در نیم‌فصل دوم یک توقف بسیار بد موقع برابر نساجی داشت که شاید در پایان فصل منجر به از دست رفتن عنوان قهرمانی برای این تیم شود. اگر پرسپولیس و استقلال به فینال برسند، این بازی هم برای آبی‌ها جنبه انتقامی خواهد داشت.

سردرگمی سازمان لیگ: هرچه از بی‌برنامگی مدیران فوتبال ایران سخن بگوییم، باز هم کم است. غیر از تغییر مستمر زمان برگزاری بازی‌ها و تاخیر در شروع مسابقات که به یک سنت همیشگی تبدیل شده، سازمان لیگ مدت‌هاست در مورد محل برگزاری فینال هم سردرگم است. آنها ابتدا ورزشگاه جدید مس کرمان را به عنوان میزبان این بازی انتخاب کردند که روشن شد تا خرداد آماده نمی‌شود. بعد هم در انتخابی عجیب گفتند فینال در تبریز برگزار می‌شود که رئیس هیات فوتبال آذربایجان شرقی رسما اعلام کرد برگزاری بازی نهایی در ورزشگاه یادگار مقدور نیست. خلاصه ساده‌ترین کارهای دنیا هم در فوتبال ما سخت می‌شود!