آرمان امروز: با انتشار خبر دستگیری دو عضو جنبش حسینیون در ایران، برخی فعالان سیاسی جمهوری آذربایجان، استرداد این افراد را به‌عنوان نشانه‌ای از حسن‌نیت ایران عنوان کرده و شروطی را برای عادی‌سازی روابط تهران و باکو مطرح می‌کنند. این در حالی است که برخی دیگر از ناظران معتقدند تجربه روابط با همسایه شمالی نشان داده، حتی یک قدم عقب‌نشینی تهران، باکو را به بیان مواضع و انجام اقدامات خصمانه‌تر مُصر می‌کند. باتوجه به تلاش این روزهای دولت مستقر در باکو برای نزدیک شدن به اسرائیل هر راهی را امتحان می‌کند، تهران باز هم به حرف‌های این سیاستمدار اعتماد می‌کند. سوال اینجا است که از اعتماد به الهام چه نتیجه‌ای برای ایران به دست خواهد آمد؟

تحلیلگران همچنین بر این باور هستند که اقدامات و مواضع آذربایجان در ماه‌های اخیر که موضوع ترک تهران نیز در آن قالب قابل بررسی است، همگی به منظور تحت فشار قرار دادن ایران به منظور عقب‌نشینی از موضع مخالفت با ایجاد دالان موسوم به «زنگزور» صورت می‌گیرد که در جریان احداث آن از مسیر استان سیونیک ارمنستان، مرز تاریخی ایران و ارمنستان را محو می‌کند. ایران صراحتا نسبت به تغییر مرز‌ها و جغرافیای منطقه هشدار داده و مخالفت خود را با ایجاد این مسیر زمینی اعلام کرده و این موضع موجب نارضایتی عمیق مقامات باکو شده است.

الهام علی‌اف، رئیس‌جمهور آذربایجان در سخنرانی خود در کنفرانس «قفقاز جنوبی؛ توسعه و همکاری» در آوریل ۲۰۲۲ گفت که فهرستی برای استرداد ۲۰ نفر از اتباع آذربایجانی مقیم ایران را به اتهام مشارکت در خشونت و فعالیت‌های رادیکال به حسن روحانی، رئیس‌جمهوری سابق ایران ارائه کرده، اما هیچ پاسخی در این مورد دریافت نکرده است. در جریان سفر کامران علی‌اف، دادستان کل جمهوری آذربایجان به ایران در شهریورماه ۱۴۰۱ نیز وی اعلام کرد که در جریان سفرش به تهران می‌خواهد موضوع لیست ۴۱نفره اتباع آذربایجانی مقیم تهران را که از سوی دولت باکو تحت تعقیب هستند مورد پیگیری قرار دهد.

رسانه‌های جمهوری آذربایجان پس از سفر دادستان کل این کشور به تهران که اولین سفر مقام قضایی در این سطح به تهران پس از استقلال آذربایجان محسوب می‌شد، در تحلیل‌های خود بر این مسئله پافشاری کرده‌اند که اگر ایران می‌خواهد حسن‌نیت خود را به باکو اثبات کند؛ باید اعضای گروهی که در تفکرشان مبانی اسلامی و تشکیل دولت اسلامی در این کشور است را به باکو مسترد کند. این رسانه‌ها با انتشار تصاویر شیخ اورخان محمداف و توحید ابراهیم بیگلی مدعی شدند که بعد از دیدار دادستان جمهوری آذربایجان با حجت‌الاسلام جعفر منتظری، امید به استرداد اعضای حسینیون بیش‌تر شده است.

جنبش حسینیون نیز پس از این سفر در بیانیه‌ای تاکید کرد که «تمام این تهدید‌های خنده‌دار رسانه‌های باکویی در اصل نمایش قدرت مقاومت و بیانگر وحشت حکام جمهوری آذربایجان از حسینیون و گفتمان حکمرانی اسلامی دولت کریمه است، اما بدانند قطعا همانگونه که از دولت گذشته ایران درخواست استرداد مدافعین حرم حسینیون را کرده بودند و به نتیجه نرسیدند، این بار هم به نتیجه نخواهند رسید.»

یونس صفراف، وصال نوری‌اف، حبیب ابراهیملی، المیر زاهداف، طالع گولوش‌اف، پرویز موسی‌اف، از جمله مدافعین حرم تیپ حسینیون آذربایجان هستند که از سال ۲۰۱۸ به اتهام حضور در محور مقاومت و دفاع از حرم حضرت زینب (س) به ۱۲ تا ۱۴ سال حبس محکوم شده‌اند. فروردین سال جاری نیز رسانه‌های جمهوری آذربایجان از دستگیری ۸ نفر به اتهام جاسوسی برای ایران خبر دادند که ۳ نفر از دستگیرشدگان به نام‌های شیخ زمان، سیدفائق و کربلایی وقار از فارغ‌التحصیلان حوزه علمیه مشهد هستند. باکو پیش‌تر نیز در اسفندماه سال گذشته ادعا کرد که شبکه‌ای از شهروندان این کشور به اتهام جاسوسی برای ایران دستگیر شده‌اند و تعدادشان ۱۶ نفر است. اخبار از این دست البته چندماه یکبار در رسانه‌های آذربایجان مطرح شده و ادعا می‌شود عده‌ای متهم به جاسوسی برای ایران توسط سرویس‌های امنیتی این کشور شناسایی شده‌اند.

«حسینیون» پرچمی شبیه به پرچم حزب‌الله دارد؛ عمده اعضای این گروه مقیم ایران و تحصیل‌کرده حوزه علمیه قم هستند و تعدادی از اعضای این گروه در سوریه همپای نیرو‌های ایرانی مدافع حرم، تحت فرمان سپهبد قاسم سلیمانی جنگیده‌اند و گفته می‌شود که نام «حسینیون» را نیز فرمانده فقید سپاه قدس ایران بر روی جنبش مقاومت ملی آذربایجان گذاشته است. در رسانه‌های جمهوری آذربایجان این گروه را زاییده افکار سرویس‌های مخفی ایران با هدف تضعیف سکولاریسم در آذربایجان معرفی می‌کنند. اورخان محمدوف آبان‌ماه ۱۴۰۱، در گفت‌وگویی در معرفی جنبش حسینیون گفت: «ما تفکری در جمهوری آذربایجان داریم که نامش را «تفکر حسینیون» گذاشته‌ایم؛ این فکر قائل به تمدن ایرانی-اسلامی است که دین تمدنی و دین مذهبی دارد که باز است و سیستم فکری منسجمی دارند که باید تقویت شوند. متاسفانه لابی کثیف الهام علی‌اف در جمهوری اسلامی ایران به‌شدت با این تفکر مخالفت می‌کند و این‌ها را تخریب می‌کنند و گزارش‌های دروغ می‌دهند.»

اورخان محمداف، از رهبران حسینیون که گفته شده هفته گذشته در قم بازداشت شده است، در خصوص روابط باکو و تل‌آویو می‌گوید: «باید این واقعیت را بپذیریم که آذربایجان به یکی از استان‌های اسرائیل بدل شده است و رژیم صهیونیستی نیز می‌خواهد یک تنش مدیریت‌شده میان تهران و باکو وجود داشته باشد. رژیم صهیونیستی الان نمی‌خواهد میان ایران و آذربایجان جنگی رخ بدهد؛ چراکه حداقل ۶۰ درصد نفت رژیم صهیونیستی از آذربایجان تامین می‌شود و نمی‌خواهد منافع‌اش به خطر بیفتد. همچنین نمی‌خواهد به پایگاه‌هایی که در این کشور ایجاد کرده ضربه وارد شود، اما می‌خواهد تنش وجود داشته باشد و روی اذهان مردم کار کند تا بیشتر از ایران متنفر شوند.»

ارتباطات جمهوری آذربایجان با اسرائیل از زمان استقلال این کشور در سال ۱۹۹۱ به‌طور پیوسته در حال توسعه، اما سال‌ها مخفیانه بود، تا جایی که الیه‌پوده، استاد عبری دانشگاه قدس از این مناسبات با عنوان «سندروم معشوقه» نام می‌برد که نزدیک، اما پنهانی است. اسرائیل یکی از نخستین دولت‌هایی بود که استقلال جمهوری‌آذربایجان را در سال ۱۹۹۱ میلادی، در پی فروپاشی اتحاد شوروی، به‌رسمیت شناخت و یک سال پس از آن، با برقراری روابط کامل دیپلماتیک و گشایش سفارت در باکو، سفیر به آذربایجان اعزام کرد.

باکو، اما در سال‌های اخیر تصمیم گرفته است تا این روابط مخفیانه را به حالت علنی درآورده و به سرعت نیز گسترش دهد. آذربایجان در همین راستا تصمیم گرفت تا پس از سه دهه روابط سیاسی با اسرائیل، سفارت خود را در اراضی اشغالی افتتاح کند. در جریان سفر جیحون بایراموف، وزیر امور خارجه آذربایجان به تل‌آویو برای افتتاح سفارت این کشور، الی کوهن، همتای بایراموف از تهدید ایران برای هر دو کشور سخن گفت که به‌رغم اعتراض تهران، باکو موضعی در این رابطه اتخاذ نکرد.

آذربایجانی‌ها بر این باورند که رابطه با اسرائیل تابعی از رابطه با غرب است. آنها با گسست از میراث شوروی به دنبال «هویت‌یابی» و «هویت‌جویی» هستند و ازآنجاکه حدود ۷۰سال زیر یوغ نظام کمونیستی بودند، دیگر تمایل ندارند نظام ایدئولوژیک دیگری را تجربه کنند. در همین راستا، جدایی دین و دولت با الهام از الگوی ترکیه در قانون اساسی جمهوری آذربایجان گنجانده شد. پرسش این است که چرا رابطه‌ تهران-باکو به این سطح از تنش رسید که هر آن احتمال وقوع درگیری میان دو کشور وجود دارد؟ پرسش را در چند محور پاسخ می‌دهم.