معلمان و دوگانه تجمع و تعامل

گروهی می‌گویند تنها راه مطالبه‌گری موثر فشار بر حاکمیت است و تنها ابزار فشار هم تجمع میدانی یا به قول برخی حضور خیابانی است، در مقابل گروه دیگری بر این باورند که برعکس، تنها راه موثر برای تحقق مطالبات فرهنگیان تعامل با حاکمیت به ویژه دولت و مجلس است. در این میان گروه سومی هستند که بر هر دو روش تاکید دارند و بر این باور هستند که تجمع به تنهایی کارساز نیست و در صورت استمرار، فرسایشی می‌شود و اگر هم دچار فرسایش نشود با آن برخورد امنیتی خواهد شد لذا پیش از فرسایشی یا امنیتی شدن باید تجمع‌کنندگان وارد تعامل و مذاکره با دولت و مجلس شوند. در اصل کنشگری اعتراضی و مطالبه‌گری، کمتر بحث و اختلاف‌نظر است اما به دلیل اینکه نگاه کنشگران و مطالبه‌گران به نوع کنش اعتراضی با نگاه دستگاه‌های امنیتی متفاوت است، با توجه به تجربه‌های متعدد در اصناف مختلف و پیشینه مطالبه‌گری بیست ساله صنف معلمان، این اختلاف‌نظر در نوع کنشگری به وجود آمده و علاوه بر موثر بودن نوع کنش برای تحقق مطالبات، بحث هزینه‌های امنیتی و قضایی هم مطرح است و برخی از کسانی که با کنش تجمع مخالف هستند و معلمان را به کنش تعاملی تشویق می‌کنند بر این باورند که تجمع هزینه‌بر است و باعث ریزش مطالبه‌گران می‌شود، از طرفی موافقان تجمع با‌ پذیریش هزینه‌بر بودن تجمع می‌گویند باید در مسیر مطالبه‌گری هزینه هم پرداخت و چاره‌ای نیست. این اختلاف‌نظر در دوگانه تجمع و تعامل هم در میان فعالان تشکل‌ها و هم در میان توده معلمان این روزها بحثش داغ است و در شبکه‌های اجتماعی مورد گفت‌وگو قرار می‌گیرد اما از آنجا که معمولا حامیان تجمع زبان تندتری دارند و زودتر عصبانی می‌شوند کمتر کسی از جایگاه حمایت از تعامل جرات می‌کند با آنها وارد بحث شود…

لذا میدان شبکه‌های اجتماعی بیشتر در دست حامیان تجمع است و صدای کسانی که رساتر فریاد می‌زنند بیشتر شنیده می‌شود و مطالب‌شان بیشتر خوانده می‌شود.
اما به نظر می‌رسد برای تعمیق مدنیت و گسترش عقلانیت دو‌گانه‌های مورد اختلاف معلمان فعال و کنشگران صنفی و سیاسی باید صبورانه مورد بحث قرار گیرد تا معلمان به عنوان صنفی پیشتاز در مطالبه‌گری الگویی باشند برای کنشگری‌های اجتماعی و مطالبه‌گری‌های صنفی و تقویت جامعه مدنی، چراکه این‌گونه کنشگری‌ها بهترین ابزار برای حاکمیت است تا از واقعیت‌های لایه‌های زیرین اجتماع آگاه شود و برای این آگاهی باید ضمن به‌رسمیت شناختن حق اعتراض و ضمن مجاز دانستن تجمع به عنوان یک کنش مدنی و قانونی راه تعامل و مذاکره را با نمایندگان تجمع‌کننده باز گذاشته تا هم معترضین خود را در بن‌بست مطالبه‌گری نبینند و هم حاکمیت تنها چاره را در برخوردهای امنیتی نداند. لذا به نظر می‌رسد دوگانه تجمع و تعامل هم برای معلمان در مسیر کنشگری باید به نقطه تعادل اثربخش برسد و هم برای دولت و مجلس که این روزها مخاطب فرهنگیان و تشکل‌های معلمی هستند مورد توجه قرار گیرد./اعتماد-محمد داوری