عدم‌موفقیت چشمگیر روندهای صلح سوریه همچون طرح اتحادیه عرب (۲۰۱۲ -۲۰۱۱)، طرح دوستان سوریه (۲۰۱۲)، ابتکار روسیه (۲۰۱۲)، طرح کوفی عنان (۲۰۱۲)، طرح سازمان ملل موسوم به روند ژنو (از ۲۰۱۲ تاکنون)، روند وین (۲۰۱۵)، کنفرانس ریاض (۲۰۱۵) و نشست لوزان (۲۰۱۶) زمینه را برای ارائه ابتکار جدیدی در دسامبر ۲۰۱۶، برای صلح سوریه موسوم به «روند آستانه» فراهم کرد. پیش از برگزاری نشست سه‌‌‌جانبه روسای جمهور ایران، روسیه و ترکیه، حسین امیرعبداللهیان وزیر خارجه ایران تاکید کرد که این نشست به دنبال «تثبیت کاهش تنش در مناطق درگیری در سوریه» است. همزمان با برگزاری این نشست در کاخ سعدآباد که مورد رصد رسانه‌های خارجی نیز قرار داشت، ‌‌‌فیصل المقداد، وزیر خارجه سوریه به تهران سفر کرد تا نتایج این اجلاس را روز چهارشنبه ۲۹ تیر با همتای ایرانی خود مورد گفت‌وگو و رایزنی قرار دهد.

رئیسی، پوتین و اردوغان در بند ۵ بیانیه ۱۶‌بندی هفتمین نشست سران تاکید کردند: طرفین شرایط شمال سوریه را بررسی و تاکید کردند دستیابی به امنیت و ثبات در منطقه تنها در سایه حفظ حاکمیت و تمامیت ارضی این کشور ممکن است و به این منظور تصمیم گرفتند تلاش‌‌‌های خود را هماهنگ کنند. از دید کارشناسان و تحلیلگران مساله، تحولات شمال سوریه و خیز آنکارا برای حمله نظامی به این منطقه که بخش مهمی از آن در کنترل کردهای سوریه است، به اصلی‌ترین دستورکار این نشست تبدیل شد. به گونه‌ای که اردوغان رئیس‌جمهور ترکیه در تلاش بود تا بتواند حداقل عدم‌مخالفت ایران را به دست آورد که این امر میسر نشد.