آرمان امروز – بیژن بیژنی :  سه سال در فراغ استاد گذشت،هزار و نود و پنج روزی که با اندازه چهل سال که به آواز و تصانیف‌ آن یگانه خواننده آواز ایرانی عشق می‌ورزم، گذشت. آوازهایی که از شادی‌ها، دردها و رنج‌های مردم سرزمین‌اش می‌خواند. صدای شجریان به وسعت میهن عزیزمان ایران بوده و هست: فراخ، سبز، باشکوه و مهربان. خسروی آواز ایران جزو نخستین کسانی بود که پس از انقلاب، جوانان را با موسیقی سنتی و آواز ناب ایرانی آشنا کرد. نسل بعد از انقلاب با آواز اصیل ایران که شجریان پیام‌آور و پرچمدار این سنت بود آغاز شد. او شاگردان خوبی در زمینه آواز اصیل ایرانی تربیت کرد که هر یک، معلمانی تونا هستند.

استاد در خوانش شعر استاد بود چنان آواز می‌خواند که اگر بزرگان شعر کلاسیک ایران همچون حافظ و سعدی در قید حیات بودند استاد را تحسین می‌کردند به قوای سایه بزرگوار آنجایی که شجریان در کنسرت با محمدرضا لطفی می‌خواند «مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم» در ابوعطا اگر حافظ زنده بود قطعاً شجریان را غرق در بوسه می‌کرد. شناخت استاد شجریان از مکاتب آواز قدیم ستودنی بود، انتخاب شعر و آواز و تصنیف‌خوانی‌اش چنان بود که بر دل و جان همه می‌نشست، چه تصنیف‌های قدیمی را بازخوانی کرده و چه تصنیف‌هایی که امروز ساخته شده است. استاد شجریان انسانی معتقد به آرمان‌های اخلاقی، اجتماعی و هنری بود و او تمام ابعاد صدا را دانست یعنی آواز شش دانگ را با تسلّط می‌خواند. زمانی که با استاد «دادبه» آشنا شده در حقیقت جان و جهانش در گِرو استاد بزرگوار بود.

در بم‌خوانی هوای تازه‌ای پیدا کرده بود. همچنین خواندن دشتستانی در آلبوم «آستان جانان» گواه این نشانه‌هاست. خسروی آواز ایران هرگز از سبک و سیاق خود عدول نکرد؛ راهی پیش گرفت که ماندگار شد، پشت آثارش همواره نگرش و خردی نشانه ایست که آوازش را عالم‌گیر کرده. یادم هست بعد از انقلاب منِ «بیژن بیژنی» خوشنویس آن سالها و خواننده‌ امروز، و دوستان هنرمندم استادان امیر هوشنگ اردلان و حسین هنریاری عکاس این اقبال را داشتیم که آلبوم‌های استاد را طراحی کنیم. من غزل‌ها و تصنیف‌ها و نام نوازندگان را با خط نستعلیق کتابت می‌کردم و حاصل این همکاری آلبوم‌های نوا، مرکب‌خوانی و دستان با موسیقی دوست عزیز و دیرینه‌ام شادروان استاد پرویز مشکاتیان آغاز شد و در آن سالها طراحی کاست به این صورت بدعتی بود که به وقوع پیوست… و چه سال های با شکوه و خاطره‌انگیزی برای من و مردمان سرزمینم رقم زد.

خرسندم که من هم در زیباترین اثار خسروی آواز ایران سهم کوچکی داشتم.«صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن/ دور فلک درنگ ندارد شتاب کن» پرویز مشکاتیان عزیز می‌گفت: این تصنیف را در کنار دشت زیبا در غروبی گرگ و میش آغاز کردم و تا سپیده‌دمان فردایی دیگر ملودی آن پایان گرفت. این غزل زیبای حافظ چه با شکوه در دستگاه چهارگاه نشست و در آلبوم «نوا، مرکب‌خوانی» ؛ با غزل سعدی: «از در درآمدی و من از خود به در شدم / گویی کزین جهان به جهان دگر شدم»  و در «بیداد» پرویز مشکاتیان و استاد شجریان هر دو درخشیدند و بیداد کردند. «روز وصل دوستداران یاد باد/ یاد باد آن روزگاران یاد باد…» زیبایی ملودی، تصویرها و جواب ‌های ارکستر در هم آوازی با خواننده‌ یگانه‌ای چون شجریان به راستی به عنوان ماندگارترین آثار سنتی و اصیل موسیقی ملی رقم خورده است. استاد شجریان یک هنرمند تمام عیار و پرآوازه‌ ی ملی ست . باید به هنرش مباهات کنیم چرا که او دُردانه یگانه‌ فرهنگ و هنر این سرزمین کهن است و خوشبختم که هم روزگار شجریان زیستیم.