منصور قنبرزاده و رضا درویش دوشنبه شب روی آنتن زنده حسابی وارد چالش شدند. مطالبه مدیرعامل پرسپولیس که بحق هم به نظر می‌رسید، این بود که سپاهان نمی‌توانست ناگهان قرارداد سه بازیکنش را بدون توافق با آنها فسخ کند تا بتواند از حضور سه بازیکن دیگر بهره ببرد. البته نایب رئیس فدراسیون فوتبال هم موضوع علیرضا بیرانوند را مثال زد که ابتدای فصل فسخ کرد و به پرسپولیس بازگشت. این ماجرا گره‌های زیادی دارد که به همین راحتی باز نمی‌شود اما به بخشی دیگر از صحبت‌های قنبرزاده کار داریم که قرارداد اعلام شده سنگربان سپاهان را اصلاح کرد و گفت: «باید از طرف فدراسیون فوتبال از باشگاه سپاهان و شخص نیازمند عذرخواهی کنیم. شخصا هم عذرخواهی می‌کنم چرا که ایشان سرمایه ملی ما محسوب می‌شود.

یکی از عزیزان در کمیته انضباطی اشتباه سهوی در اظهاراتش داشته و رقم قرارداد نیازمند ۱۰ میلیارد و ۱۵۰ میلیارد تومان نبوده. قرارداد نیازمند با باشگاه سپاهان ۱۰۴ میلیارد تومان با احتساب پول رضایت‌نامه بوده که ارتباطی با این دروازه‌بان نداشته است. ۱۵ میلیارد را باشگاه سپاهان برای رضایت‌نامه پرداخت کرده و رقم قراردادی که مختص به خود نیازمند است، ۹۰ میلیارد تومان برای دو سال است.» پس از مصاحبه رضا جاودانی، عضو کمیته انضباطی که قرارداد نیازمند را بالای ۱۰۰ میلیارد عنوان کرد، رسانه‌ها این مبلغ را ۱۶۰ میلیارد برای دو سال عنوان کردند، اما حالا مشخص شده که این عدد ۱۰۴ میلیارد ناقابل بیشتر نبوده است. کاری نداریم که این اختلاف ۵۶ میلیاردی چشمگیر است، اما خود عدد چی؟ طوری به راحتی از اعداد بالای ۱۰۰ میلیارد صحبت می‌شود که انگار خبر از جیب جامعه و قدرت درآمدی مردم ندارند. پیام نیازمند چه تفاوت شاخصی با سایر نخبه‌ها، دانشجوها و اصلا مردم عادی دارد که اختلاف درآمدشان تا این اندازه باشد؟ شاید چیزی وجود دارد که ما از آن بی‌خبریم پس از این سرمایه ملی عذرخواهی می‌کنیم!