جو بایدن رئیس جمهور آمریکا در بیانیه‌ای با تاریخی خواندن تصمیم سعودی برای گشودن آسمانش بر روی هواپیما‌های اسرائیل گفت: گام مهمی در جهت ایجاد منطقه‌ای یکپارچه‌تر و با ثبات‌تر در خاورمیانه است. وی افزود: این موضوع که مدت‌ها مورد بحث و مذاکره بود، اکنون، به لطف ماه‌ها دیپلماسی پایدار بین دولت من و عربستان سعودی، سرانجام به واقعیت تبدیل شده است.من اولین رئیس جمهور ایالات متحده خواهم بود که از اسرائیل به جده در عربستان سعودی پرواز می‌کند.

هاآرتص: ملاقات بندر بن سلطان، رییس سابق سازمان اطلاعات عربستان به صورت مخفیانه با مقامات اسرائیل

اولین دیدار او با رئیس موساد، در اوایل دهه ۱۹۹۰ بود / سه دهه پس از آن، روسای موساد و حداقل دو نخست وزیر یعنی اولمرت و نتانیاهو با مقامات سعودی در اروپا، اردن، مصر و حتی خود عربستان دیدار کرده‌اند / ایران یکی از اصلی‌ترین موضوعات گفتگو‌ها بوده / بندر سال ۲۰۱۴ یک نقشه راه صلح میان اسرائیل و فلسطین به نتانیاهو پیشنهاد کرد / با گذشت زمان، وقتی نتانیاهو پیشنهاد را منقضی تلقی کرد، بندر گفته بود نتانیاهو خود را چرچیل می‌داند، اما چرچیل نیست
در این هفته، اسرائیلی‌هایی هستند که تلاش می‌کنند از سفر جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا به عربستان سعودی و اسرائیل اعتبار بگیرند و بایدن هم تلاش می‌کند گام‌های بیشتری را در جهت عادی‌سازی روابط بین دو دولت بردارد. اما حقیقت عریان آنکه شخصی که برای نزدیک شدن این دو شایسته اعتبار کامل است، در واقع یک سعودی است: شاهزاده بندر بن سلطان. یوسی ملمان در روزنامه اسرائیلی هاآرتص نوشت: در این هفته، اسرائیلی‌هایی هستند که تلاش می‌کنند از سفر جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا به عربستان سعودی و اسرائیل اعتبار بگیرند و بایدن هم تلاش می‌کند گام‌های بیشتری را در جهت عادی‌سازی روابط بین دو دولت بردارد. اما حقیقت عریان آنکه شخصی که برای نزدیک شدن این دو شایسته اعتبار کامل است، در واقع یک سعودی است: شاهزاده بندر بن سلطان. به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است:  بندر ۷۳ ساله، پسر ولیعهد سلطان (که در سال ۲۰۱۱ قبل از پادشاه شدن درگذشت) و زنی اتیوپی تبار است. پدربزرگ او، ملک عبدالعزیز آل سعود، بنیانگذار عربستان سعودی و اولین پادشاه آن بود. بندر در جوانی در نیروی هوایی انگلیس و آمریکا آموزش دید و در سال ۱۹۷۷ به عنوان خلبان جنگی از سانحه جان سالم به در برد. بعداً به ایالات متحده رفت و در دانشگاه جان هاپکینز تحصیل کرد و در سال ۱۹۸۳ به عنوان سفیر عربستان در واشنگتن منصوب شد و در آنجا نیز به تدریج شروع به تقویت روابط با اسرائیل کرد.
در ابتدا تماس‌های غیرمستقیم با عربستان سعودی وجود داشت که عمدتاً از طریق رهبران سازمان‌های یهودی در ایالات متحده صورت می‌گرفت و دیدار سفیر عربستان با آن‌ها هم موضوع کم اهمیتی نبود. در آن زمان پادشاهی وهابی، ورود یهودیان را به عربستان ممنوع کرده بود. بندر بعداً به طرف‌های اسرائیلی‌اش گفت که دلیل تقویت روابط، تمایل او به درک چگونگی عملکرد سازمان‌های یهودی و تأثیر آن‌ها بر شاخه‌های حکومت است.
او می‌خواست یک شبکه نفوذ سعودی، شبیه به حامیان یهودی-آمریکایی اسرائیل، راه اندازی کند؛ و در واقع، بندر به لطف توانایی‌های خود، توانست روابط شخصی نزدیکی را با چندین رئیس جمهور ایالات متحده آغاز کند که از رونالد ریگان شروع شد، و به ویژه با جورج بوش پدر و پسر توسعه یافت. لابی که او در واشنگتن ایجاد کرد حتی به او کمک کرد تا از مخالفت اسرائیل و لابی طرفدار اسرائیل آیپک با چندین قرارداد تسلیحاتی سعودی با ایالات متحده جلوگیری کند.
بندر در طول دوران فعالیت دیپلماتیک خود، نیروی محرکه یک سری قرارداد‌های تسلیحاتی به ارزش ده‌ها میلیارد دلار بود که شامل خرید هواپیما‌های جنگی F-15 و F-16 و هواپیما‌های سیستم هشدار و کنترل اولیه می‌شد. نام او همچنین در یک معامله بزرگ و جنجالی با بریتانیای کبیر ذکر شد که در آن مظنون به دریافت رشوه به مبلغ یک میلیارد پوند بود. در دوره پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، روابط بندر با خانواده بوش مثل بومرنگ عمل کرد. این واقعیت که اسامه بن لادن یک سعودی بود و تروریست‌های سعودی که از بنیاد‌های سعودی کمک‌های مالی دریافت می‌کردند در این حملات دست داشتند، خشم شدید مردم ایالات متحده را علیه پادشاهی به طور کلی و سفیر آن به طور خاص برانگیخت.
از ابتکار تا توافقات آغاز دخالت عربستان سعودی در تلاش برای پایان دادن به درگیری اعراب و اسرائیل اغلب به سال ۲۰۰۲ مربوط می‌شود، زمانی که طرح صلح عربی ارائه شد. اما این روند در واقع خیلی زودتر شروع شد. پیش از آن و در سال ۱۹۸۱، ولیعهد فهد (که یک سال بعد به سلطنت رسید) طرح صلحی را بین اسرائیل و کشور‌های عربی آغاز کرد.
این طرح که یک سال بعد توسط اتحادیه عرب به تصویب رسید، شامل هشت نکته بود که مهمترین آن‌ها خروج کامل اسرائیل از تمامی مناطقی بود که در سال ۱۹۶۷ تصرف کرده بود، به رسمیت شناختن حق بازگشت فلسطینیان یا پرداخت غرامت به کسانی که نمی‌خواستند برگردند، ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی با پایتختی اورشلیم، آزادی عبادت برای مؤمنان از همه ادیان در بخش مقدس اورشلیم، و برچیدن همه شهرک‌های اسرائیلی.
این طرح توسط مناخیم بگین، نخست وزیر وقت رد شد، اما حاوی چندین ایده جدید نیز بود، از جمله مهمترین آن‌ها به رسمیت شناختن واقعی اسرائیل در داخل مرز‌های ۴ ژوئن ۱۹۶۷، و پایان دادن به «سه نه» اجلاس خارطوم در اوت ۱۹۶۷ – نه به به رسمیت شناختن اسرائیل، نه به مذاکرات، نه به صلح.
طرح صلح فهد به ابتکار شاهزاده بندر که دو سال بعد به عنوان سفیر در ایالات متحده منصوب شد، مبنایی برای تسریع روابط با اسرائیل بود. اولین دیدار بندر با یک مقام اسرائیلی، رئیس موساد، شبتای شاویت، در اوایل دهه ۱۹۹۰، پس از جنگ خلیج فارس و انتخاب اسحاق رابین به عنوان نخست وزیر، در واشنگتن انجام شد.
در حدود سه دهه پس از آن، روسای موساد و حداقل دو نخست وزیر – ایهود اولمرت و بنیامین نتانیاهو – با مقامات سعودی، البته نه با شخص پادشاه، دیدار کرده‌اند. این دیدار‌ها معمولاً در اروپا و همچنین در اردن، مصر و در سال‌های اخیر در خود عربستان سعودی برگزار می‌شد. همانطور که مرسوم است، در چنین جلساتی رئیس تول، شاخه سیاسی و ارتباط خارجی سازمان، یا حداقل رئیس مقر موساد در کشورمیزبان جلسه، رئیس موساد را همراهی می‌کند. می‌توان فرض کرد که دیوید بارنیا، رئیس فعلی موساد نیز با سعودی‌ها دیدار کرده است. به دنبال شاویت، مدیران موساد، افرایم هالیوی و مایر داگان نیز با شاهزاده بندر دیدار کردند. در دوران تصدی داگان، عربستان سعودی، در آن زمان تحت رهبری ولیعهد (و بعداً پادشاه) عبدالله، طرح صلح عربی فوق الذکر را ترویج کرد. این ابتکار عملاً احیای طرح فهد بود، اما برای اولین بار، بر عادی سازی روابط با اسرائیل در آن تاکید شده بود.
این طرح مورد تایید اتحادیه عرب نیز قرار گرفت. آنچه روابط مخفیانه را به پیش برد، سه موضوعی بود که همچنان سنگ‌ بناهای اصلی روابط اسرائیل و عربستان هستند: ترس مشترک از برنامه هسته‌ای ایران، تلاش‌های ایران برای دستیابی به هژمونی منطقه‌ای، و تمایل سعودی‌ها برای خرید فناوری مدرن و تسلیحات ساخت اسرائیل. لحظه تاریخی دیگری که به تقویت روابط نزدیکتر کمک کرد در سال ۲۰۰۵ با پایان دوره ریاست بندر در واشنگتن و انتصاب وی به عنوان رئیس شورای امنیت ملی عربستان رخ داد. وی در سال ۲۰۱۲ به عنوان رئیس سازمان اطلاعات عربستان سعودی منصوب شد و تا سال ۲۰۱۵ به طور متناوب این دو سمت را بر عهده داشت و در چارچوب این سمت‌ها درگیر فرآیند‌های دیپلماتیک آشکار و پنهان مرتبط با بسیاری از مسائل خاورمیانه از جمله ایران، لبنان، جنگ داخلی سوریه و مداخله روسیه و البته اسرائیل و فلسطینی‌ها بود.