برای چه این همه پول می‌گیرید؟

آنچه اما در این بازه زمانی انتقادها از مسابقات داخلی را دوچندان کرده، کیفیت و طراوت بسیار زیاد اغلب مسابقات خارجی است که مردم از تلویزیون تماشا می‌کنند. با وجود اینکه در هفته‌های پایانی لیگ‌های معتبر اروپایی هستیم و قاعدتا حساسیت مسابقات به بالاترین حد رسیده، اما این موضوع به ندرت باعث می‌شود جذابیت فوتبال در قاره سبز از بین برود. تیم‌ها طوری بی‌محابا و هجومی بازی می‌کنند که انگار تازه هفته اول است و یک فصل کامل برای جبران مافات فرصت دارند. تازه این اتفاقات در لیگ‌هایی رخ می‌دهد که جوایز و منافع تیم‌های برتر در آن به ده‌ها میلیون دلار می‌رسد، اما نمی‌بینیم که تیم‌ها دنبال بازی اقتصادی و کسب نتیجه به هر قیمتی باشند. آنگاه در لیگ ایران که جایزه تیم قهرمان «صفر» ریال است، بزرگ‌ترین باشگاه‌های مملکت طوری نود دقیقه کامل دفاع می‌کنند، زیر توپ می‌زنند و روی زمین می‌خوابند که انگار اگر گل بخورند، بعد از سوت پایان مسابقه گردن تک‌تک آنها زیر گیوتین خواهد رفت!

یکشنبه‌شب در یکی از مسابقات لیگ برتر انگلستان دو تیم لیورپول و تاتنهام به مصاف هم رفتند و ۹۰ دقیقه دیوانه‌وار از شور و هیجان رقابت را برای ناظران در سراسر جهان به نمایش گذاشتند. ابتدا لیورپول با ۴ گل پیش افتاد و سپس تاتنهام در حالی ۲ گل به ثمر رساند که هر لحظه احتمال تکمیل کام‌بک این تیم هم وجود داشت. محال بود برای مدت طولانی توپ را وسط زمین ببینید؛ یا اینها داشتند حمله می‌کردند یا آنها. آمار می‌گوید این مسابقه مجموعا ۳۶ شوت به سمت دروازه داشته که ۱۹ تا از آنها داخل چارچوب بوده. این در حالی است که دو بازی بزرگ هفته گذشته لیگ ایران یعنی تراکتور- استقلال و پرسپولیس- سپاهان روی هم رفته ۶ ضربه داخل چارچوب داشت! تازه فقط هم بازی لیورپول- تاتنهام نیست. این تنها یک مشت از خروار است، وگرنه همان شب چلسی هم ۵ گل به وستهام زد و شب قبلش من‌سیتی هم توانسته بود ۵ گل به ولورهمپتون بزند.

آیا مسابقات اروپایی‌ها حساس نیست؟ آیا لیگ‌شان ارزش ندارد؟ پس چرا با این حجم انبوه از جسارت و شجاعت به سمت دروازه هم یورش می‌برند و لحظه لحظه بازی را برای مردم جذاب می‌کنند؟ دلیلش این است که امروز فوتبال به یک تجارت بزرگ تبدیل شده؛ اگر بازی‌ها ضعیف و کم‌رمق باشد، در دراز مدت مردم به آن پشت خواهند کرد و بیزینس کل اهالی این حوزه به خطر می‌افتد. هواداران این همه پول نمی‌دهند و وقت نمی‌گذارند که بروند ورزشگاه، نود دقیقه زیر توپ زدن و وقت‌کشی و داد و فریادهای مربیان لب خط را ببینند و آخرش بدون تماشای گل به خانه برگردند. دوره صفر-صفر خیلی وقت است سر آمده و اگر هم به ندرت چنین نتیجه‌ای ثبت می‌شود، اغلب از سر تصادف است.

می‌دانیم که فوتبال در ایران به معنای واقعی کلمه خصوصی و تجاری نیست؛ اغلب تیم‌ها به شیر دولت وصل هستند و هر جوری بازی کنند و هر مقامی بیاورند، بودجه‌شان محفوظ است. حالا که از این طرف ناامید هستیم، ناچاریم لااقل به رفقا یادآوری کنیم که ارائه فوتبال زیبا، تمیز و جوانمردانه می‌تواند به تعبیری «حق‌الناس» باشد. شما مستقیم و غیرمستقیم دارید از جیب این مردم پول برمی‌دارید و موظف هستید طوری بازی و رفتار کنید که آنها راضی باشند. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم حلال شدن پولی که سر سفره می‌برید تا حدی مربوط به رضایت همین مردم است؛ آیا فکر می‌کنید با جنگ اعصابی که معمولا تحویل مخاطب می‌دهید، چنین رضایتی در حال حاضر تامین شده است؟