این کجا و آن کجا ؟

دنیای اقتصاد : بعد از بازی برگشت پرسپولیس و النصر در عربستان، انتقادها از دانیال اسماعیلی‌فر بیش از هر زمان دیگری افزایش یافته است. دلیل بخشی از این اعتراضات آن است که او با رامین رضاییان مقایسه می‌شود؛ فوتبالیستی که از نظر فنی انصافا سطح بسیار بالایی دارد و این فصل هم تمام و کمال عصای دست ژوزه مورایس در سپاهان بوده است. اصلا همین گل پیروزی‌بخش و سرنوشت‌ساز سپاهان برابر نیروی هوایی عراق را هم رضاییان ساخت. با این حال برای پی بردن به سطح فنی نه چندان رضایت‌بخش اسماعیلی‌فر، حتی نیازی به مقایسه او با رامین هم نیست. فرم فعلی دانیال در مقیاس مدافعان کناری معمولی هم قابل قبول به نظر نمی‌رسد؛ بازیکنی که به ندرت یک در مقابل یک را برمی‌دارد، خیلی کم سانترهای مواج و موثر دارد، در حمله زهردار نشان نمی‌دهد و در دفاع هم رسوخ‌ناپذیر نیست. در همین بازی با النصر هم مجموعه‌ای از این ویژگی‌ها در نمایش دانیال دیده شد و به علاوه او یک فرصت خوب گلزنی را هم از دست داد.

شاید عجیب باشد، اما اسماعیلی‌فر از زمان حضور در پرسپولیس کلا دو گل به رقبا زده، اما سه بار به اشتباه دروازه تیم خودی را باز کرده است! هر سه این گل‌به‌خودی‌ها هم بسیار مهم بودند. دانیال در نیمه‌نهایی جام حذفی فصل گذشته برابر سپاهان گل‌به‌خودی زد و اگر بهترین نمایش این سال‌های پرسپولیس در نقش جهان نبود، همان گل به خودی می‌توانست به از دست رفتن یک جام برای سرخ‌ها بینجامد. اسماعیلی‌فر امسال هم دو گل‌به‌خودی خیلی مهم زده؛ یکی در بازی رفت با همین النصر عربستان که شیرازه پرسپولیس را از هم پاشید و شاید صعود آسیایی را از تیم بگیرد و دیگری در آخرین ثانیه‌های بازی با نفت آبادان بود که دو امتیاز بسیار مهم سرخ‌پوشان را در کورس قهرمانی لیگ از کف این تیم ربود.

همه می‌دانند که اسماعیلی‌فر یک فوتبالیست بی‌حاشیه و یک انسان باشخصیت و محترم است؛ خیلی هم عالی، اما بحث مسائل فنی فوتبال فرق دارد و تعارف‌بردار نیست. او باید در سطح و اندازه‌های تیم بزرگی مثل پرسپولیس نشان بدهد. در شرایطی که علی نعمتی در دفاع چپ پرسپولیس نسبتا «ایستا» بازی می‌کند، بی‌اثری دانیال در سمت راست عملا پرسپولیس را فلج خواهد کرد. اگر واقعا سقف توانایی‌های او همین است که هیچ، اما اگر دانیال به اندازه شهرتی که در این سال‌ها به هم زده پتانسیل فنی دارد، حتما باید بیشتر تلاش کند و آن را نشان بدهد.