می‌دانید که ایران صاحب مسن‌ترین تیم جام‌جهانی ۲۰۲۲ بود. این تیم یک رکورد دیگر هم داشت؛ اینکه در قیاس با ۳۱ تیم دیگر با کمترین تغییر ممکن نسبت به جام‌جهانی قبلی در مسابقات حضور یافت. نمود بارز این شباهت، در مقایسه ترکیب اصلی تیم ملی در بازی با آمریکا با ترکیب این تیم برابر پرتغال در جام‌جهانی ۲۰۱۸ خودش را نشان داد. جالب است که شما در فاصله چهار سال و نیم، هشت بازیکن مشترک در ارنج اصلی ایران برای سومین بازی مرحله گروهی می‌بینید. علیرضا بیرانوند، مجید حسینی، مرتضی پورعلی‌گنجی، رامین رضاییان، سعید عزت‌اللهی، احسان حاج‌صفی، سردار آزمون و مهدی طارمی هشت بازیکنی بودند که هم در ارنج اولیه بازی با پرتغال قرار گرفتند و هم در ترکیب اصلی مسابقه با آمریکا به میدان رفتند.

این باورنکردنی است و البته سرمربی تیم ملی هم همان آدم چهار سال پیش بود. حتی مارکار آقاجانیان را هم آوردند تا دکور کلی همان باشد، اما نتیجه حتی ضعیف‌تر هم شد. به یاد داشته باشید علیرضا جهانبخش از بازی با آمریکا محروم بود و امید ابراهیمی و وحید امیری هم مصدومیت داشتند؛ اولی که اصلا به جام‌جهانی نرسید و دومی هم گویا شرایط مطلوب نداشت. در غیر این صورت بعید نبود کی‌روش بزرگ‌ترین خرگوش دنیا را از کلاهش در بیاورد و هر یازده بازیکن ۲۰۱۸ را در ۲۰۲۲ بازی بدهد!

بسیار روشن است که فوتبال ملی ایران نیاز به یک پوست‌اندازی اساسی دارد. اگرچه چند دهه قهرمان نشدن در آسیا باعث شده همه تلاش و تمرکز اهالی فوتبال روی موفقیت در جام ملت‌های ۲۰۲۳ باشد، اما باور کنید ارزشش را دارد این مسابقات را قربانی تغییر نسل بزرگ در فوتبال ایران کنیم. مردم خسته‌اند از این تیم تکراری، مربی تکراری، نتایج تکراری و افتخار تکراری به نتایج ضعیف. هواداران فوتبال خواهان تغییر نسل هستند؛ دگرگونی بازیکنانی که بعضا هم از نظر فنی به پایان خط رسیده‌اند و هم از نظر رفتاری جایی برای دفاع ندارند.