دنیای اقتصاد : بیایید یک دور اخبار عجیب و غریب چند روز گذشته فوتبال ایران را با هم مرور کنیم. باورنکردنی‌ترین چیزهایی که شنیدید چه هستند؟ اجازه بدهید به شما کمک کنیم؛ یک باشگاه داریم که فصل گذشته ۵۲۰ میلیارد تومان هزینه کرده و تازه قهرمان هم نشده. سرپرست فعلی باشگاه استقلال ادعا کرده تیم او هم فصل قبل ۴۲۰ میلیارد تومان هزینه کرده که بخش قابل توجهی از آنها صرف دستمزد بازیکنان شده است. دیگر چه داریم؟ مهاجمی که پارسال هیچ گلی نزد و ۲۰ میلیارد تومان گرفت. یک بازیکن هم با هزینه رضایت‌نامه‌اش بالای صد میلیارد تومان برای تیمش آب خورد. امسال هم یک بازیکن غیرملی‌پوش که فصل گذشته کلا ۷ گل زده، برای پیوستن به تیم جدید خواهان دریافت دستمزد صد میلیارد تومانی شده است؛ یعنی هر گل را بالای ۱۴میلیارد تومان حساب کرده!

خب البته هر کدام از اینها به اندازه کافی شگفت‌انگیز هستند، اما یادتان باشد در فضای بی‌سروسامان فوتبال ایران، حیرت و تعجب هیچ خط قرمزی ندارد. بر همین اساس هم رسانه‌ها فاش کرده‌اند فصل گذشته دروازه‌بان سوم یک تیم مطرح پایتخت‌نشین قرارداد ۸ میلیارد تومانی بسته است. کار گلر سوم می‌دانید چیست؟ اینکه منتظر بماند تا اگر دروازه‌بان اول محروم شد و درست همان زمان گلر دوم گرفتاری پیدا کرد، او بتواند وارد ترکیب شود و درون دروازه بایستد. بابت چنین کاری، آن هم با گلری که تا آن زمان حتی یک دقیقه هم بازی نکرده بود، چنین قراردادی بسته‌اند؛ یعنی ماهی ۶۶۶ میلیون تومان. شما دارید این پول را به بازیکنی می‌دهید که در اغلب مسابقات در فهرست ۱۸ نفره هم قرار ندارد و حتی لازم نیست به ورزشگاه برود. همین‌طور از بیشتر مسافرت‌های تیم هم معاف است و حضورش در تمرینات، بیشتر جنبه «جوری جنس» دارد.

این خبرها دردناک هستند، چون بیشتر تیم‌های ایرانی با پول دولت یا به عبارت بهتر مردم اداره می‌شوند. شما تیم‌ها را به شکل واقعی خصوصی کنید، خودتان پول در بیاورید، ترازتان را مثبت کنید و به هر کسی هر چقدر دوست داشتید بدهید. اصلا با دروازه‌بان سوم‌تان قرارداد ۸۰۰ میلیاردی ببندید. امروز اما شرایط دیگری بر فوتبال ایران حاکم است و این ریخت‌وپاش‌ها دارد در قبال اموال عمومی صورت می‌گیرد. جالب است که این قراردادها را می‌بندند و تازه برای دروازه‌بان پاداش کلین‌شیت و برای مهاجم پاداش گلزنی هم در نظر می‌گیرند؛ انگار مثلا وظیفه اصلی اینها تحصیل علم و احترام به والدین است و اگر گل نخورند یا گل بزنند، باید به شکل ویژه تشویق شوند! خلاصه که کاش ما هم فوتبالیست می‌شدیم!