دنیای اقتصاد : در چند روز منتهی به بازی ایران و ازبکستان، امیر قلعه‌نویی بیش از هر زمان دیگری زیر ذره‌بین قرار گرفته بود. او پس از مساوی در بازی اول برابر روسیه، ۹ مسابقه بعدی تیم ملی را با پیروزی پشت سر گذاشت. اگرچه فهرست ضعیف رقبای تیم ملی در رقم خوردن این آمار بی‌تاثیر نبوده، اما به هر حال او در موقعیت یک رکوردشکنی قرار گرفت. قلعه‌نویی در صورت برتری برابر ازبکستان، می‌توانست به رکورد ۱۰ پیروزی پیاپی روی نیمکت تیم ملی دست پیدا کند؛ حد نصابی که پیش از این تنها برای دراگان اسکوچیچ، سرمربی پیشین و کروات تیم ملی ثبت شده بود.

امیر اگر ازبکستان را می‌برد، تعداد بردهای پیاپی‌اش را دورقمی می‌کرد و البته پس از آن نیز فرصت داشت به تنهایی صاحب بیشترین پیروزی متوالی در تاریخ فوتبال ایران شود. تیم قلعه‌نویی اتفاقا بازی با ازبکستان را خوب شروع کرد و نیمه اول را با دو گل برد. پس از گل دوم که توسط مهدی طارمی و روی اشتباه بازیکن حریف به ثمر رسید، حتی یک سایت خبری تیتر زد: «نفس راحت قلعه‌نویی». با این حال فوتبال خیلی با این تیترهای ساده‌لوحانه نسبتی ندارد و کار خودش را می‌کند. ازبکستان در نیمه دوم توپ و میدان را در دست گرفت، دو گل زد و سزاوارانه از شکست، مساوی ساخت.

پس از پایان مسابقه امیر قلعه‌نویی در توضیح تقابل دو تیم گفت: «در نیمه دوم ما فقط در زمین راه رفتیم، اما ازبکستان با قلبش بازی کرد.» بدیهی است که ازبک‌ها مخصوصا در زمین خودی و برابر تماشاگران هموطن‌شان انگیزه بیشتری داشتند، اما سرمربی تیم ملی ایران عمدا یا سهوا در حال نادیده گرفتن ابعاد فنی مسابقه است. مسلما تفاوت نمایش دو تیم تا حدی هم ناشی از تفاوت تدابیری بود که کادرهای فنی در نظر گرفتند. تعویض‌های سرمربی حریف بهتر بود و کادرفنی ایران نتوانست واکنش مناسبی به آن داشته باشد. بازی به وضوح از دست شاگردان امیر در رفته بود و در این‌طور مواقع مربی باید وارد کار شود، اما نشد. انگار در آن زمان او در حال پیدا کردن یک جمله شیک و قشنگ برای ارائه به خبرنگاران در نشست مطبوعاتی پس از مسابقه بود!

آیا تساوی برابر ازبکستان در تاشکند خیلی بد یا زیان‌بار بود؟ نه واقعا. این بازی در مرحله پیش‌مقدماتی جام‌جهانی برگزار می‌شد؛ مسابقاتی که مرحله نهایی‌اش ۴۸ تیم با ۸ سهمیه آسیایی دارد و صعود تیم ملی ایران به آن باید مثل آب خوردن اتفاق بیفتد. به احتمال فراوان سهل و آسان و حتی بدون مربی هم از این مرحله و مرحله بعد صعود خواهیم کرد. حتی با همین مساوی هم آمار امیر قلعه‌نویی عالی است. او و شاگردانش از ۱۱ بازی صاحب ۹ پیروزی و دو تساوی شده‌اند و مسلما هر اتفاقی بعد از این بیفتد، قلعه‌نویی تا سال‌ها به این آمار درخشان اشاره خواهد کرد؛ همان‌طور که ۱۷ سال است دارد به نتایج دوره اول حضورش روی نیمکت تیم ملی اشاره می‌کند و می‌گوید ظالمانه و فقط با یک شکست اخراج شد.

با این حال حتما مردی که حدود چهار دهه در فوتبال بوده، بهتر از هر کس دیگر می‌داند که «آمار» همه‌چیز نیست. تیم او در این مدت با هیچ رقیب مهمی مواجه نشده و در بعضی بزنگاه‌ها واقعا خوب بازی نکرده است. یک کادر هوشیار باید از این اتفاقات درس بگیرد و بداند که تکرار چنین لغزش‌هایی در جام ملت‌های آسیا ممکن است به یک ناکامی بزرگ و تداوم حسرت قهرمانی تیم ملی منجر شود. بهتر است امیر به جای فکر کردن به اینکه به رسانه‌ها چه بگوید و چطور تیتر اول شود، روی رفع این کاستی‌ها متمرکز شود.