دنیای اقتصاد: اگر قرار باشد فهرست سرمربیان شایسته این فصل را ردیف کنیم، حتما اسم سعید دقیقی جایی آن بالاها قرار خواهد گرفت؛ مردی که خودش شمس‌آذر را از لیگ یک بالا آورد و با وجود آغاز فصل با ۵ امتیاز منفی (که البته بعدا ۲ امتیاز آن بخشیده شد)، توانست عملکردی تحسین‌برانگیز در لیگ برتر داشته باشد. غیر از نتایج که البته آنها هم مطلوب بودند، شمس‌آذر به خاطر جسارتش و فوتبال متهورانه‌ای که بازی می‌کرد در کانون تحسین و توجه بود و این قضیه تا آخر لیگ هم ادامه یافت. شاگردان دقیقی در دیدار با پرسپولیس هم فوتبال بسیاری خوبی بازی کردند. تصور کنید تیمی که در ۲ بازی قبلی‌اش ۴۷ شوت به سمت دروازه رقبا زده بود، این مسابقه فقط ۲ ضربه داخل چارچوب داشت که هر ۲ گل شد و البته گل سوم سرخ‌ها را دروازه‌بان شمس‌آذر به اشتباه درون دروازه تیم خودی قرار داد.

همه اینها را گفتیم تا یادآوری کنیم عذرخواهی سعید دقیقی از هواداران استقلال در مصاحبه تلویزیونی بعد از این بازی تا چه اندازه غیرحرفه‌ای، زشت و باورنکردنی بود. می‌فهمیم که دقیقی دوست داشت با متوقف کردن پرسپولیس توقع هواداران استقلال را برآورده کند. تیم او فوتبال خوبی بازی کرد و در مقاطعی به این هدف نزدیک هم شد، اما در نهایت شکست خورد. اگر قرار است دقیقی از کسی عذرخواهی کند، جامعه هدفش باید قزوینی‌ها و هواداران شمس‌آذر باشند، نه استقلالی‌ها. آیا فقط یک درصد ممکن است تصور کنیم سرمربی تاتنهام بعد از شکست برابر منچسترسیتی از هواداران آرسنال عذرخواهی کند؟ هر تیمی برای خودش هویت و شخصیت دارد و تمام اجزای تیم باید برای همین برند بجنگند. دقیقی با حرفی که زد، علاوه بر اینکه نشان داد هنوز تا حرفه‌ای شدن فاصله دارد، به نوعی مرتکب توهین به بازیکنانش هم شد و آنها را تا حد سربازان نیابتی استقلال پایین کشید. شمس‌آذری‌ها برای تیم‌شان جنگیدند، اما دقیقی ناخواسته این‌طور القا کرد که این عرق‌ها برای یک لوگوی دیگر ریخته شده است. این تعبیر، نتیجه‌ای غیر از زیر سوال بردن تلاش خالصانه بازیکنان شمس آذر به دنبال نداشت و طبیعی بود که با بازتاب خوبی همراه نشود.

طعنه‌آمیز اینکه او به عنوان سرمربی شمس‌آذر از هواداران استقلال عذر خواست، اما جواد نکونام به عنوان سرمربی این تیم هنوز طلبکار است که: «اگر من نبودم، استقلال را می‌خوردند!»