به گزارش “ورزش سه”، بگذارید حرف آخر را همین اولش بزنم تا اگر حوصله خواندن همه متن را ندارید، مظنه دستتان بیاید این همه کلمه کنار هم قرار گرفتند تا تهش چه پیامی را بدهم؛ پرسپولیس از پنجاه متری گل نخورد، آنها از فاصله ۳۰۰ کیلومتری و از تهران دروازه‌شان فرو ریخت. نه در روز بازی که خیلی پیشتر از سوت بیژن حیدری.

درست در همان روزهایی که جواد نکونام بابت جذب نشدن چند ستاره از لیست اول و دومش در حال تسویه حساب رسانه‌ای با علی خطیر در کف مجازی بود، درست در همان روزهایی که سرمربی استقلال بی‌هیچ رو در بایستی، مدعی شد مدیریت باشگاه به دنبال ناکامی اوست، کمی این سوتر، سرمربی برزیلی پرسپولیس نمی‌دانست باید روز پنج‌شنبه با کدام ترکیب به میدان برود. سرلک و عمری را به واسطه سرباز شدن از دست دادند، عالیشاه محروم بود اما تکلیف ۴ بازیکن جدید را کسی نمی‌دانست. عیسی آل‌کثیر و عبدالکریم حسن مدت‌ها با تیم تمرین کرده بودند و می‌خواستند در نخستین مسابقه میخ خود را محکم بکوبند. ارونوف ازبک هم تازه از اردوی تیم ملی کشورش آمده و در بهترین حالت ممکن برای مسابقه قرار داشت. باید به این سه نفر ابولفضل بابایی هم اضافه کرد که با لقب جوان آینده‌دار و پدیده لیگ یک جذب شده است. بدون تردید از این ۴ بازیکن سه نفرشان می‌توانستند در اراک به میدان بروند. آن هم در منطقه‌ای که پرسپولیس بیشترین ضعف را در نیم‌فصل نخست داشت. هواداران این تیم منتظر بودند سرانجام چند گلزن بیایند و آنها را از این وضعیت نجات دهند. یکی شبیه اوج همین عیسی که نهایتا از ۲ موقعیت خوب، یکی را درون دروازه جا می‌داد. اما درست همان روزی که مجمع باشگاه برگزار شد و به‌صورت مشخص و واضح این پیام را وزارت ورزش به همه درزهای مجازی مخابره کرد که رضا درویش تا پایان فصل، در سمتش ابقا شده است، او به افشین پیروانی خبر داد، به اوسمار بگو، بدون خریدهای جدید تیمش را برای اراک آماده کند!

خاطرات اراک 
آلومینیوم اراک. همان نامی که بیش از هر تیم دیگری در این چند فصل پرسپولیس را آزار داده. این دیدار از چند جهت برای قرمزها دارای اهمیت بود. نخستین مصافی به حساب می‌آمد که اوسمار به عنوان سرمربی کارش را شروع می‌کرد و از سوی دیگر پرسپولیس باید خاطرات شکست دو و سه فصل قبل را پاک می‌کرد.

اما خبری از باز شدن پنجره نبود. شهاب زاهدی فرصت پیدا کرد به عنوان مهاجم ثابت به میدان برود، نبیل باهویی به اندازه کافی زمان برای گلزنی داشت. به وحید امیری بعد از مدت‌ها بازی رسید. اما هیچ چیزی برای سوپرایز هواداران وجود نداشت. اگرچه در نیمه نخست، بازی پایاپای بود اما در نیمه دوم پرسپولیس توپ و میدان را در دست گرفت و تازه از اینجا به بعد بود که عوارض باز نشدن پنجره خودنمایی کرد. شهاب زاهدی و نبیل باهویی فرصت‌های تک به تک را از دست دادند. همانند اکثر بازی‌های نیم‌فصل اول فرصت خراب کردن توپ برای زاهدی و صادقی و سروش پیش آمد. حتی همان اشتباه داوری در نگرفتن پنالتی هم نعل به نعل تکرار شد. انگار که یکی از بازی‌های نیم فصل نخست را برداشته باشی و زیرش یک کاربن کار بگذاری. همه چیز شبیه همان روزهایی بود که پرسپولیس به سختی موقعیت به دست می‌آورد و به‌سادگی از دست می‌داد. اما قرار نبود این سناریو برای آلومینیوم هم عینا تکرار شود. بیرانوند این‌بار از حوالی مرکز زمین گل خورد. چند قدم بیشتر از حد بیرون آمد و با یک شوت از ۵۰ متری غافلگیر شد!

برانکو به این دلیل نیامد
شکست در اراک برای پرسپولیس اتفاق جدید و تازه‌ای نیست. در ۴ فصل اخیر آنها سه مرتبه در این شهر بازی را به آلومینیوم واگذار کردند اما یک تفاوت بزرگ این‌بار وجود داشت؛ این نقطه شروع یکی از بی‌نام و نشان‌ترین مربیان یک دهه اخیر پرسپولیس بود. به وضوح خیل عظیم هواداران این تیم پس از استعفای گل‌محمدی، منتظر برانکو بودند. اما سرمربی کروات و باهوش سابق قرمزها، در سن ۷۰ سالگی می‌دانست که تفاوت «وعده» و «توانایی» در مدیریت پرسپولیس به چه اندازه است.

او پخته‌تر از آن است که خام حرف‌های بی‌پشتوانه شود. او خبر داشت چرا گل‌محمدی، اصرار به خروج داشت و سرانجام رفت.

این جعبه قرمز با ظاهری فریبا و پر زرق و برق به هیچ عنوان برای برانکو فریبنده نبود که بخواهد بعد از سپری کردن یک دوره کامل موفق و رشک برانگیز در پرسپولیس، مجددا خودش را در آزمونی دشوار قرار دهد. برخلاف برانکو که تقریبا سال‌های پایانی مربیگری‌اش را سپری می‌کند، اوسمار ویه را در آغاز راه است. او از فرصت پرسپولیس و مربیگری در یکی از پر طرفدارترین تیم‌های آسیا برای خودش می‌خواهد پلی بسازد برای سال‌های سال کار در منطقه. دست همان مسیری که برانکو ۲ دهه قبل با تیم ملی فوتبال ایران شروع کرد. اینکه چرا برانکو هدیه را باز نکرده پس فرستاد و در این سو اوسمار ویه را با آغوشی باز آن را پذیرفت، آنقدر واضح است که محتاج واگویی مجدد نیست.

قیمت این سه امتیاز چند بود؟
اما یک حقیقت تلخ در این بین برای هواداران پرسپولیس وجود دارد. برخلاف همه وعده‌های داده شده مبنی بر بستن تیمی خوب و آماده فتح لیگ، پرسپولیس حتی توان بازکردن پنجره نقل و انتقالاتی‌اش را ندارد. گفته شده مبلغی بین ۲ تا ۳ میلیارد تومان. این همه پولی است که بهای نپرداختنش را با ۳ امتیاز در اراک پس دادند. اگر پرسپولیس همانند همه سال‌های گذشته تا هفته پایانی در کورس قهرمانی باقی بماند، آنگاه خواهید دید که چگونه همین ۳ امتیاز تکلیف قهرمان، نایب قهرمان و حتی تیم سوم را مشخص می‌کند. درست مشابه نیم‌فصل نخست که تنها ۲ امتیاز همه تفاوت‌های سه تیم برتر را مشخص کرد.

صد البته که سایر مدعیان لیگ هم تا پایان لیگ، امتیاز از دست می‌دهند اما موضوع مهم و متفاوت برای پرسپولیس این است که آنها بازیکنان شاخص و تعین کننده‌ای را در هفته شانزدهم در اختیار داشتند که شاید هر یک از آنها مخصوصا عیسی و ارونوف توانایی عوض کردن نتیجه را به تنهایی داشتند.

اگر هواداران پرسپولیس در یک هفته گذشته، با چند مصاحبه اخطارآمیز کادرفنی، متوجه تاوان واقعی بسته ماندن پنجره می‌شدند، شاید انرژی خود را عوض داغ کردن هشتگ اخراج درویش، به همین موضوع اختصاص می‌دادند اما حواس هیچکس به خطر جدی و مهم اراک نبود. رضا درویش از ابتدای هفته قبل نگران تحرکات افرادی بود که رایزنی خود را برای حضور در هیئت مدیره پرسپولیس شروع کرده بودند. او هم به تناسب و فراخور نفوذش طبیعتا لابی‌هایش را برای ماندن آغاز کرد. مجمع باشگاه برگزار شد و دست آخر اعلام کردند تا پایان لیگ، درویش مدیرعامل باقی می‌ماند. از سوی دیگر اوسمار خودش را تمام و کمال وامدار این مدیریت می‌داند و از این رو هیچ نگفت حتی بعد از شکست.

آن جنگ و این صلح
این تفاوت بزرگ امروز استقلال و پرسپولیس است. نه اینکه اختلاف عیان واضح مدیرعامل و مربی، امتیاز مثبت و اصولا رخداد خوبی تلقی شود. هرگز، اما دست کم این اختلاف نظر موجب می‌شود که سرمربی تیم اجازه ندهد به بهانه نداشتن پول سر تیمش کلاه برود. خطیر به هر قیمتی که بود پنجره سه قفله استقلال را باز کرد و با خرید سیلوا، ماشاریبوف و فخرالدینی، تا حد ممکن تیمش را تقویت کرد. شاید عده‌ای بگویند با این حجم اختلافات، استقلال قادر نیست قهرمان شود که از قضا هم استقلال لیگ هشتم (مدیریت واعظ و سرمربیگری قلعه‌نویی) و هم نیم‌فصل نخست لیگ جاری دو گزاره دم دستی‌اند که ثابت می‌کند، اختلاف و هم نظر نبودن مدیرعامل و سرمربی مانع قهرمانی یک تیم نمی‌شود. حتی مدیریت درویش و مربیگری یحی هم در فصل گذشته از این دست بود. دست کم رو در بایستی در جریانات این تیم‌ها دیده نمی‌شود و کادر فنی با صدای بند، مطالباتش را طلب می‌کند. درست برخلاف پرسپولیس که ناباورانه حاضر شد بالای چند میلیارد در اردوی امارات هزینه کند، اما حواسش نبود بسته بودن پنجره آن هم در یکی از مهم‌ترین بازی‌های خارج خانه در نیم‌فصل دوم، بهایش سه امتیازی است که شاید در پایان، جام را از آنها بگیرد.