برای سال‌های طولانی، رکورد بیشترین گل زده در رده ملی در اختیار علی دایی ایرانی بود، اما خیلی از عامه مردم و حتی برخی کارشناسان و منتقدان عقیده داشتند این رکورد واجد ارزش خاصی نیست. چرا؟ چون دایی همه گل‌‌‌هایش را به مالدیو و گوام زده است! اولا که این فرضیه هرگز صحیح نبود و بررسی گل‌‌‌های زده دایی نشان می‌دهد بیش از نیمی از گل‌‌‌های او برابر رقبای مهم آسیایی به ثمر رسیده است. هنوز ۴ گلی که شهریار وارد دروازه کره‌‌‌جنوبی کرد را از یاد نبرده‌‌‌ایم و همین‌طور می‌‌‌دانیم که او گل‌‌‌های زیادی به امثال ژاپن، عربستان، عراق، بحرین، کویت، قطر و‌… زده است. به‌‌‌طور دقیق‌‌‌تر اگر قرار باشد گل‌‌‌های شهریار به رقبای ضعیف‌‌‌تر را محاسبه کنیم، به عدد ۳۴ گل از ۱۰۹ گل می‌‌‌رسیم. دایی ۸گل به مالدیو، ۱۰گل به سریلانکا و نپال (هر کدام ۵گل)، ۱۲گل به تایوان، لائوس، گوام (هر کدام ۴گل)، ۳گل به تاجیکستان و یک گل به قرقیزستان زده است. به این ترتیب دایی ۳۱درصد گل‌‌‌هایش را مقابل رقبای گمنام و سطح پایین به ثمر رسانده، درحالی‌‌‌که این نسبت برای کریس رونالدو که هم‌‌‌اکنون رکورددار گل‌‌‌های زده در مسابقات ملی است به چیزی حدود ۴۰ درصد می‌‌‌رسد.

اگر آسیا مالدیو و گوام و سریلانکا دارد، در اروپا هم انبوهی از تیم‌‌‌های ضعیف وجود دارند که ستاره‌های فوتبال مثل نقل‌‌‌ونبات به آنها گل می‌‌‌زنند و آمارشان را بهبود می‌‌‌بخشند. از جمله این تیم‌‌‌ها، غیر از جبل‌‌‌الطارق که شنبه‌‌‌شب هر شش‌‌‌ونیم دقیقه یک گل از فرانسه خورد، می‌توان به امثال لیتوانی، لتونی، ارمنستان، آندورا، جزایر فارو، استونی، لوکزامبورگ، قبرس، قزاقستان و‌… اشاره کرد. امثال رونالدو و امباپه و هالند فرصت گلزنی به چنین تیم‌‌‌هایی را دارند و هیچ‌‌‌کس هم دستاوردهای‌‌‌شان را تحقیر نمی‌‌‌کند، اما خیلی‌‌‌ها در ایران سال‌ها به جای حمایت از علی دایی و افتخار به رکورد طلایی او، توی سر مال زدند و گفتند ضعیف‌‌‌کشی کرده است. ضعیف‌‌‌کش، ستاره‌های ده‌ها میلیون دلاری اروپا هستند که اتفاقا از سوی بازیکنان بهتری هم تغذیه می‌شوند، اما حتی تا زدن گل‌‌‌های ششم و هفتم و دهم به رقبایی مثل جبل‌‌‌الطارق هم کوتاه نمی‌‌‌آیند و بعد از گلزنی نصف استادیوم را می‌‌‌دوند!