اینکه گزارشگر اعزامی تلویزیون به قطر روی تیم ملی عرق و تعصب داشته باشد چیز بد یا دور از انتظاری نیست، اما مشکل از جایی پیدا می‌شود که احمدی به اصطلاح شورش را درآورد و در این مسیر آن‌قدر دچار زیاده‌روی شد که صدای همه در آمد. به‌طور مشخص زمانی که بعد از گل زودهنگام سردار آزمون به قطر او عبارتی با مضمون «گریه‌کن قطری» به زبان آورد، بسیاری تعجب کردند، چرا که اولا بیان چنین عبارتی روی آنتن تلویزیون رسمی ایران برازنده و شایسته نیست و ثانیا بازی تازه شروع شده بود و در ادامه آن هر اتفاقی می‌توانست رخ بدهد.

گزارش احمدی در این تورنمنت فرازهای بحث‌برانگیز زیادی داشت، اما شاید یکی از بدترین آنها این بود که در جریان بازی با ژاپن گفت: «ایرانی باخت نمی‌ده.» البته که همه کشورمان را از عمق جان دوست داریم، اما طبیعی است که گاهی در فوتبال باخته‌ایم، یعنی همه باخته‌اند. حتی گزارشگر برزیلی هم نمی‌تواند بگوید «برزیلی باخت نمی‌ده»، چون گاهی پیش می‌آید همین تیم نیز در جام‌جهانی در خانه خودش با ۷ گل به آلمان ببازد، دیگر چه برسد به ما که در زمان ادای این جمله از سوی احمدی، ۴۸ سال بود در جام ملت‌ها به فینال نمی‌رسیدیم و این عدد حالا بیشتر هم شده است!