دو قطبی انقلابی – غربگرا؛ رویکردی ریسک آفرین برای منافع ملی

دو قطبی انقلابی – غربگرا؛ رویکردی ریسک آفرین برای منافع ملی
هوشمند سفیدی
آرمان شرق – اخیراً با داغ شدن تنور انتخابات، چهره ها و رسانه های فعال مرتبط با یک جناح سیاسی اصلی کشور در تولید و نشر محتواهای مورد نظر، مدام از گفتمان سازی انقلابی ها در برابر گفتمان دیگر، یعنی غربگرا، یاد می کنند.
به نظر می رسد این نوع مرزبندی و تمایزسازی، نه تنها به مصلحت عمومی نیست؛ بلکه می تواند خطر آفرین بوده و تهدیدی برای نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران باشد؛ زیرا، اولاً اصلاح طلبان را نمی توان در دال مرکزی غربگرایی تمایزبندی کرده و تمایزی بین اصول گرایان با اصلاح طلبان ایجاد کرد.
ثانیا شاید عامل اصلی در شکل دهی دیدگاه های اصولگرایان در این زمینه، تمایل اصلاح طلبان به دموکراسی و جمهوریت باشد؛ غافل از آنکه امروزه دموکراسی و جمهوری خواهی را نمی توان ارزشی صرفاً غربی توصیف کرد؛ در فرهنگ اسلامی خودمان، “دموکراسی علوی” یا آن چیزی که “شهید مطهری” از آن به عنوان “دموکراسی اصولی” و یا “دکتر شریعتی”، “دموکراسی متعهد” یاد می کند، و در فرهنگ ایرانی به کرار می توان از مفاهیم دموکراتیک رخ نمایی کرد.

بنابراین، اگر قرار باشد هر نحله یا گروه سیاسی ایرانی را که طرفدار آزادی، مظاهر زندگی جدید، مخالف انواع تبعیض و حامی اختیار انسان ها در تعیین سرنوشت خود و برقراری حاکمیت مردمی باشد که همگی هم در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به رسمیت شناخته شده اند، غربگرا نامید، قطبی سازی مذکور، فاقد وجهات منطقی خواهد بود، از طرف دیگر، تمایل به ارتباط با جهان غرب، آن هم به دور از پذیرش سلطه و براساس حکمت، عزت و مصلحت، ادله کافی برای برچسب زدن به اصلاح طلبان مبنی بر غربگرایی نیست، وگرنه می توان گرایش اصولگرایان به روسیه و چین را هم تحت عنوان “شرق گرایی” مرزبندی کرد که این قضاوت نیز صحیح نیست.

نکته دیگر، اطلاق صفت انقلابی به خود و مصادره به نفع آن توسط اصولگرایان و به دست دادن این معنی است که گویی تنها آنها انقلابی هستند و بنابراین، جناح مقابل اصلاح طلبان، غیرانقلابی هستند، البته پرواضح نیست که چرا اصولگرایان، چنین قضاوتی می کنند، اگر این تحلیل، مبتنی بر شعار “نه شرقی و نه غربی” است که باید هر دو جناح را در بربگیرد و ثانیاً به معنی عدم پذیرش سلطه شرق و غرب باشد و به معنی نادیده انگاشتن ارتباط با آنها و بی توجهی به نقاط قوت شان نیست و اصل مصلحت و عقلانیت حکم می کنند که از هر دو آنها با حفظ ملاحظات لازم، و حتی بعضاً برای ایجاد توازن در سیاست خارجی براساس اصل منافع ملی، استفاده کرد.

بنابراین، تمایزسازی و برچسب زنی به اصلاح طلبان به عنوان “غربگرا” و “انقلابی” دانستن خود و غیرانقلابی خواندن جناح سیاسی دیگر، یک رویکرد انحرافی و به ضرر نظام سیاسی جمهوری اسلامی است و تلاش عبث برای غیرخودی دانستن اصلاح طلبان است، در حالی که اصلاح طلبان، درواقع به ارزش های انقلابی یعنی وفادارترند و به تحقق آرمان های انقلاب اسلامی که در شعار “آزادی، استقلال و جمهوری اسلامی” تجلی یافته است، تأکید توامان و بیشتری دارند و آنها را بی کم و کاست در مبانی نظری و عملی خود جاری و ساری می سازند؛ نه آزادی را کنار می گذارند که یک گفتمان اصلی در نظام سیاسی جمهوری اسلامی ایران است، نه استقلال را کنار می گذارند و آن را به معنی قطع ارتباط با جهان می دانند، بلکه آن را در عدم پذیرش رابطه سلطه گرایانه و پی ریزی رابطه ای برابر و متوازن ارزیابی می کنند، و در نهایت جمهوری اسلامی را که حاصل ترکیب “جمهوری” و “اسلامیت” درواقع توامان می پذیرند و یکی را بر دیگری تحمیل نمی کنند و جلب رضایت عمومی را عامل رضایت الهی می دانند.

بنابراین، باید با اصالت دادن به نظام سیاسی جمهوری اسلامی و توجه به هر دو جریان، که هر کدام، به روش خود در پی صیانت و بالندگی آن هستند و نیز سایر جریان ها، نباید دیگری را غربگرا یا غیرانقلابی دانست که این، خساراتی برای نظام سیاسی تلقی می شود و به هیچوجه به مصلحت نیست.