یدالله کریمی پور طی یادداشتی در روزنامه آرمان امروز نوشت:سال ها است از تهاجم ایالات متحده به عراق و فروپاشی و حذف رژیم بعث و صدام حسین می گذرد. این حمله از دیدگاه شاخص های ژئوپلیتیک برای عراق دردآور بوده است. سهل است که بعدها معلوم شد، منافی اهداف منطقه ای آمریکا بوده است. تقریبا همه ژئوپولیتیسین های کارآمد درباره اشتباه استراتژیک‌ آمریکا در حمله و حذف صدام از چند منظر هم نظرند. نخستین عنوان در این خصوص حذف خاکریز بزرگ در منطقه بود. رژیم سکولار و البته مستبد صدام بعثی، خاکریزی بلند و استوار در برابر تروریست های بنیادگرا و برباد دهنده ای همچون القاعده و داعش بود.‌ تا این دیکتاتور بر سر قدرت بود، بنیادگرایان سلفی در پایگاه های هندوکش محصور و منزوی بودند. با سقوط خاکریز صدام‌ بعثی، شرایط برای خیز تروریست ها مهیا شد و عملا آمریکا در منطقه خاورمیانه با چالش های متعدد دیگری مواجه شد و هزینه های زیادی به دولت های این کشور تحمیل شد. از سوی دیگر محور یکپارچگی با این اقدام آمریکا از بین رفت. هر چند سرشت عراق چند ملیتی است و بهترین شیوه حکومتداری آن گونه ای نظام فدرال است ولی فروپاشی رژیم صدام پیش و بیش از آن که به عقلانیت و بلوغ سیاسی منجر شود، موجبات جنگ و تنش داخلی بی پایانی را مهیا کرده است. در شمال کردها دولتی با خودمختاری گسترده و درواقع با استقلال دوفاکتو تشکیل داده اند. در جنوب نیز احزاب و قبایل شیعی، قدرت‌ را در دست دارند ولی پراکنده و نسبت به هم‌ کینه ورزهستند. در باختر نیز سنی ها ساز خود را می زنند و سیاست های خاص خود را در آن منطقه به شکلی پیش می برند. آن چه مشخص است، در دوران پس از صدام تا کنون، عراق فاقد یکپارچگی مردمی سرزمینی شده و همواره مهیای جنگ داخلی بوده است که جای جای آن را تبدیل به سفره ای باز برای همسایگان شده است. با حذف صدام بعثی، جای جای عراق میدان و جولانگه کشورهای همسایه شده است. ترکیه به بهانه پ ک ک و نیز ترکمن های کرکوک، ایران با انگیزه پشتیبانی از شیعیان و ایجاد دالان ارتباطی با سوریه و لبنان، عربستان برای ایجاد موازنه با ایران و همگرایی با ملی گرایی عربی ، پس از حذف صدام، همواره بازیگری توانمند در عراق ناتوان بوده اند. مشخصا حمله آمریکا در سال ۲۰۰۳ به عراق نتایج نامطلوب فراوانی داشته است که در ادامه می توان به آشفتگی ممتد نهادینه شده در عراق اشاره کرد. در آن مقطع زمانی حمله آمریکا در پی اشتباهی بزرگ‌ انجام‌ شد. وجود و احتمال توسعه جنگ‌ افزارهای هسته ای، اشتباه و بی بنیادی ادامه حمله و حضور، هدف توجیهی رئیسان جمهوری آمریکا را به شکلی تغییر داد که هنوز تبعات آن را می توان مشاهده کرد. پس از آن ایجاد دموکراسی به عنوان جانشین استبداد صدامی با اما و اگرهایی همراه شد. باید توجه داشت که با خروج نیروهای آمریکایی، خبری از مردم سالاری نشد. سهل است که جنگ و درگیری میان دولت زیر کنترل شیعیان و سنی های الانبار و منطقه میانی تکوین و اوج گرفت. سپس نوبت داعش فرا رسید و اینک‌ منازعه بین احزاب شیعی عملا کشور را تعطیل کرده است.  کردها‌ همچنان‌ در پی تبدیل خودمختاری گسترده خود به استقلال هستند. سنی های منطقه میانی و باختری، که همه چیز را از دست داده اند، از هر چه موجبات بازگشت به گذشته است، استقبال می کنند و شیعیان نیز که پس از قرن ها بغداد و قدرت سیاسی ملی را در دست گرفته اند، در آتش منازعه بی پایان درونی می سوزند. همین شرایط سبب شده است تا عراق با وجود این که منابع طبیعی هنگفتی در اختیار دارد و صادرات چشم گیری در سال های اخیر داشته است اما هنوز آن گونه که باید و شاید به سمت توسعه حرکت کند که مشخصا ریشه این امر در عدم توسعه یافتگی سیاسی است. دقیقا اشتباه بزرگ آمریکا نیز در این نقطه بود که برای خود تنش های جدیدی ایجاد کرده است که به صورت کلی جایگاه این کشور بزرگ در منطقه خاورمیانه را به چالش کشیده و هر آن ممکن است که چین و یا سایر قدرت های بزرگ منطقه ای، جایگاه آمریکا را در منطقه گرفته و از اشتباه بزرگ آمریکا در خاورمیانه به بهترین شکل استفاده کنند. اشتباهی که در این منطقه حساس می تواند تبعات چندجانبه و بلندمدتی در پی داشته باشد.