آقای وزیر! تلفن‌تان را جواب بدهید

این یک مصاحبه نیست. قرار بود باشد اما مصاحبه‌شونده قبول نکرد. با این حال آن فرد که یکی از پیشکسوت‌های باسابقه ورزش ایران به حساب می‌آید دل پری داشت و حرف‌های دردناکی بر زبان آورد که دلم نیامد بازگو نکنم. شاید به آن کسانی که باید، بر بخورد! با ذکر این نکته که اخلاقا نمی‌توانم نامی از این فرد بیاورم یا اشاره‌ای به ایشان کنم.

پیشکسوت ورزش ایران در ابتدا به این نکته اشاره کرد که مصاحبه به چه دردی می‌خورد؟ چه کسی قرار است این مصاحبه را بخواند و چه تاثیری دارد؟ وقتی تمام سیاسیون ریخته‌اند در ورزش و فقط جیب خودشان را پر می‌کنند ما برای چه حرف بزنیم؟ همین آقای سجادی که وزیر ورزش شده دوست صمیمی من بود اما چهار ماه است، درست از زمانی که رفته وزارتخانه، جواب تلفن مرا هم نمی‌دهد! تازه خیر سرمان می‌گفتیم بالاخره یک ورزشی دارد وزیر ورزش می‌شود. الان اعتراضی هم کنیم می‌گویند مگر نمی‌گفتید ورزش را بسپارید دست ورزشی‌ها؟
وقتی به ایشان گفتم شما بگویید تا مردم بخوانند و بدانند، ایشان تاکید کرد مردم خودشان همه‌چیز را فهمیده‌اند. مردم این روزها از من و شما بهتر می‌دانند دور و برشان چه خبر است.
تاکید کردم به هر حال بیان این واقعیت‌ها از زبان شما که سال‌ها در ورزش این کشور افتخارآفرینی کردید تاثیر دیگری دارد. در این قسمت بود که آن پیشکسوت ورزش حسابی از کوره در رفت. چه کسی گفته من پیشکسوتم؟ اصلا چه کسی گفته من ورزشکارم؟ نخیر آقا! هر کس گفته دروغ گفته. من ورزشکار نبودم و نیستم. وقتی چند سال است خانه‌نشینم کرده‌اند و زندگی‌ام به سختی می‌گذرد چه ورزشکاری؟ چه پیشکسوتی؟ اصلا سپردم به همه رسانه‌ها که اسم مرا از لیست ورزشکاران حذف کنند. هر خبری هم مربوط به من می‌شود پاک کنند.
پرسیدم چرا؟ و ایشان جواب داد چون می‌خواهم بروم دستفروشی کنم و دلم نمی‌خواهد کسی مرا بشناسد. از ایشان سوال کردم دستفروشی؟ پیشکسوت قدیمی ورزش کشورمان پاسخ داد چون در خرج زندگی‌ام مانده‌ام. مثل همه مردم. چهار شیفت کار می‌کنم اما باز هم نمی‌رسم. می‌خواهم بروم کنار خیابان بساط کنم ولی دوست ندارم مردم مرا با دست نشان بدهند که فلانی دستفروشی می‌کند.
خواهش کردم در یک مصاحبه رسمی این اظهارات را بیان کند تا شاید گوش شنوایی پیدا شود. ایشان اما تاکید داشت که مصاحبه نمی‌کند و گفت همین حالا وضعیتم به این شکل است. مصاحبه هم بکنم و حرفی بزنم معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظارم خواهد بود!
به هر حال این دیالوگ در همین نقطه به پایان رسید. ایشان درحالی‌که می‌گفت ما را فراموش کنید آقا! ما اصلا ورزشکار نبودیم! گوشی را قطع کرد.
همان‌طورکه گفتم این یک مصاحبه نیست و اصلا نمی‌دانم از لحاظ کار حرفه‌ای روزنامه‌نگاری انتشارش به این شکل کار درستی است یا خیر. با این حال این واقعیت کف جامعه ورزش ایران است. کاش آقای سجادی علاوه بر اینکه گوشی‌اش را جواب می‌دهد فکری به حال این اوضاع کند. بی‌احترامی، غرق شدن در مشکلات مالی و فراموش‌شدگی بخش عمده‌ای از مشکلات ورزشکاران قدیمی و حال حاضر ایران را تشکیل می‌دهد.
می‌توان این نوشته را با نام سیاه‌نمایی یا تراوشات ذهن مریض نویسنده طبقه‌بندی کرد. می‌توان آن را به عصبانیت یک فرد پا به سن گذاشته تعبیر نمود و از کنارش گذشت. اما این درد همچنان سر جای خودش می‌ماند. دردی که مخصوصا این روزها خیلی بیشتر احساس می‌شود.
همین چند روز پیش بود که اینفلوئنسرهای‌ اینستاگرامی در ساختمان شماره دو وزارت ورزش و جوانان حاضر شدند. عکس و فیلم یادگاری گرفتند و برای ازدواج جوانان برنامه دادند! نتیجه برنامه‌شان را هم البته دیدیم که آقای یامین‌پور دو روز قبل اعلام کرد مشکل ازدواج دیرهنگام جوانان تقصیر «دختران» است.
کنار هم گذاشتن گلایه‌های پیشکسوت ورزش که راهی به دم و دستگاه وزارتخانه پیدا نمی‌کند با جلسه شاخ‌های اینستاگرام در وزارتخانه عمیقا متاثر‌کننده است. تنها این فرد هم نیست. از روزی که تصاویر این جلسه منتشر شده خیلی از پیشکسوت‌ها و ورزشکاران همین انتقاد را به وزارت ورزش و جوانان وارد دانستند. انتقادی که سوال می‌کند چرا وزارتخانه‌ای که یک بار به ما نگفت برای هم‌اندیشی و رفع مشکلات جلسه بگذاریم، میزبان شاخ‌های اینستاگرامی می‌شود؟/اعتماد-علی ولی‌اللهی