مسابقه به تساوی یک-یک انجامید، اما کروات‌ها در ضربات پنالتی بهتر عمل کردند و بازی را بردند. عملکرد ژاپن تا همین‌جا هم عالی بود و واقعا نمی‌شد به دلیل حذف در ضربات پنالتی بر آنها خرده گرفت، اما کاری که هاجیمه موریاسو انجام داد باعث شد حذف آنها حتی زیباتر از صعودشان شود. او مقابل تماشاگران تا زانو تعظیم کرد و از آنها بابت حذف تیم ملی عذرخواهی کرد. همه دنیا این حرکت را دیدند و ستودند، اما طبیعی بود که موضوع در ایران معنا و مفهوم بیشتری پیدا کند؛ جایی که تیم ملی با بدترین شکست تاریخش از قطر برگشت، اما نه‌تنها هنوز هیچ‌کس یک عذرخواهی خشک و خالی هم نکرده، بلکه برخی مواضع آقایان بوی طلبکاری می‌دهد. نکته تاسف‌بارتر این است که چنین داستانی فقط محدود به فوتبال هم نمی‌شود. متاسفانه فرهنگ نپذیرفتن خطا و عذرخواهی نکردن، ریشه‌های عمیق‌تری در کشور ما دارد و خیلی اوقات در رفتار مسوولان دولت هم به چشم می‌خورد. بسیار به ندرت دیده‌ایم که کسی خطا کند و حاضر باشد ضمن پذیرش آن، به جبران مافات بپردازد. نخستین گام اصلاح مشکلات، پذیرفتن کم و کاستی است و زمانی که شما این گام را برندارید، عملا روند بازسازی آغاز نخواهد شد. طعنه‌آمیز اینکه در مورد مصداق خاص تیم ملی فوتبال، آن اوایل تصور می‌کردیم این ما هستیم که می‌توانیم از رفتار حرفه‌ای کارلوس کی‌روش الگو بگیریم، اما گویا این او بود که رفته رفته شبیه خیلی از ما شد!