نارضایتی قشری که تفریح نمی‌تواند داشته باشد
قسمت عمده‌ای از برنامه‌های تفریحی در کشور همانطور که اشاره گردید خارج از توان درآمدی طیف گسترده‌ای از جامعه است و هزینه‌های سرسام‌آوری که در میلیون‌ها خانوار ایرانی به بار آورده است، منجر به نارضایتی عمومی در بین مردم شده است. دولت نیز به جای اینکه معیشت جامعه را سر و سامان دهد یا اساساً به دنبال تلطیف روحی و روانی مردم باشد و برگزاری برنامه‌های تفریحی و اوقات فراغت در راستای استفاده حداکثری اقشار جامعه را تسهیل کند و امکانات تفریحی دولت در اختیار مردم قرار گیرد، اقدام به حذف صورت مسأله می‌کند و در شرایطی که سبک زندگی جامعه بر این اصل استوار است که خواسته شهروندان حضور در اجتماعات هنری و تفریحی و انجام تعاملات در بستر جامعه است، دولت اقدام به لغو کنسرت‌های مجوزدار به دلایل نامعلوم می‌کند یا اینکه وضعیت مجوز‌های صادرشده از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد برای برگزاری ‎کنسرت هنرمندان و خوانندگان را بلاتکلیف می‌گذارد. از این مسأله نباید غافل شد که شادی و شادمانی و نشاط اجتماعی حق شهروندی یکایک اقشار جامعه است و لازمه یک اقتصاد سالم تزریق روحیه‌امید و نشاط به جامعه است. لغو برنامه‌های تفریحی حتی اگر به دلیل این باشد که اکثریت جامعه به دلیل کمبود درآمد خود نمی‌توانند از آنها بهره ببرند و این امر می‌تواند بستری برای نارضایتی در لایه‌های جامعه باشد، منطقی نیست. این عمل تنها باعث می‌شود بسیاری از هنرمندان برای اجرا‌های خود به کشور‌های همسایه پناه ببرند و به عنوان نمونه برای کنسرت یکی از خوانندگان سلبریتی ۴۰ میلیارد تومان ارز از ایران خارج گردد. در صورتی که اگر همین کنسرت خواننده در خود ایران برگزار می‌گردید و محدودیت‌های اجتماعی و اقتصادی در کشور وجود نمی‌داشت، و کنسرت‌ها با حمایت دولتی در دسترس همگان قرار می‌داشت، این‌امیدواری وجود داشت که برگزاری چنین کنسرت‌هایی در شهر‌های مختلف کشور و حتی در استان‌های محروم مرزی، باعث رفت و آمد شهروندان به صورت گردشگری و تبادل فرهنگی اقوام مختلف می‌شد و بخش عمده عواید این حرکت فرهنگی برای سازندگی و رشد اقتصادی منطقه میزبان مصرف می‌گردید.

استرس اجتماعی در زیر آفتاب داغ تابستان
مخلص کلام اینکه، نباید فراموش کرد که ۷۵درصد سلامت روح و روان و جسم انسان‌ها به شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی مربوط می‌شود. استرس اجتماعی و اضطراب محیطی بر سر تأمین سرپناه و معیشت بر بخش قابل توجهی از مردم کشور غلبه کرده است، و این موضوعی نیست که بتوان به راحتی از کنار آن گذشت. استرس اجتماعی می‌تواند سرعت کاهش روند تاب و تحمل جامعه را افزایش دهد. در این شرایط، بیش از هر زمانی باید به تلطیف روحیه تک تک افراد پرداخت. برگزاری و اجرای برنامه‌های شادی آفرین همراه با تزریق‌امید و نشاط به جامعه، از ضروریات امروز کشور است. در غیر این صورت چه بسا زمینه برای شیوع گسترده‌تر آسیب‌های اجتماعی مانند برهم زدن نظم عمومی و مزاحمت‌های خیابانی و سرقت و خودکشی، می‌تواند فراهم گردد، چراکه تنها طی سه ماهه نخست امسال، فقر به میزان ۳۰ درصد به دلیل آزادسازی قیمت‌ها اتفاق افتاده است و در روز‌هایی که می‌باید از کودکان تا جوانان، همگی در برنامه‌های روزمره اوقات فراغت و تفریحی از پس ِ ر‌هایی از کرونا و مدارس و دانشگاه‌ها شرکت کنند، پدیده‌هایی تحت عنوان فاصله طبقاتی و فشار مضاعف تورم بر بیش از ۷۰ درصد جامعه، خودنمایی‌می‌کنند.