کدام یک از نامزدهای اصلاح طلب کمتر آسیب پذیرترند؟

کدام یک از نامزدهای اصلاح طلب آسیب پذیرترند؟
هوشمند سفیدی
با اتمام مرحله ثبت نام کاندیداهای سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران، تعدادی از چهره های اصلاح طلب نیز نامزد انتخابات ۱۴۰۰ شدند، دکتر مسعود پزشکیان، محمد شریعتمداری، مصطفی کواکبیان، محسن هاشمی، محسن مهرعلیزاده، مصطفی تاجزاده، اسحاق جهانگیری، عباس آخوندی و…
شاید یکی از پرسش های مطرح در حال حاضر، میزان آسیب پذیری هر یک از این نامزدها باشد که می توان از ابعاد مختلف به آنها چشم انداخت و مد نظر قرار داد.
درجۀ آسیب پذیری را می توان از منظرهای مختلف بررسی کرد، برای مثال نداشتن حاشیه، امکان عبور از سد شورای نگهبان، پاکدستی، ظرفیت جذب رأی، داشتن گفتمان جدید، داشتن سرمایه اجتماعی کافی، پایگاه مردمی مناسب، نداشتن آرای منفی، قابلیت ارتباط با توده مردم، تبحر در مناظره ها، قدرت بیان و…
گرچه شایسته است به همه نامزدهای اصلاح طلب که بی تردید هرکدام دارای نقاط ضعف و قوت هایی هستند، ادای احترام کرده و رویکرد کلی آنان را تکریم کرد، لیکن در یک بررسی واقع بینانه، نباید از ضعف های هر یک از آنها چشم پوشید، البته این به معنی آن نیست که رقبای اصولگرا، وضعیت بهتری از آنان دارند، اما در این نوشتار نگاه ما صرفاً به نامزدهای اصلاح طلب است.
طی روزهای گذشته، گروهی از دوستان ما، نسبت به یکی از نامزدها گرایش نشان داده و تأکید دارند تا او را به عنوان گزینه نهایی اصلاح طلبان معرفی و به نوعی تحمیل کنند، غافل از آنکه مردم از بصیرت لازم در شناخت توانمندی افراد برخوردار هستند و تحت تأثیر کامل قرار نمی گیرند؛ اگر ما در ارزیابی نامزدهای خود، عدالت و انصاف را مدنظر قرار ندهیم، ممکن است شکست جبران ناپذیری را تجربه کنیم.
با یک نگاه اجمالی، می توان مصلحت را در آن دید که دکتر مسعود پزشکیان را به عنوان گزینه اصلح اصلاح طلبان معرفی کرد، زیرا به نظر نگارنده، وی پاکدست ترین و بی حاشیه ترین نامزد انتخابات ۱۴۰۰ است و علاوه بر آن، کمترین آرای منفی را دارد، ورژن جدید از اصلاح طلبی را ارائه می کند که صرفاً به توسعه سیاسی باور ندارد، بلکه اصلاح اقتصادی و بهبود معیشت مردم و رفع تبعیض و نابرابری را از نشانه های اصلی گفتمان خود مطرح می کند، توان ارتباط با توده مردم را دارد و در مناظره ها، توانایی لازم را برای برتری برطرف مقابل دارد.
بی تردید دکتر اسحاق جهانگیری هم ظرفیت های زیادی دارد، لیکن حاشیه هایی که بیشتر هم مربوط به همکاری با دولت دوم تدبیر و امید داشته و علی رغم میل بعضی از اصلاح طلبان به استفعاء، آن را نپذیرفت، او را در عیب های دولت دوازدهم سهیم می کند، در حالی که اگر به یاد آوریم که در سال ۹۶ وقتی از دکتر پزشکیان درخواست شد نامزد پوششی از آقای روحانی باشد، به این دلیل نپذیرفت که تأکید کرد من به دولت آقای روحانی انتقادهایی دارم و بعضی از عملکرد او را ضعیف می دانم، لذا، نمی توانم از آنها دفاع کنم و دروغ بگویم همه چیز خوب است؛ این می تواند معرف نگاه منصفانه و عادلانه دکتر پزشکیان باشد که با واقع گرایی لازم، همواره دولت آقای روحانی را دارای نقاط قوت و ضعف می داند و مسائل فرادولتی را نیز در ضعف های او، حائز اهمیت و توجه می داند.
براین اساس، شایسته است که اصلاح طلبان با تمرکز بر یک چهره جدید که معمولاً در هر انتخاباتی یک مزیت است، به توانمندی و پاکداستی دکتر پزشکیان اعتماد کنند و یک نامزد دیگر را در کنار او و برای کمک به تبیین دیدگاهها و جلب نظر مردم قرار دهند.
صفا و صمیمت، مدیریت و عدالت طلبی دکتر پزشکیان و گفتمان جدید او که می تواند در نوسازی اصلاح طلبی و کندن توده مردم از سبد رأی جناح سیاسی طرف مقابل، موثر باشد آنقدر ارزشمند است که بتوان او را بر سایر رقبا ترجیح داد؛ با این وصف، در نهایت آنچه تعیین کننده تر است، اقبال مردم است؛ الان قابل ارائه فرضیه است، اما می توان در انتهای فرصت های تبلیغاتی با توسل به روش های علمی نظرسنجی آن را معیار قرار داد.