چگونه می توانیم به رشد اقتصادی ۸درصدی دست یابیم؟

این اقتصاددان ظرفیت دیگر مغفول مانده در اقتصاد ایران را حوزه صنعت کشور برشمرده و اظهار کرد: ایران قدمت قابل توجهی در صنایعی همچون خودروسازی،  فولاد، قطعه سازی، ماشین ابزار، نساجی و حتی کشتی سازی دارد اما این صنایع به جز فولاد و آن هم در محصولات اولیه و غیرفناورانه نتوانسته اند خود را به بازار جهانی متصل کنند. اگر ظرفیت های صنعتی ایران شکوفا شود اهرمی برای رسیدن به رشد ۸ درصدی خواهد بود. محدود ماندن بخش صنعت کشور در مرزها و صادرات محور نبودن آنها از معضلات ساختاری اقتصاد کشور است که یک اقتصاد دولتی و دولت محور این مساله را ایجاد کرده است. محور نبودن بخش خصوصی در ایران آن هم در صنایعی که در سایر کشورها توسط بخش خصوصی اداره می شوند عقب ماندگی این صنایع را به دنبال داشته که این عقب ماندگی را در صنعت خودرو به وضوح بیشتری می بینیم. ضمنا در این بخش هم تحریم مانع مشارکت گسترده بخش صنعت کشور با طرف های بین المللی و حضور موثر در بازارهای جهانی شده است.
سرمایه های داخلی و خارجی را فراری ندهیم بلکه جذب کنیم
پیمان مولوی اقتصاددان دیگری است که در پاسخ به الزامات رشد اقتصادی ۸ درصدی به «آرمان امروز» می گوید: رشد اقتصادی به سرمایه گذاری نیاز دارد در حالی که نرخ سرمایه گذاری و انباشت سرمایه طی سال های اخیر درایران منفی بوده است. در اقتصاد ما اعداد و ارقام سر و کار داریم و با شعار نمی توان به رشد رسید. تجربه نشان داده است که رشد ۸ درصدی در گرو سرمایه گذاری ۱۵۰ تا ۱۸۰ میلیارد دلاری است. این سرمایه اکنون در دسترس ما نیست و اصلی ترین علت آن هم تحریم است. ما در فروش محصولات و خدمات خود و مشارکت با طرف های جهانی مشکل داریم و اولین گام این است که تحریم را برداریم. تصور نکنید اگر همین امروز تحریم برداشته شود ما در انتهای سال ۲۰۲۳ به رشد ۸ درصدی می رسیم. رسیدن به چنین رشدی با اتصال بین سیستم مالی ایران و جهان میسر است اما این سیستم هم دچار موانعی است که باید برداشته شود. در یک برآورد خوش بینانه اگر تحریم نباشیم و مسیرهای همکاری و تجارت ما با دنیا باز باشد حدود ۳ تا ۶ سال طول می کشد تا به رشد اقتصادی ۸ درصدی پایدار برسیم. از اتفاق و جرقه صحبت نمی‌کنم.
ممکن است یک سال شرایطی ایجاد شود رشد بالا را تجربه کنیم ولی حفظ این نرخ رشد به صورت مستمر الزامات خاص خود را دارد. ظرفیت ها در اقتصاد ایران فراوان است. بخش گردشگری می تواند به تنهایی بخش مهمی از بار رشد اقتصادی را به دوش بکشد اما اکنون حتی توریست فرهنگی هم نمی توانیم جذب کنیم چون شرایط اجتماعی و سیاسی کشور از اقتضائات لازم برای توریست پذیری دور شده است. کیک اقتصادی کشور می تواند سالانه ۸ درصد بزرگ تر شود ولی برای این کار سرمایه های داخلی را فراری بدهیم و جذب کننده سرمایه های خارجی باشیم. آیا اکنون در این وضعیت هستیم؟ پاسخ روشن است.