حضور مهدی طارمی در این تیم با توجه به عملکرد مهاجم ایرانی اصلا مایه تعجب نیست، اما وجه غم‌انگیز ماجرا این است که ما حتی گزینه‌ای نزدیک به حضور در ترکیب منتخب هم نداریم. یعنی مثلا این‌طور نیست که فکر کنیم یک بازیکن از قلم افتاده و نسبت به چنین انتخابی معترض باشیم. اگرچه فدراسیون بین‌المللی آمار و تاریخ یک نهاد رسمی نیست و چنین انتخاب‌هایی را هم می‌توان تا حدود زیادی سلیقه‌ای دانست، اما دست‌کم خودمان در ایران می‌دانیم که حق کسی خورده نشده و دیگر کشورهای آسیایی به همین اندازه سزاواری بیشتری نسبت به ما داشتند. مثلا در نگاه اول شاید بتوان به سردار آزمون اشاره کرد که به هر حال یکی از مهره‌های مهم تیم ملی به شمار می‌آید، اما وقتی یادمان می‌آید او در سال ۲۰۲۲ تنها سه گل برای تیم‌های باشگاهی و ملی به ثمر رسانده، همه‌چیز فورا خاتمه می‌یابد. وضع بقیه هم همین است. از نظر فردی، علیرضا بیرانوند چه سالی را پشت سر گذاشت؟ نیمی از این ایام را در لیگ‌های درجه دوی اروپایی نیمکت‌نشین بود و با تیم ملی هم جام‌جهانی موفقی را پشت سر نگذاشت. همچنین وضعیت لژیونرها هم طوری است که غیر از همان طارمی، به جرات می‌توان گفت «هیچ» بازیکن موثر و مهمی نداریم. عمده ملی‌پوشان ایرانی در اروپا، در تیم‌های سطح پایین بازی می‌کنند؛ تازه «اگر» بازی کنند، چون اغلب نیمکت‌نشین هستند. بنابراین با این بضاعت، طبیعی است که نتوانیم اعتراضی به ترکیب تیم منتخب داشته باشیم.  طبیعتا دنبال مرثیه‌خوانی یا خودتحقیری نیستیم. اینها فقط علایم مهم هشدار است که نادیده گرفتن‌شان به سود هیچ‌کس نیست. غیر از سطح فعلی بازیکنان ایرانی که اصلا استاندارد نیست و فاصله بزرگی از رقبای آسیایی گرفته، ما حتی پدیده جوان و جدیدی هم نداریم. آیا شما که همین الان خواننده این مطلب هستید، حتی یک فوتبالیست مهم زیر ۲۰ سال کشورمان را می‌شناسید؟ از رده سنی زیر ۲۳ سال چطور؟ پس آینده اگر از امروز بدتر نباشد، احتمالا زیاد بهتر هم نیست.