پس طبیعی است آقای گل این لیگ بی‌روح و بی‌کیفیت، یورگن لوکادیایی باشد که سه هفته از رفتنش می‌گذرد و نخستین بازی‌اش برای پرسپولیس را هم در هفته سوم لیگ برتر انجام داد. مهاجم هلندی که به دلیل کمبود امکانات و شرایط منحصر به فرد موجود نتوانست در ایران ماندگار شود، با ۶ گل زده در لیگ برتر آقای گل مشترک بالاترین سطح فوتبال ایران است. محمد عباس‌زاده مهاجم تراکتور هم مثل لوکادیا ۶ گل زده اما مساله اینجاست که او نبرد هفته آخر برابر استقلال را به دلیل مصدومیت از دست می‌دهد و از آنجا‌ که هیچ بازیکن ۵ گله دیگری در لیگ برتر وجود ندارد، احتمالا لوکادیا با ۹ بازی عنوان آقای گلی مشترک لیگ برتر در نیم فصل را از آن خود می‌کند. مگر اینکه چهره‌های چهارگله لیگ نظیر سجاد بازگیر، محمد محبی، حامد شیری و کوین یامگا در هفته آخر نیم فصل هت‌تریک کنند؛ اتفاقی که در لیگ ایران به ندرت رخ می‌دهد. از همین آمار به جا مانده می‌توان جذابیت و کیفیت مسابقات باشگاهی در ایران را سنجید. لیگی که آقای گل میانه فصلش بازیکنی است که مدت‌هاست از کشور خارج شده، اما کسی نمی‌تواند به رکورد نازل او برسد. درحالی که مبالغ جابه‌جا شده برای بازیکنان سر به فلک می‌کشد، عملا بازدهی آنان نیمی از این اعداد نجومی را هم پوشش نمی‌دهد. به عنوان مثال بازیکنی مثل مهدی قائدی با یک گل زده، یک میلیون و ۱۰۰هزار یورو تنها برای یک فصل و به صورت قرضی برای استقلال آب خورده یا شهریار مغانلو سال گذشته پس از رتق و فتق رضایت‌نامه ۶۰۰ هزار یورویی(با صرف‌نظر از دستمزدش) راهی سپاهان شد. تیم‌های لیگ برتری روی کاغذ مهاجمان نامدار گران قیمتی دارند؛ از سجاد شهباززاده استقلال گرفته تا مهدی عبدی در پرسپولیس. اما هیچ‌کدام بازدهی لازم را ندارند تا لیگ برتر حتی یک آقای گل درست و حسابی هم نداشته باشد؛ شبیه سالیان پیش.