نویسنده: ولید فارس در شبکه های اجتماعی و رسانه های عربی و خاورمیانه ای، همواره صداهایی شنیده می شود که «توطئه‌ آمریکا – ایران را علیه منطقه و ملت‌های آن» محکوم می کند و داستان هایی با این مضمون منتشر می شود که «واشنگتن ما را به تهران و حکومت دینی آن فروخت». حتی کسانی هستند که از «توطئه بزرگ صهیونیستی» سخن می گویند و مدعی هستند «اسرائیل و ایرانی ها هزاران سال است با یکدیگر هم پیمان شده اند» و علیه عرب ها و دیگر ملت ها توطئه می کنند. آنها برای اثبات دیدگاه خود به رویدادهای منطقه استناد می کنند. این گونه روایت‌ها با انبوهی از اتهامات و تخیلات همراه است که به بخشی از فرهنگ سیاسی منطقه تبدیل شده است.

در کشورهای لیبرال دموکرات که آمریکا بزرگترین آنهاست، سیاست ها بر اساس رایزنی و رای گیری اتخاذ می شود و قابل نقض در دستگاه قضایی و تحت تاثیر رسانه هاست و امکان تغییر سیاست خارجی با تغییر دولت و رئیس جمهوری، وجود دارد. بنابراین هیچ سیاستی ابدی و غیرقابل تغییر نیست. خلاصه این که هیچ توطئه ای دائمی که در دالان های سری طراحی می شود وجود ندارد و دستگاه های دیپلماتیک و نظامی و امنیتی و قضایی، از توطئه گران دستور نمی گیرند بلکه از نهادهای قانونی دستور می گیرند.

تردیدی نیست در آمریکا گروه های فشار یا همان لابی ها وجود دارند که برای تامین منافع طرف های داخلی یا خارجی، در تصمیم گیری ها اعمال نفوذ می کنند. در آمریکا «فشار سیاسی» به عنوان «توطئه» تلقی نمی شود بلکه بخشی از فعالیت سیاسی به نفع طرف معینی است. لابی گری هم در چارچوب قانون، پذیرفته شده است. بنابراین اگر یک جناح توانست دولت آمریکا را به امضای توافق هسته ای با ایران متقاعد کند به معنای «توطئه تاریخی» علیه عرب ها نیست بلکه دولت متقاعد شده منافع ملی آمریکا در امضای این توافق است.

همچنین اگر کنگره آمریکا دائما به نفع اسرائیل یا در دفاع از آن قانون تصویب می کند، به معنای «توطئه صهیونیسم یهودی» علیه فلسطینی ها و عرب ها و مسلمانان نیست بلکه از نفوذ سیاسی لابی های حامی اسرائیل ناشی است که از حمایت جامعه یهودیان آمریکا و مسیحیان انجیلی برخوردار هستند.

آنچه به عنوان «لابی ایران» در آمریکا معرفی می شود وجود خارجی رسمی ندارد زیرا نظام حاکم بر تهران در فهرست تروریسم قرار دارد و فعالیت های تهران برای تاثیرگذاری بر سیاست آمریکا چه از داخل این کشور چه از طریق آمریکایی ها، ممنوع است. اما در عمل، آنچه لابی ایران نامیده می شود سالهاست با تاثیر گذاشتن بر بخشی از مقامات و بازرگانان آمریکایی، قوانین آمریکا را نقض کرده است. نیرویی که در پشت «لابی ایران» قرار دارد در واقع «لابی توافق هسته ای» است که از امضای این توافق سود می برد و مانند چتر بزرگی است که لابی ایران در سایه آن فعالیت می کند. به این ترتیب توانایی تهران برای فشار بر مراکز تصمیم گیری در واشنگتن به رغم خصومت بین دو کشور، عملا بیش  از آن چیزی است که ناظران در منطقه گمان می کنند. بخش هایی که با توافق هسته ای و ابعاد بازرگانی و اقتصادی و سیاسی آن ارتباط دارند، این توانایی را دارند که بر تصمیم گیری های خارجی آمریکا به ویژه در دولت هایی مثل اوباما و بایدن که حامی این توافق هستند، تاثیر بگذارند.

کسانی که از «توطئه آمریکا برای مسلط کردن ایران بر عرب ها» سخن می گویند و از این بابت خشمگین هستند، باید متوجه باشند آنچه روی می دهد ناشی از تاثیرگذاری ایران بر موسساتی است که منافعشان با توافق هسته ای گره خورده و هدف آنها نزدیک کردن آمریکا به تهران و دور کردن آن از شرکای عرب خود در خاورمیانه است. بنابراین «توطئه آمریکا – ایران» علیه عرب ها واقعیت ندارد بلکه باید از «توطئه نظام ایران» برای تاثیرگذاری بر سیاست های واشنگتن در قبال شرکایش، از طریق توافق هسته ای سخن گفت که در واقع توطئه ای علیه سیاست های آمریکاست.

منبع: ایندیپندنت عربی / تحریریه دیپلماسی ایرانی/