تندرو کیست؟ تندروها چه ویژگی‌هایی دارند؟

تندرو کیست؟ تندروها چه ویژگی‌هایی دارند؟

آرمان امروز، گروه سیاسی: افراطیون و تندروها را می‌تواند از نوع گفتار و کنش‌های سیاسی‌شان شناسایی کرد. آنها همواره خود را نماینده طیف‌های مختلف سیاسی معرفی می‌کنند و سعی دارند تا با نگاه به منافع سیاسی خود، برخی از اقشار جامعه را با خود همراه کنند. این طیف سیاسی باتوجه به شعارهای عوام فریبانه‌ای که می‌دهند، زمانی که بر مسندی تکیه می‌زنند نمی‌توانند به مردم در مورد اهدافی که مشخص کرده‌اند جواب‌گو باشند. تندروها همواره در تلاش هستند تا افکار عمومی را با خود همراه کنند ولی چگونه باید این نوع افراد را شناسایی کنیم تا حداقل در باورهای سیاسی خودمان از گفتارها و راه‌هایی که آنها برای جامعه ترسیم می‌کنند استفاده کنیم. برای این منظور  با دو چهره اصولگرا و اصلاح‌طلب گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
احساس فراقانونی بودن
«دکتر محمدرضا خباز»، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و تحلیلگر مسایل سیاسی در پاسخ به این سوال که در فضای سیاسی، تندروی چه معنایی دارد و به چه فردی تندرو گفته می‌شود، به‌خبرنگار «آرمان امروز» می‌گوید: «اصولا تندرو به افرادی گفته می‌شود که بنا بر نظریه‌هایی که در ذهنشان شکل می‌گیرد، خود را فراتر از قانون می‌دانند و با تعریف متفاوت از قوانین آنها را به نفع مصالح سیاسی خود استفاده می‌کنند و در ادامه هم می‌توانند بخشی از جامعه را با خود همراه کنند. آنها برای فعالیت خود خط قرمزی قائل نیستند و از هر ابزاری که بتوانند در مسیر رسیدن به اهداف خود استفاده می‌کنند. در مورد افراد تندرو باید بگوییم هنگامی که در این مسیر حرکت می‌کنند اراده‌ای بر روی افکار و گفتار خود ندارد و معمولا از هر ادبیاتی برای نشان دادن خود استفاده می‌کنند. به این نکته توجه داشته باشید که چنین چهره‌هایی در هر جناح سیاسی حضور دارند. هم در اصلاح‌طلبان و هم در اردوگاه اصولگرایان چنین نفراتی حضور دارند که بدون مطالعه، تحقیق و بررسی، مشورت و … حق را از آن خود می‌دانند. افرادی هستند که می‌گویند برداشت‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و … خودشان از باقی طیف‌های فکری برتر و قابل درک‌تر است. البته توجه داشته باشید که چنین افرادی بعد از مدت کوتاهی از سوی جامعه کنار گذاشته می‌شوند.»
خباز در تحلیل رفتار تندروها در جناح اصلاح‌طلب و اصولگرا که چه آسیبی می‌توانند به جامعه و کشور بزنند، ادامه می‌دهد: «توجه داشته باشید که این افراد چه در طیف فکری اصولگرا و چه در طیف فکری اصلاح‌طلب، بزرگ‌ترین آسیب را به «باورها» و «ایمان» جامعه وارد می‌کنند که شاید در بعضی موضوعات فرصتی هم برای جبران وجود نداشته باشد. در برخی مواقع می‌بینیم فرد تندرو در فضایی قرار می‌گیرد که به جامعه صدمات بسیاری می‌زند بدون آنکه خودش چنین درکی داشته باشد و در مقابل انتقادهای شخصیت‌های متعادل جواب‌هایی در سبک و سیاق خودشان می‌دهند، تا فرد مقابل را منزوی کنند. فردی که عاقل نباشد یا به افراطگری روی می‌آورد و یا به سمت تفریط خواهد رفت که اتفاقا در هر دو سمت هم تندروی خواهد کرد. آنها به‌نوعی خود را فراقانونی می‌دانند که حتی کوچکترین انتقادات را هم نمی‌پذیرند. در زمان کنونی مشاهده می‌کنیم که با برخی تندروی‌ها، طیفی از جامعه که نسل جوان هستند، به کل مواضعی که از سمت چهره‌های تندرو مطرح می‌شود را رد می‌کنند. متاسفانه شاخص‌ترین نمونه رفتاری این طیف سیاسی این است که چیری تحت عنوان نوع‌دوستی، دیگر دوستی، احترام به رقیب و … را درک نمی‌کنند و تنها بر دشمنی تاکید دارند.»

این سیاستمدار در پاسخ به این سوال که تندروی در سیاست‌خارجه چه صدماتی را به منافع ملی وارد می‌کند، اضافه می‌کند: «همانطور که اشاره کردیم این نوع افراد خود را فراتر از قانون می‌دانند و در فضای بین‌المللی هم از همین سیاست استفاده می‌کنند و نسبت به قوانینی که همه کشورهای جهان به آن احترام می‌گذارند بی‌اهمیت هستند. هنگامی که ما عضوی از سازمان‌ملل هستیم باید به قوانین آن احترام بگذاریم تا در ادامه بتوانیم از ظرفیت‌هایی که به نفع خودمان است بهرمند شویم. برخی سیاست‌هایی که با تندروی همراه است منافع ملی ایران را به خطر می‌اندازد و نه‌تنها نمی‌توانند کمکی به وضعیت مردم بکنند بلکه شرایط را سخت‌تر هم خواهند کرد. در حالی که عدم رعایت قوانین بین‌المللی دامن‌گیر ما می‌شود در ادامه باقی کشورها هم سعی می‌کنند کشوری مانند ایران را کنار بگذارند. ما باید با توجه به اولویت دادن به منافع ملی از حقوق بین‌المللی خود دفاع کنیم و هرجایی که به حریم ما تجاوز شد بر اساس قوانین بین‌المللی با آنها برخورد کنیم. هم در فضای داخلی کشور و هم در فضای دیپلماسی باید با عقلانیت و حفظ مسیر تعادل فعالیت کنیم که هم حقوق ملت را به آنها بدهیم و هم بتوانیم در فضای بین‌الملل چهره مناسبی از ایران عرضه کنیم.»
بی‌توجه به منافع ملی
«احمد بخشایش»، فعال سیاسی اصولگرا و تحلیلگر مسایل سیاسی در پاسخ به این سوال که چه افرادی را باید تندرو معرفی کرد و این نوع نگاه چه آسیب‌هایی به کشور ما وارد می‌کند، به‌خبرنگار «آرمان امروز» می‌گوید: «مقاماتی که به هر نوع در عرصه مدیریتی کشور حضور دارند باید راه عقلانی در پیش بگیرند و به‌نوعی برای شهروندان که مسئولیت اداره کشور را به آنان داده‌اند، به‌عنوان نمادی برای آرامش و تعادل محسوب شوند. در تفاوت تندروها و کسانی که راه اعتدال را در پیش گرفته‌اند باید بگوییم که در دو مسیر متفاوت حضور دارند. در یک سمت افراد رادیکالی حضور دارند که سعی می‌کنند خود را به‌عنوان رهبرهای جناح سیاسی معرفی کنند و برای پیش‌برد اهداف حزبی خود از ادبیات و شعارهای تندی استفاده می‌کنند. در گروه مقابل افراد معتدلی هستند که برای باز کردن گره‌های جامعه از راه عقلانی برای تصمیم‌گیری استفاده می‌کنند. در مورد افراد تندرو باید به این موضوع اشاره کنیم، هنگامی که به راس قدرت می‌رسند بعد از مدتی شعارهای آنها بی اثر می‌شود و رفته رفته یا باید نقش خود را به سمت محافظه کاری تغییر دهند و یا اینکه از بازی‌های سیاسی کنار گذاشته می‌شوند. آنها خودشان هم بعد رسیدن به قدرت درک می‌کنند که نمی‌توانند به شعارهایی که داده‌اند عمل کنند. چون پیش از اینکه به قدرت برسند درک درستی از وضعیت موجود ندارند و وقتی وارد بازی می‌شوند متوجه خواهند شد که آنقدرها که فکر می‌کردند، مدیریت کردن آسان نیست.»
این فعال سیاسی با اشاره به اینکه در همه مرام‌ها و احزاب سیاسی افراد رادیکال یا تندرو حضور دارند، ادامه می‌دهد: «در مکاتبی مانند «سوسیالیسم»، «لیبرالیسم» و … هم افراد تندرو و رادیکال حضور دارند و البته در مکتب تشیع هم با چنین افرادی روبه‌رو هستیم که از قوانین دینی برداشت‌های خودشان را دارند. تندروی همواره با منافعی همراه است و متاسفانه در ادغام با اهداف سیاسی از آنها استفاده می‌کنند. به‌عنوان مثال در هشت سالی که یک دولت اصلاح‌طلب بر روی کار است چهره‌های تندرو اصولگرا با انتقاد از روند فعالیت‌های دولت شعارهای تندی می‌دهند و در مقابل هم چهره‌های تندرو اصلاح‌طلب هم همین رفتار را انجام می‌دهند و از مطالبات به‎دست نیامده شهروندان در راه رسیدن به مقاصد خودشان استفاده می‌کنند. این افراد در هر دو سمت همواره تلاش می‌کنند که قشر خاکستری جامعه را با خود همراه کنند.»

آرمان امروز: «در پایان این گزارش، باید قضاوت را به عهده خوانندگان نهاد تا با استفاده از شاخص‌هایی که در این گفت‌وگوها مطرح شده، افراطی‌گری و افراطیون را تشخیص دهند.»